روزمرگی و مردم افغانستان

دسته: تحلیل
نویسنده: یعقوب رسولی
۱۴۰۲/۱۲/۱۵
۱:۱۱ ب٫ظ
بازدید: 14

پایگاه خبری تحلیلی روایت : روزمرگی به معنی تکرار در تکرار در تکرار است؛ یعنی این‌که یک روز را سال‌های بی‌شماری زندگی کنیم. درحالی‌که نباید این‌گونه باشد؛ ما باید، سال‌های زیادی را در یک روز زندگی کنیم؛ یعنی، یک روز را بسیار پرشور، متفاوت و قابل زیستن زندگی کنیم. این تفاوت‌هاست که می‌تواند به زندگی معنی بخشد. نباید تمامی روزهای زندگی‌مان یک‌نواخت و یکرنگ باشد.زندگی در تمام جهان، تکرار در مکررات شده است. بااین‌وجود، افغانستان تنها کشوری هست که این تکرار در تکرار در آن، بیشتر از هرجایی دیگر است و مردگان متحرک بیشتری به بار آورده است. انسان‌هایی که دیرزمانی است دچار مرگ شده‌اند و هنوز باور دارند که زنده هستند. دچار مرگ شدن، به این معنی است که هرروز، در روز گذشته، زندگی کنیم و هیچ حرکتی به‌پیش، به‌سوی دگرگونی و ایجاد تحول نداشته باشیم. این خود مرگی است که روزمرگی برای ما نشان می‌دهد؛ اما ما غافل‌تر از آن هستیم که پی ببریم.

روزمرگی به معنی تکرار در تکرار در تکرار است؛ یعنی این‌که یک روز را سال‌های بی‌شماری زندگی کنیم. درحالی‌که نباید این‌گونه باشد؛ ما باید، سال‌های زیادی را در یک روز زندگی کنیم؛ یعنی، یک روز را بسیار پرشور، متفاوت و قابل زیستن زندگی کنیم. این تفاوت‌هاست که می‌تواند به زندگی معنی بخشد. نباید تمامی روزهای زندگی‌مان یک‌نواخت و یکرنگ باشد.

زندگی در تمام جهان، تکرار در مکررات شده است. بااین‌وجود، افغانستان تنها کشوری هست که این تکرار در تکرار در آن، بیشتر از هرجایی دیگر است و مردگان متحرک بیشتری به بار آورده است. انسان‌هایی که دیرزمانی است دچار مرگ شده‌اند و هنوز باور دارند که زنده هستند. دچار مرگ شدن، به این معنی است که هرروز، در روز گذشته، زندگی کنیم و هیچ حرکتی به‌پیش، به‌سوی دگرگونی و ایجاد تحول نداشته باشیم. این خود مرگی است که روزمرگی برای ما نشان می‌دهد؛ اما ما غافل‌تر از آن هستیم که پی ببریم.

مثال‌های بی‌شماری در زندگی ما وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی روزمرگی است که هرکدام می‌تواند بحث‌های کلانی را راه‌اندازی کند‌. ازاین‌جهت می‌خواهم در یک مورد که بیشتر روزمرگی مردم و تکرار مکررات در آن، به گونه‌ی سرسام‌آوری دارد تمام داشته‌های ما را می‌بلعد، اینجا بیاورم. این روزمرگی به میزان بالایی در تمامی بخش‌های زندگی ما تاثیرات بد و کسالت‌آور داشته است. کسالتی که امروزه همه افراد را منتظر این ساخته است که سریعاً دنبال آخرین کنش یا واکنش‌هایی باشند که بتوانند غذای برای روزمرگی خلق کنند و این غذا تا شب که فرامی‌رسد از دهنی به دهن دیگری انتقال کند و در میان دندان‌های خشم، خون، تعصب و تزویر، دروغ و اضافه‌گویی جویدن و خورد شود.

