چرا شکست خوردیم؟

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/02/10
3:01 ب.ظ
بازدید: 6

در قریب به دوسال پساغنی-جمهوریت، هر بار که از ضرورت تشدید مبارزه‌ی برنامه‌محور و «تعریف شکل‌دولت» سخن به میان می‌آید یک هو از یقه‌ات میگیرند که: تا ولایتی فتح نشده است، تا پایگاه نظامی در داخل کشور ایجاد نشده است، تا یک وجب خاک در اختیار ما قرار نگرفته است، نیروی نظامی نساخته‌ایم چه فایده که از خط‌مش و بدیل سیاسی و شکل دولت گپ بزنیم؟ انگار حافظه‌ها خوب کار نمی‌کنند و گرفتار هوش‌فراموشی شده‌ایم؛ ما تاجیک‌ها فراتر و علاوه از کانون‌های نظامی و پایگاه‌ها، در شمال، یا در مناطق بومی تاجیک‌ها و گردنه‌ها و زیرگردنه‌های هندوکش، تمام هندوکش را از شمال تا جنوب در دست داشتیم. کوه بابا، سپین‌غر و ملک‌سیاه‌کوه هم در دست ما بود. مگر نمی‌گفتید و نمی‌‌گویید حزب جمعیت اسلامی مظهر قدرت تاجیکان بود؟ مگر نمی‌گویید قریه‌ی در افغانستان نبود و نیست که جمعیت آن جا حضور نداشته باشد؛ پس چه شد؟! دولت داشتیم- دولت استادربانی و شهیدمسعود. وزارت دفاع داشتیم‌، قوای مسلح داشتیم، پول چاپ می‌کردیم، در همه‌ی کشورها و منجمله سازمان ملل سفیر داشتیم. جت‌های جنگی، توپ، تانک، سکاد، چهل میله و هزاران هزار جنگجو و فرمانده شجاع.

چرا با این همه قدرت، دولت ربانی‌-مسعود شکست خورد؟ چرا به این حال و روز افتادیم؟ باید عاقلانه فکر کنیم. با توجه به تئوری «شگاف»ها قطعا حفره‌های سیاهی وجود دارند که ما تاجیک‌ها نتوانستیم آن‌ها را ببینیم و بشناسیم. شکست دولت ربانی و مسعود به علت نداشتن قوای مسلح نبود؟ به دست ط‌البان نامسلح(در مقایسه با دولت تا دندان مسلح مجاهدین، چون مجاهدین دولت کرزی-غنی را هم دولت خود می‌گفتند) شکست خورد، نه یک بار که دوبار و هر دو بار هم به دست ط‌البان.

همچنین بخوانید: طالبان و ماموریتِ قوم‌کُشی و زبان‌کُشی

قوت‌های نظامی، پایگاه‌ها، فرقه‌ها و لشکرها چرا در برابر ط‌البان تاب نیاوردند؟

مگر ما بیشتر از قوت‌های نظامی آن دولت‌ها می‌توانیم نیرو جمع کنیم؟ مگر رهبر و فرمانده لایق‌تر و مشروع‌تر از استادربانی و احمدشاه‌مسعود میتوانیم به میدان جنگ و سیاست بفرستیم؟ ما شکست خورده ایم، باید ریشه‌ها، علل و دلایل این شکست را نقطه به نقطه بررسی کنیم. ساختن گروپ‌های مسلح و هسته‌های چریکی را رد نمی‌کنم، اما این گروپ‌ها و هسته‌ها در عبور از افق تاریک و کانال‌های استراتیژیک اشتباه‌آمیز و غلط و بدون هدف روشن، نابود و خرد و خمیر می‌گردند. تعجب می‌کنم آن‌هایی که سنگ مبارزه بر سینه می‌کوبند و خود را عقل کل می‌گیرند و تقدیر و سرنوشت ما را وابسته و در گرو ایجاد چند واحد چریکی می‌دانند، چرا قدرت عظیم نظامی دولت تا دندان مسلح تحت رهبری استادربانی و احمدشاه‌مسعود را از یاد برده اند؟ قدرت نظامی آن‌ها چرا شکست خورد؟ چرا آن فرقه‌های مسلح و توپ و تانک‌ها کمکی به استمرار رژیم نکردند؟

از نیروی نظامی بدون هدف(به قول گرامشی بزرگ) هیچ چیزی ساخته نمی‌شود و بر جای نمی‌ماند. جز تلی از استخوان قربانی، سنگرهای تهی، سنگ‌هایی بر گورهایی و این جمله که: یادشان گرامی باد!

اگر عوام نمیدانند نخبه‌گان چرا بر واقعیت و تاریخی که خود در آن زیسته‌اند چشم فرومی‌بندند و انکار حقیقت می‌کنند؟

دروغ گفتن‌ها و دروغ‌پنداری‌ها را فربه نکنید‌. وضعیت امروز ما، یک بخش‌اش، نتیجه‌ی دروغگویی‌ها و لاف‌زدن‌هایی است که خود ما بافتیم، ساختیم و باورش کردیم و آن را به جای حقیقت گرفتیم.

برای پیروزی و دوباره روی مفصل‌ها ایستادشدن باید بی‌رحمانه‌ خود را نقد کنیم، آسیب‌شناسی کنیم. هیچ شاه و قهرمان و رهبری نباید معصوم پنداشته شود. اگر شهامت نقد داشتیم، می‌توانیم پا بر نخستین پله‌های پیروزی بگذاریم؛ اما میترسم باز بگویید هنوز وقت اش نرسیده است؟!

همچنین بخوانید: قیام سوم حوت؛ روز عبرت برای اشغال‌گران داخلی و خارجی

باید اعتراف کنیم که همه‌ی ما در ذلت به سر میبریم و مردم ما در اسارت. جای هیچ لاف و پتاقی نیست، نجات دادن خود و رها کردن مردم در تنگنای ذلت و اسارت، اوج ذلت و فرومایگی و بی‌احترامی به حقیقت و آزادی و آزادگی است.

این را هم آشکارا بگویم که کسی توهم و خیال “مسعود افغان شدن” را ابلهانه در سر نپروراند؛ مسعود افغان با همه‌ی دلاوری و فداکاری و آزادی‌خواهی به دست و همکاری”افغان”ها شهید شد و نیز رهبر جهاد و مقاومت استاد ربانی. فراموش نکنیم که زمانه‌ی ما هم زمانه‌ی جنگ سرد نیست، در آستانه‌ی جنگ سوم جهانی قرار داریم.