پشتونستان‌خواهی و ایران‌شهر گرایی؛ یکی مذموم‌ و دیگری مقبول؟

دسته: تحلیل
نویسنده: غلام رضا سادات
۱۴۰۳/۰۴/۲۳
۹:۴۹ ق٫ظ
بازدید: 40

پایگاه خبری تحلیلی روایت : دو روز قبل گیله من وزیر، از اعضای جنبش تحفظ پشتون‌ها و از افرادی که در راستای پشتونستان‌خواهی دو سوی خط دیورند‌ تلاش می‌کرد، از سوی مردان ناشناس در اسلام آباد پاکستان کشته شد. قتل‌ وی موج‌ زیادی از واکنش‌ها را در داخل افغانستان به دنبال داشت. در کنار پیام تسلیتی که کرزی و غنی احمدزی صادر کردند، بسیاری از فعالین دیگر پشتون‌تبار نیز ضمن پیام‌های تسلیت از کارکرد وی در راستای تلاش برای پشتونستان خواهی به نیکی یاد کردند.

دو روز قبل گیله من وزیر، از اعضای جنبش تحفظ پشتون‌ها و از افرادی که در راستای پشتونستان‌خواهی دو سوی خط دیورند‌ تلاش می‌کرد، از سوی مردان ناشناس در اسلام آباد پاکستان کشته شد. قتل‌ وی موج‌ زیادی از واکنش‌ها را در داخل افغانستان به دنبال داشت. در کنار پیام تسلیتی که کرزی و غنی احمدزی صادر کردند، بسیاری از فعالین دیگر پشتون‌تبار نیز ضمن پیام‌های تسلیت از کارکرد وی در راستای تلاش برای پشتونستان خواهی به نیکی یاد کردند.

حمایت از افرادی که اندیشه پشتونستان خواهی دارند در حالی‌ از سوی سیاسیون مطرح پشتو زبان کشور و چهره‌های سرشناس صورت می‌گیرد، که همین افراد با هرگونه اتحاد فرهنگی فارسی زبانان که هیچ بار منفی برای ساختار جغرافیایی و حاکمیت ارضی افغانستان ندارد، به شدت مخالفت کرده و به آن تاخته اند. نمونه آن، شعر سرایی نجیب بارور، شاعر مطرح کشور که چندی قبل در مراسم شعر خوانی در حضور آیت الله خامنه‌ای از شعری با محتوای ایران فرهنگی بزرگ رونمایی کرد؛ اما همین ایران شهر گرایی وی که فقط بار فرهنگی داشت و اتحاد فرهنگی فارسی زبانان را به رخ می‌کشید، از سوی نه تنها پشتونستان گراها که خود فارسی زبانان کوته‌ فکر مورد توهین و تحقیر قرار گرفته و سخن وی که گفت از “دورترین نقطه ایران، پنجشیر آمده‌ام” سوژه و کنایه‌ی عده‌ی از بی‌خبران تاریخ شد.

حالا سوال از همین جماعت بی خبر از ارزش‌ها این است که چرا هرگونه ایران‌شهر گرایی که بار فرهنگی دارد و به تقویت ارزش‌های زبان فارسی و گستره این فرهنگ غنی کمک می‌کند، با رویکرد دشمنی و توهین و تحقیر نگاه می شود اما از آن سو در قتل شاعری پشتون تباری که هدف اش تشکیل حکومت مستقل یا تحت حاکمیت یک قوم خاص (پشتون‌ها) در دو سوی خط دیورند به شمول تصرف تمام مناطق افغانستان، نه تنها لباس عزا می پوشید که وی را یک اسطوره معرفی می‌کنید؟ بدون شک در مرگ هیچ انسانی نباید خوشحال بود، اما باید این نکته را هم متوجه بود که پیام تسلیت با تعریف و تمجید و عزا گرفتن به کسی که در راستای هدف کار می‌کند و هیچ اهمیت و ارزشی برای من و توی فارسی زبان در حال و آینده قایل‌ نیست، فرق دارد!

همچنین بخوانید: توافق ایران و پاکستان بر تشکیل مکانیزم مشورتی -امنیتی

متاسفانه فارسی‌ زبانان در کل و سیاسیون آنان به طور خاص، اسیر احساسات آنی و بسیار پیش‌ افتاده و زودگذر هستند. در حالی‌که دورنمایی‌ روشنی برای آینده سیاسی و فرهنگی شان نداشته اما با شعار توخالی وحدت افغانستان که کمتر کسی دیگر به آن پابند هستند، چندین نسل خود را تباه کرده اند. سیاسیون فارسی زبان اکثرا جرئت و شهامت این را ندارند که از ایران شهر و آرمان فارسی گرایی فرهنگی بگویند، اما از آن طرف سیاسیون پشتون با سیاست حمایت از پشتونستان‌خواهی و عدم پذیرش خط دیورند، ۵۰ سال است که کشور را در تقابل با پاکستان قرار داده اند که حاصل آن بدبختی چندین نسل و جنگ ادامه دار داخلی بوده است.
در حالی‌که هیچ‌کسی حق ندارد در افغانستان از ایران‌شهر بزرگ و خراسان قدیم سخن بگوید اما این طرف عملا سیاست‌مداران حاکم گذشته و چهره‌های مطرح پشتون‌تبار همواره از اتحاد مردمان دو سوی خط دیورند‌ گفته اند و برای این امر از جیب مردم افغانستان هزینه کرده اند. در آخرین مورد از این سیاست، رییس جمهور فراری در مراسم تحلیف‌اش از سران جنبش تحفظ پشتون‌ها دعوت کرد و از آنان ویژه پذیرایی نمود. این یعنی حمایت از پشتونستان‌خواهی و تغییر ساختار جغرافیای کشور. حالا کدام چهره برجسته سیاسی فارسی زبان جرئت کرده که ایران شهر و خراسان قدیم که فقط بار فرهنگی دارد، سخن بگوید؟ حالا مسئله سکوت در برابر هجمه وسیع توهین‌های که اخیرا به نجیب بارور به دلیل ایران‌شهر گرایی وی شد، بماند سر جایش که نه تنها همه سکوت کردند که وی را بسیاری توهین و تحقیر نمودند!

همچنین بخوانید: گذرگاه مرزی تورخم برای سومین روز به‌روی موترهای باربری مسدود ماند

نوشته های مرتبط :