فلسطین و افغانستان، دو جغرافیایی با یک درد

دسته: تحلیل
نویسنده: شفیق الله عاطف
1404/03/11
12:11 ب.ظ
بازدید: 17

پایگاه خبری تحلیلی روایت : دردی که در بیت‌المقدس شعله می‌کشد، در دل کوه‌های هندوکش می‌سوزد؛ و آهی که از کابل برمی‌خیزد، در کوچه‌های غزه پژواک می‌یابد. این دو سرزمین، هرچند در فاصله‌ی فرسنگ‌ها، اما در روح، در خون، در زخم و در زنجیر، به هم دوخته شده‌اند. یکی، شب‌هنگام صدای موشک بر بالین کودک می‌شنود، و دیگری، صدای قفل‌شدن دری بر رؤیای دختری که تنها خواهان دانستن است.

دردی که در بیت‌المقدس شعله می‌کشد، در دل کوه‌های هندوکش می‌سوزد؛ و آهی که از کابل برمی‌خیزد، در کوچه‌های غزه پژواک می‌یابد. این دو سرزمین، هرچند در فاصله‌ی فرسنگ‌ها، اما در روح، در خون، در زخم و در زنجیر، به هم دوخته شده‌اند. یکی، شب‌هنگام صدای موشک بر بالین کودک می‌شنود، و دیگری، صدای قفل‌شدن دری بر رؤیای دختری که تنها خواهان دانستن است.

اینجا خاک است و آنجا آتش، اما بوی سوختن یکی‌ست. آنجا لبخند کودکی را با دود خفه می‌کنند، و اینجا لب‌خند دختری را پیش از شکفتن خاموش. آنجا دیوار می‌کشند میان خانه و آسمان، و اینجا پرده می‌کشند میان عقل و آگاهی.
اما هر دو می‌دانند: ظلم، هر رنگی که داشته باشد، بوی تعفن‌اش یکی‌ست.

فلسطین و افغانستان، دو نام اما یک تقدیر، دو زخم اما یک فریاد. اینان را قرعه‌ی جبر، به بازیچه‌ی بازیگرانِ عدالت‌پیشه بدل کرده است؛ همانانی که در روز، از صلح سخن می‌رانند و شب، قرارداد فروش بمب را امضا می‌کنند.
کودکان‌شان زیر آوار جان می‌سپارند، و مادران‌شان چشمان‌شان را با گریه بزرگ می‌کنند؛ و دخترانی هستند که سهم‌شان از خورشید، تنها روزنه‌ای از پنجره‌ی خیال است.

ما و فلسطین، نه فقط در جغرافیا، که در جهاد و اشک، در دعا و داغ، در خاموشیِ فریادها با هم برادریم. هر گلوله‌ای که در کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده‌ی غزه رها می‌شود، سینه‌ی دختری را در دشت‌های خشک افغانستان می‌درد. و هر فریادی که از دلی خاموش در کابل برمی‌خیزد، آسمان بیت‌اللحم را می‌لرزاند.

و ما هنوز امید داریم؛ نه به کسانی که حقوق بشر را در سالن‌های شیشه‌ای داد می‌زنند، اما در میدان عمل، به خون خریدارند؛ که به بیداری ملتی که رنج را فهمیده، و به وعده‌ای که خداوند فرموده است:
«وَلا تَحسَبَنَّ اللهَ غافِلًا عَمّا یَعمَلُ الظّالِمون»
باشد که سپیده‌ای از دل همین شبِ سنگین بدرخشد؛
و روزی بیاید که نه چادری اجباری شود برای خاموشی، و نه آسمانی سقفِ آوار برای کودکی بی‌گناه.

نوشته های مرتبط :