دو خبر در باره موسیقی از دو کشور همسایه و مسلمان

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
۱۴۰۲/۰۵/۱۰
۴:۳۶ ب٫ظ
بازدید: 2

دیروز دو خبر در باره موسیقی از دو کشور همسایه و مسلمان (ایران و افغانستان) منتشر شد که برایم خیلی جالب بود.

دیروز از افغانستان گزارش‌هایی منتشر شد مبنی بر این‌که طالبان در بدخشان یو اس بی‌های رانندگان را ضبط کرده‌اند تا نتوانند موسیقی بشنوند.

چند روز قبل از آن، مسوولان محلی این گروه در هرات ابزارآلات موسیقی را جمع‌آوری کرده و سوختاندند.

همزمان با نشر این اخبار از افغانستان، خبرگزاری‌های ایرانی گزارش دادند که وزارت فرهنگ ایران از آغاز فرایند تدوین سند ملی موسیقی و ایجاد خانه جشنواره‌های موسیقی خبر داده است.

در گزارش خبرگزاری‌های ایرانی آمده است که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران گفته است: «فرایند تدوین سند ملی موسیقی کشور مطابق با جهت‌گیری نظام اسلامی و هم‌چنان برنامه‌ریزی برای ساخت خانه جشنواره‌های موسیقی در تهران آغاز شده است.»

این دو خبر را مقایسه را کنید. مقایسه این دو خبر برای آن اهمیت دارد که افغانستان و ایران، ضمن آن‌که هم‌فرهنگ و همزبان و همسایه‌اند، هر دو مدعی اند که نظام اسلامی نیز دارند.

پس پرسش این است که چطور از یکی از این دو کشور خبر ایجاد خانه جشنواره‌های موسیقی و تدوین سند ملی موسیقی مخابره می‌گردد و از دیگرش خبر سوختاندن ابزارآلات موسیقی؟

واقعیت این است که طالبان خوانش و قرائت خوارجی از اسلام دارند. من در باره کرکتر خوارج تحقیق کرده‌ام. آدم‌های بوده‌اند عبوس و ترش‌رو. با موسیقی و شوخی و مزاح سر سازگاری نداشته‌اند، از شعر و غزل خوش شان نمی‌آمده است و در دنیا مانند ماتم‌زدگان می‌زیسته‌اند. مجالس خوارج از بس که خشک و عاری از تفریح و شوخی و خوش‌طبعی بوده است، اکثرا باعث ملال می‌شده است. یک نمونه‌ی از مجالس خوارج را ناجیه وریمی بوعجیله نقل می‌کند که در باره دیدار نافع بن ازرق با ابن عباس و عمر بن ابی ابی‌ربیعه است. این سه تن در مجلسی گردهم آمده بودند. بن ازرق در آن مجلس آن‌قدر به فقه و مسایل فقهی پرداخت و از ابن عباس در باب فقه پرسید که او را دلزده کرد. «اما ابن عباس زمانی عمر ابن ابی ابی‌ربیعه به مجلس پیوست افزون بر فقه با او در بارة شعر نیز سخن گفت. سخن آن دو مفاهیم غزلی و داستان‌های عاشقانه را شامل می‌شد.»

همچنین بخوانید: جامعه ناسیاسی تاجیکان افغانستان

یکی از ویژگی‌های مشترک خوارج و طالبان، ظهور شان از بطن جوامع فقرزده و فلاکت‌زده است. خوارج هم اکثرا از میان طبقه فقیر جامعه برخاسته بودند و طالبان نیز از مناطق قبایلی توسعه‌نیافته دو سوی مرز دیورند ظهور کرده است. اشتفان تسوایگ در کتاب “وجدان بیدار” وقتی علل و عوامل سخت‌گیری‌های ژان کالون، روحانی مسیحی، را بررسی می‌کند، به نکته جالبی اشاره می‌کند. او می‌گوید: «”آن‌کس که خود آن‌چه را انسانی است، از بن‌جان نزیسته باشد، رفتارش با دیگر انسان‌ها همواره غیرانسانی خواهد بود.”

او هم‌چنان می‌گوید که هر آرمانی صورت و رنگ از انسانی می‌گیرد که در راستای تحقق آن می‌کوشد و هر آفریدة فکری شباهت با آفریننده خود دارد.

این دو نکته در باره طالبان نیز صادق است. طالبان متاسفانه شادی را نزیسته‌اند و به همین خاطر آرمان شان نیز ضدشادی و خوشی است.

نوشته های مرتبط :