چکمه های سنگین طالبان و گلوی نازک زنان افغانستان

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/03/29
5:03 ب.ظ
بازدید: 3

ریچارد بنت گزارشگر ویژۀ سازمان ملل متحد برای حقوق بشر افغانستان گفته است که قرار است امروز نشستی راجع به وضعیت «زنان افغانستان زیر حاکمیت طالبان برگزار شود» و وی گزارشی را در مورد وضعیت زنان و دختران در افغانستان در این نشست ارائه خواهد کرد.
گفته شده که در این گزارش که از سوی بنت و گروه کاری وی در بارۀ تبعیض علیه زنان و دختران تهیه شده، بر وضعیت زنان و تبعیض سیستماتیک علیه آن‌ها در عرصه‌های کار و آموزش در افغانستان تمرکز شده است. در بخشی از این گزارش احتمالا به فرامین زن ستیزانه طالبان اشاره شده و از آنان خواسته خواهند شد که فرامین و تصامیم‌شان علیه دانش آموزان دختر بالاتر از صنف ششم، محصلان دختر و محدودیت های شدید وضع شده علیه زنان بازنگری کنند. خواسته های بدون هیچ فشار و تضمین اجرایی!

البته در طول کمتر از دو سال گذشته که روز به روز محدودیت ها علیه زنان تشدید گردیده است، صدای محرومیت و مظلومیت زنان افغانستان مانند دیگر اقشار اجتماعی کمتر و یا هیچ شنیده نشده است. به راستی چرا صدای محرومیت و مظلومیت زنان افغانستان جدی گرفته نمی شود؟

پس از بازگشت طالبان به کابل در ۱۵ اگست ۲۰۲۱، آنها به سرعت بر پس راندن زنان افغان تأکید کردند. بسیاری از زنان سال های مرگبار حکومت طالبان از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ را به یاد می آورند. در این دوره حکومت «امارت اسلامی»، زنان متهم به زنا در استادیوم ورزشی کابل سنگسار می شدند، داشتن «برقع» اجباری بود و اکثریت دختران از رفتن به مکتب محروم بودند. با بازگشت به قدرت در سال ۲۰۲۱، طالبان که می خواهند جامعه بین المللی را متقاعد کنند که قصد دارد قواعد آن را رعایت کند، می کوشد نرمش بیشتری نشان دهد، اما یکی از موارد مهم که آنان تاکنون بنا به هر دلیلی ولو سیاسی، عقب نشینی نکرده اند و حتی نتوانسته اند درست توجیه کنند و دروغ شبیه راست بگویند، مسئله تعلیم، تحصیل، کار و آزادی های زنان است.

همچنین بخوانید: انستیتوت صلح آمریکا: پاسخ به طالبان نباید واکنشی بلکه استراتژیک باشد

در حالی که طالبان در اولین دوره قدرت خود بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ تحصیل و کار را برای زنان ممنوع کرده بودند، اما در دوره جدید و دو سال گذشته علیرغم وعده‌های اولیه که طالبان قول حکومت معتدل‌تر در مورد احترام به حقوق زنان و اقلیت‌ها را داده بودند اما به مرور زمان به طور گسترده تفسیر خود از قوانین اسلامی را سخت‌گیرانه‌تر کردند و پشت پرده محدودیت زنان، ده ها هدف و برنامه شوم سیاسی و اقتصادی و… قرار دادند و زنان را به قربان گاه معامله ننگ آور شان بردند.
ابتدا مکاتب بالاتر از صنف ششم را بروی دختران بستند، بعد درس دانشجویان دختر و پسر را جدا کردند، بعدتر اجازه تدریس اساتید مرد به دختران ممنوع شد و در نهایت در روزهای آخر پاییز سال گذشته، حق ورود زنان به دانشگاه را ممنوع کردند. در آخرین مود هم تمام زنان را از کار در ادارات دولتی و غیر دولتی منع کردند.
البته توجیه این محدودیت ها از سوی طالبان زشت تر و بدتر از محدودیت آنان است. این گروه افراطی که خود محدود به قبایل کوچک ده نشین و بعضا صحراگرد افراطی و کم سواد هستند، مسئله ممنوعیت کار و تحصیل دختران و زنان را «ارزش‌های داخلی» دانسته و از جهان خواسته به این محدودیت ها به عنوان ارزش احترام بگذارد. در حالیکه همه می دانیم، برخی از احکام طالبان خاستگاه قبیله ای و پشتونی دارد که نگاه آنان نسبت به زنان بسیار سختگیرانه است. در دوره «جمهوری اسلامی» در برخی از جوامع قبایلی جنوب و شرق کشور قانون سنتی بر قانون ملی برتری داشت. قواعد زن ستیز تحمیل شده توسط طالبان در دو سال گذشته، تنها تأییدی بر همان قاعده افراطی سنتی می باشد که در سطح ملی و در بخش هایی عمده از سراسر کشور با زور سر نیزه تطبیق می شود.
با این وجود آنچه مهم است خفقان حاکم و چکمه های سنگین طالبانیزم است که گلوی اقشار مختلف را از جمله زنان را می فشارد. زنانی که از همه حقوق محروم شده اند و هیچ کاری جز اعلامیه و تاسف کاری از سوی مدافعین حقوق بشر برای آنان انجام نمی شود.

همچنین بخوانید: وقوع آتش‌سوزی در سرای تیل‌فروشی‌های شهر غزنی

نوشته های مرتبط :