افغانستان؛ مردمی که شیفته قلم نه، بلکه مدهوش برق شمشیر اند

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1403/05/03
3:59 ب.ظ
بازدید: 54

پایگاه خبری تحلیلی روایت : بسیاری ها می پرسند که چرا افغانستان را ترک کردید و به کشورهای دیگر پناهنده و مهاجر شدید.پانصد سال پیش از امروز، در حدود سال ۱۴۷۰ میلادی، سیف الدین سلمان، اخترشناس جوان قندهاری، که در آن هنگام در رصدخانه پرآوازه الغ بیگ در سمرقند کار می کرد، نامه دردمندانه ای به پدرش نوشت. او در این نامه با کلماتی رسا و روشن می گوید که در شهرش (قندهار) مردم بیش تر از آنکه شیفته قلم دانشمندان باشند مدهوش برق شمشیراند.

بسیاری ها می پرسند که چرا افغانستان را ترک کردید و به کشورهای دیگر پناهنده و مهاجر شدید.

پانصد سال پیش از امروز، در حدود سال ۱۴۷۰ میلادی، سیف الدین سلمان، اخترشناس جوان قندهاری، که در آن هنگام در رصدخانه پرآوازه الغ بیگ در سمرقند کار می کرد، نامه دردمندانه ای به پدرش نوشت. او در این نامه با کلماتی رسا و روشن می گوید که در شهرش (قندهار) مردم بیش تر از آنکه شیفته قلم دانشمندان باشند مدهوش برق شمشیراند.
در قسمتی از نامه ای این اخترشناس قندهاری آمده است:
“پدر عزیزم، مرا سرزنش نکن که در این سن و سال پیری تنهایت گذاشته ام و این جا در سمرقند ماندگار شده ام. نه خربزه ها و انگورها و انارهای سمرقند دل مرا برده اند و نه سایه سارهای باغ های کناره نهر زرافشان پای مرا در این جا بسته اند. من قندهار خودمان را با آن کوچه باغهایش که درختان در دوسوی آن صف بسته اند خیلی بیشتر از این ها دوست دارم و دلم در هوای بازگشتن به آنجا است. اما، پدر ارجمندم، مرا به خاطر اشتیاقم به علم آموزی و دانش اندوزی ببخش. در قندهار خود مان نه عالمی هست، نه کتابخانه ای، نه ربعی، نه اسطرلاب. در آنجا کنجکاوی مرا در کار و بار ستارگان به شوخی می گیرند و استهزا می کنند.
همشهریان من در قندهار بیشتر از آنکه شیفته قلم اندیشمندان باشند مدهوش برق شمشیر اند. من در قندهار خود مان صرفا مایه ملالت همشهریان و وصله ناجوری هستم که به من دل می سوزانند.
پدر گرانقدرم، درست است که در این غربت هنگامی که از بازار می گذرم، کسی از جای خود برنمی خیزد که آغوش و روی گشاده ای به من بنماید، اما به زودی روزی خواهد رسید که پسر تو در علم و دانش با بیرونی و طوسی برابری کند و آنگاه همه سمرقند به احترامش برپا خیزد و تو نیز احساس غرور و مباهات کنی.”

همچنین بخوانید: فصل تهاجم کوچی‌ها

نامه ای این اخترشناس قندهاری، می تواند زبان حال مهاجران ما نیز باشد.
افغانستان را همه ما دوست داریم، اما آن جا مشکل این است که مردم شیفته برق شمشیر اند، نه مشتاق زندگی کردن و دانش اندوختن و مدنیت.
اوضاع، همان است که در دوره سیف الدین سلمان بود.

نوشته های مرتبط :