لوی افغانستان خواهی؛ عامل دشمنی با همسایگان و بی اعتمادی ملی در داخل

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
۱۴۰۳/۰۷/۱۶
۱۱:۲۴ ق٫ظ
بازدید: 3

پایگاه خبری تحلیلی روایت : از دیروز بدین سو یکباری دیگر بحث حمایت از جنبش تحفظ پشتون های پاکستان در میان کاربران شبکه های اجتماعی داغ شده و شماری زیادی از پشتون تبارهای کشور به حمایت از این جنبش اعلام موضع کرده اند. آنچه باعث گردیده است تا این بحث یکباری دیگر در شبکه های اجتماعی در افغانستان داغ گردد، ممنوعیت فعالیت جنبش تحفظ پشتون ها از سوی پاکستان است. در واکنش به این امر، پشتون تبارهای کشور این اقدام پاکستان را محکوم کرده و از جنبش تحفظ پشتون ها طرفداری می کنند و نامش را می گذارند “لوی افغانستان خواهی”.

از دیروز بدین سو یکباری دیگر بحث حمایت از جنبش تحفظ پشتون های پاکستان در میان کاربران شبکه های اجتماعی داغ شده و شماری زیادی از پشتون تبارهای کشور به حمایت از این جنبش اعلام موضع کرده اند.
آنچه باعث گردیده است تا این بحث یکباری دیگر در شبکه های اجتماعی در افغانستان داغ گردد، ممنوعیت فعالیت جنبش تحفظ پشتون ها از سوی پاکستان است.
در واکنش به این امر، پشتون تبارهای کشور این اقدام پاکستان را محکوم کرده و از جنبش تحفظ پشتون ها طرفداری می کنند و نامش را می گذارند “لوی افغانستان خواهی”.

شماری زیادی از پشتون های افغانستان به چیزی به نام “لوی افغانستان/افغانستان بزرگ” باور دارند.

لوی افغانستان، عبارت از داعیه‌ای است که مرزهای امروزی کشور را به‌رسمیت نشناخته و خواهان الحاق مناطق پشتون‌نشین پاکستان به افغانستان می‌باشند.

این تفکر، اکثرا در میان ناسیونالیستان پشتون‌تبار هوادار دارد

منتقدان این داعیه را در افغانستان، نخبگان اقوام غیرپشتونی تشکیل می‌دهند. این‌ها معتقداند که مرز دیورند یک مرز بین‌المللی است و مناطق پشتون‌نشین آن‌سوی مرز، بخشی از قلمرو پاکستان است. منتقدان می‌گویند اگر قرار بر این باشد باشد که ما مرز دیورند را به علت این‌که میان پشتون‌های جدایی افگنده است، قبول نکنیم، یک تاجیک و اوزبیک نیز حق دارند که مرزهای شمالی و غربی را نپذیرفته و خواهان الحاق با همزبانان خود در منطقه شوند.

از همین جا است که در واکنش به این تفکر در افغانستان، دو داعیه‌ی دیگری شکل گرفته است که عبارتند از: داعیه خراسان بزرگ و پان‌ترکیسم.

طرفداران داعیه خراسان بزرگ می‌گویند که کشور ما مرکز خراسان قدیم است و اکثر شهرهای مهم آن در قلمرو افغانستان امروزی قرار دارد. این‌ها معتقداند که نام افغانستان، یک نام جعلی است و باید دوباره نام خراسان احیاء گردد.

همچنین بخوانید: موضوع حقوق بشر و دیدار با نمایندگان زن در اجندای نشست دوحه‌ جا ندارد

برادران اوزبیک ما اما در واکنش به لوی افغانستان‌خواهی پشتون‌ها به پان‌ترکیسم گرویده و می‌گویند که افغانستان، به ویژه شمال کشور، ترکستان جنوبی است و حتا برای آن پرچم نیز ساخته‌اند و گهگاهی در مناسبت‌هایی، آن پرچم را بلند هم می‌کنند.

این دو داعیه‌ی اخیری را که نام گرفتیم، در واقع واکنشی است به تفکر لوی افغانستان‌خواهی.

خلاصه این‌که هر سه این گفتمان‌ها را می‌توان گفتمان‌های حذف‌گرایانه خواند.

هرکدام از این گفتمان‌ها، برای آن طراحی شده است که برتری قومی و نژادی گروه خاصی را ثابت نموده و برای سایر اقوام کشور، برادر بزرگ شان را معرفی کند. پان‌ترکیسم، ترک‌ها را و پان‌ایرانیسم و لوی افغانستان‌طلبی، تاجیکان و پشتون‌ها را برادر بزرگ و شهروند اصلی معرفی می‌کند.
این گفتمان‌های سه‌گانه، گفتمان‌های همدلی نه، گفتمان‌های نفرت است. حضور این گفتمان‌ها در میان اقوام کشور باعث گردیده است که هرقوم در هراس از قوم دیگر به سر برده و توانایی دوست‌داشتن و عشق‌ورزیدن شان نسبت به همدیگر را از دست بدهند. ما تا هنگامی که علیه این گفتمان‌ها نایستیم و جلو افزون‌خواهی‌ها و برتری‌طلبی‌های موجود در میان نخبگان را نگیریم، فاصله‌ها کماکان بیداد خواهد کرد و کشور محبوب مان افغانستان، هرگز روی خوشی را نخواهد دید.

ما در افغانستان به گفتمانی نیاز داریم که متناسب با قد و قواره‌ی افغانستان امروزی باشد: گفتمان ملی.

گفتمانی که مرزهای امروز را به‌رسمیت بشناسد و تلاش کند میان اقوام موجود در کشور اتحاد و اتفاق به وجود بیاورد. نیاز امروز افغانستان، چنین گفتمانی است، نه این گفتمان حذف‌گرایانه. این گفتمان‌ها، عامل تباهی اند.

نویسنده: عبدالشهید ثاقب

همچنین بخوانید: افغانستان؛ تلخی طعم عید در کام فقرا

نوشته های مرتبط :