بیان‌نامه‌ی زندانیان خانه

دسته: تحلیل
نویسنده: منیر احمد بارش
1403/04/25
10:03 ق.ظ
بازدید: 29

پایگاه خبری تحلیلی روایت : چشمه‌های اسیر، به تازه‌گی از نشانی «بستر فرهنگی دریچه» در کابل چاپ شده است. مجموعه‌ی داستان‌های کوتاه است و این داستان‌ها را دختری از دورافتاده‌ترین روستایی به‌نام «آتین‌جلو» در شهرستان ارگوی استان بدخشان نوشته است. چشمه‌های اسیر، نماد آشکار اسارت انسان‌های یک سرزمین به ویزه دختران نگون‌بخت افغاستان است و در صنعت «ایهام» شاعرانه به ایستایی و بودن برخواسته است. بلی، خاطره کامگار؛ نویسنده‌ی این کتاب است. دراین مجموعه بیست و دو داستان کوتاه با مضامین مختلف و موارد متفاوت گرد هم چیده شده‌اند. من به عنوان ویراستار و ناظر چاپ این کتاب، در گام نخست برای بانو خاطره کامگار شادباش و آفرین می‌گویم. در شکننده‌ترین اوضاع جاری که هیچ شور و اشتیاقی برای نفس کشیدن و ابراز بیان دیدگاه‌های شخصی وجود ندارد و همه چیز در چنگ سانسور و همه تن در حصار خانه، این بانو صدایی می‌شود برای نسل خودش و برای آن‌های که خفقان سیاسی گلوگیرشان کرده است، می‌نویسد.

چشمه‌های اسیر، به تازه‌گی از نشانی «بستر فرهنگی دریچه» در کابل چاپ شده است. مجموعه‌ی داستان‌های کوتاه است و این داستان‌ها را دختری از دورافتاده‌ترین روستایی به‌نام «آتین‌جلو» در شهرستان ارگوی استان بدخشان نوشته است. چشمه‌های اسیر، نماد آشکار اسارت انسان‌های یک سرزمین به ویزه دختران نگون‌بخت افغاستان است و در صنعت «ایهام» شاعرانه به ایستایی و بودن برخواسته است. بلی، خاطره کامگار؛ نویسنده‌ی این کتاب است. دراین مجموعه بیست و دو داستان کوتاه با مضامین مختلف و موارد متفاوت گرد هم چیده شده‌اند. من به عنوان ویراستار و ناظر چاپ این کتاب، در گام نخست برای بانو خاطره کامگار شادباش و آفرین می‌گویم. در شکننده‌ترین اوضاع جاری که هیچ شور و اشتیاقی برای نفس کشیدن و ابراز بیان دیدگاه‌های شخصی وجود ندارد و همه چیز در چنگ سانسور و همه تن در حصار خانه، این بانو صدایی می‌شود برای نسل خودش و برای آن‌های که خفقان سیاسی گلوگیرشان کرده است، می‌نویسد.
بلی، در افعانستان رویارویی صدا و سلاح است. صدا به عنوان یگانه سنگر تسخیرناشده هنوز پابرجا می‌باشد. سکوت اجباری و فشارهای پیرامونی و ترس، آرامش خاطر همه را در گروگان خود گرفته است و تنها راه پناه جستن ازاین بی‌پناهی همین نوشتن می‌باشد. انسان در نوشتن خالی می‌شود، خالی از بغض درونی و اختلالات‌ ذهنی و روانی.
جان‌مایه و محتوای این داستان‌ها، همانا بیزاری و نفرت جامعه‌ی تک‌جنسیتی و زن‌ستیز بوده و نکبت و رنج روا داشته بر نسل خویش را با روایات گلوسوز و تلخ بیان کرده است. بر روال لازمه‌ی فطری انسان‌ها عشق و جاذبه‌های بشری به عنوان حکایت بالا بلند و خوش‌قرائت در این مجموعه از موقعیت قابل وصف برخوردار می‌باشد.
بیشترینه مطالب این کتاب در مورد رسومه‌های ناپسند و عنعنات جاری در دهات و قصبات این کشور نوشته شده و حاکیمت بی قید و شرط مردها را بر احوال شخصی زن‌ها تبارز داده است. روایت‌های عینی و فضاهای تخیلی و کاربرد کلمات مناسب و چینش و بافت آن‌ها با رعایت موتیف‌های نوین داستان‌نویسی محتوا و جان‌مایه‌ی این کتاب را استوار نگهداشته است. این کتاب به عنوان بیان‌نامه‌ی زندانیان خانه بیشتر مورد استقبال قرار می‌گیرد. این نمونه و برّشی از یک داستان ایشان می‌باشد:

«سومین باری بود که بعد از مراسم شیرینی‌خوری می‌دیدمش و هرثانیه ی که آمدنش نزدیک می شد، تپش قلبم زیاد و زیادتر می شد، بالآخره صدای تک‌تک دروازه بیرون شد زود رفتم کنار پنجره دیدم جانان‌ام…
با همان چشم‌های که شروع ماجرا بود و مرا گدای محبتش ساخت، داشت قدم‌زنان داخل حویلی می‌شد من دیگر از بالا فقط تماشایش می‌کردم آخی صدقه‌ی خشروگی‌هاش با اون قدی رعنا، ناز و ادا، شخصیت، اخلاق، مهربانی وووووو هرکس باشد می‌پرستش… در هرحال مادر برای استقبال رفت پیش‌رویش، تا مادر را دید دستش را بوسید گفت: سلام مادرجان حالتان چطوره؟! صدایش با مادر می‌آمد و من بیش‌تر بیش‌تر بیتاب دیدنش می‌شدم…
داخل سالن شدن و مادر برایش چای آورد منی که این همه دلگرم منتظر آمدنش بودم اما؛ پیش خود گفتم بگذار کمی شیطنت بازی کنم. مفت نیست که دختری خوب شده بدون اذیت بروم به دیدار دلبرم، پیش خود چنین فکر می‌کردم که صدای موبایلم بیرون شد باز کردم نبشته بود بی‌بی‌ حاجی تو کجایی؟! من از کجا تا کجا دیدنت آمدم اما هنوز حضور نداری… چرا…؟!
نوشتم ایداد و بیداد شما آمدید من‌که خانه حضور ندارم، ببخشید ان‌شاءالله باز جبران می‌کنم الان دیگر وقتت با خانواده خوش بگذرد شهزادیم. باز پیام آمد خانم! خانم!
هر طوری شوخی داری قبول ولی این‌ را پذیرفته نمی‌توانم من بیایم و قلبم وجود نداشته باشد لطفاً لطفاً مرضیه فدایت بشم.
باز نوشتم بهاری عمرم! نمی‌توانم بیام و جای هستم تو هم بپذیر و این همه چاپلوسی نکن. چند دقه گذشت و پیامی نامد فکر کردم راستی باور کرده منی که این‌قدر ناآرام و بی‌قرار بودم حالا تنهایش گذاشته می‌روم هی‌هی…
در همین فکر بودم که صدای موبایلم بلند شد باز کردم؛ که علی نوشته اصلاً با تو و با زندگی قهرم، یک‌روز برای دخترم تعریف خواهم کرد که با چه مشکلی دیدن مادری عزیز و دُردانه‌ات می‌رفتم اما این چه می‌کرد؟ بی‌خیال من می‌شد و می‌رفت…»

نوشته های مرتبط :