همچنین بخوانید: نوروز؛ نخستین روز آفرینش

یکی از این روزمرگی‌ها واکنش‌های ما در شبکه‌های اجتماعی است. روزمرگی که دهان‌به‌دهان انتقال پیدا می‌کند. همواره دنبال افتادن یک اتفاق جدید هستیم که بر اساس آن دانسته/ندانسته واکنش‌های خود را بر اساس تعلق‌های قومی، سمتی، زبانی، مذهبی و در پست‌ترین موارد، محله‌گرایی تبارز دهیم و تا فردا و باز اتفاق یک مسأله جدید، روی همان مسأله قدیمی بحث‌های بی‌مورد، غیر قابل‌فهم و روزمره داشته باشیم. واقعیت امر همین است که ما چیزی جدید و تازه شکفته‌ی نداریم که ارایه بدهیم. باید با همان داده‌ی دیگران خویشتن را به رخ جامعه و مردم، دانش‌آموخته، زبان‌دار و چیزفهم و همه‌چیزفهم نشان دهند. تا از یک‌سو از قافله روزمرگی عقب نیفتیم و از سوی دیگر، لایه‌ای بر رخ نداشتن برنامه‌ای برای زندگی خود و اطرافیان خود بکشیم.

رسانه‌های اجتماعی بدترین جایی است که روزمرگی ما را به نمایش گذاشته است. روزمرگی که فقط دنبال اتفاق افتادن حوادث است و تا لحظات دیگر از بین می‌رود و حادثه‌ی جدید، نقاب از رخ مقلد بودن‌مان، برمی‌دارد. افتادن دردهان این مرگ، خطرناک‌تر از مرگ در برابر تفنگ و تزویر است. تفنگ و تزویر با خدعه و مرمی نفس انسان را می‌گیرد و دم از وجود فرار می‌کند. درحالی‌که در این مرگ، هم‌نفس در وجود هست و هم انسان را از تمام حرکات و تلاش‌ها برای بقا بازمی‌دارد. چرا به این توجه نشده است که حرکت دیگران بتواند ما را فقط در یک مقطع زمانی چنددقیقه‌ای تحلیل‌نگاری غیراصولی، وادارد و دیگر زمان برای‌مان در سکوت فرورود و هیچ نوع حرکتی و تلاشی از دست‌مان برنیاید؟ این توقف زمان در تکرار واقعا نگران‌کننده است و دارد بساط زندگی واقعی را از جلوی چشم ما، برمی‌دارد.

همچنین بخوانید: مولوی عبدالغنی (مولوی صاحب قلعه‌ی بلند) مدرس، مجاهد و مبارز آگاه دینی– سیاسی

تغییرات ناگهانی در هر امری جرأت می‌خواهد؛ شاید سوال بعضی‌ها این باشد که خوب چه کسانی این تغییر را در کشور در خود آورده‌اند که من فرد دوم این تغییر باشم؟ درواقع این سوال نیز خود مانع بزرگی درراه زدودن روزمرگی است.

روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌های بی‌شماری در این راه هدر رفته است و ما هیچ زمانی متوجه آن نشدیم که روزمرگی به مرگ دایمی یک نسل و یک جغرافیا منتهی شده است. هر چیزی را جدی نگرفتن و از آن به‌سادگی گذر کردن و این بود که امروز دچار یک روزمرگی سرسام‌آور و درعین‌حال شاهد از دست رفتن تمام فرصت‌ها و زمینه‌های مختلف رشد و تعالی مردم‌مان هستیم.

تغییراتی که هم‌اکنون بدان نیاز است، همین است که باید به آنچه کار، شغل یا وظیفه‌ی مان هست؛ عشق بورزیم و در راه رسیدن به نقطه‌های بلند در آن، تلاش‌های صادقانه انجام دهیم. خویشتن را از دام‌های بزرگ نام‌ها برهانیم، آنچه هستیم را باور داشته و برای آن تلاش کنیم. فضاهایی کاذب، جهان کاذب و نمادهای کاذب را بشکنیم و خود برای بیرون رفت از این جهل پنداری و باورمندی به آن، آماده کنیم و در پی ایجاد زمینه‌های پیشرفت و تغییرات اساسی برآییم دگرگونی تا در فرد فرد کشور به یک مسوولیت اخلاقی تبدیل نشود، ممکن نیست به این زودی‌ها دست‌به‌کارهای بزنیم که ما را در جهت حرمت بگذارند. این عقب‌ماندگی و این روزمرگی ما مرگ تدریجی است که از ما به آیندگان‌مان میراث خواهد ماند و نباید آن را این‌قدر دست‌کم گرفت.

نوشته های مرتبط :