افغانستانِ دردمند

دسته: تحلیل
نویسنده: حسیب‌الله ولی‌زاده
1403/03/20
9:32 ق.ظ
بازدید: 70

پایگاه خبری تحلیلی روایت : اینجا کیلومترهای دور از سرزمین آبایی خودم، نشسته‌ام و به آن‌سوی دریاها و اقیانوس‌ها فکر می‌کنم. به سرزمینی فکر می‌کنم، که چهل سال می‌شود در آتش جنگ، استبداد، فقر، جهالت، افراطیت و دهشت‌افگنی می‌سوزد و هر روز وضعیت آن بدتر از قبل می‌شود. به سرزمینی فکر می‌کنم، که در طول چهل سال حاکمان آن همه -گرچند نام‌ها و ‌‌ ایدئولوژی‌های مختلف داشته‌اند- در میدان دیگران و به‌خاطر منافع ابر قدرت‌ها و بیرونی‌ها بازی کرده‌اند. به سرزمینی فکر می‌کنم، که اندیشمندان در آن جایگاهی ندارد و به فرهنگ و دانش توجه‌ چشم‌گیری صورت نمی‌گیرد و اندیشمندان آن‌ها غریبانه زندگی می‌کنند و غریبانه از این دنیا با عالمی از درد و رنج می‌روند. به سرزمینی فکر می‌کنم، که اکنون در آن استبداد دینی بیداد می‌کند، اما آگاهان دینی آن مصروف مباحث حاشیه‌‌ای و قدیمی کلامی، فقهی و حدیثی اند.

اینجا کیلومترهای دور از سرزمین آبایی خودم، نشسته‌ام و به آن‌سوی دریاها و اقیانوس‌ها فکر می‌کنم.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که چهل سال می‌شود در آتش جنگ، استبداد، فقر، جهالت، افراطیت و دهشت‌افگنی می‌سوزد و هر روز وضعیت آن بدتر از قبل می‌شود.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که در طول چهل سال حاکمان آن همه -گرچند نام‌ها و ‌‌ ایدئولوژی‌های مختلف داشته‌اند- در میدان دیگران و به‌خاطر منافع ابر قدرت‌ها و بیرونی‌ها بازی کرده‌اند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که اندیشمندان در آن جایگاهی ندارد و به فرهنگ و دانش توجه‌ چشم‌گیری صورت نمی‌گیرد و اندیشمندان آن‌ها غریبانه زندگی می‌کنند و غریبانه از این دنیا با عالمی از درد و رنج می‌روند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که اکنون در آن استبداد دینی بیداد می‌کند، اما آگاهان دینی آن مصروف مباحث حاشیه‌‌ای و قدیمی کلامی، فقهی و حدیثی اند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که دختران آن در زندان پدران، برادران و اقارب زندگی می‌کنند و از آزادی کار، تحصیل، انتخاب و بیان محروم اند.
به سرزمینی فکر می‌کنم که بیشتر مردان آن، زنان را «عار» می‌دانند و «ناقص العقل» می‌خوانند و در حق آن‌ها ظلم و ستم روا می‌دارند و حقوق آن‌ها را سلب می‌نمایند.
به سرزمینی فکر می‌کنم که جوانان آن، امید را از دست داده و در بحر نامیدی، سرگردانی و بی‌سرنوشتی غرق شده‌اند و هر روز دست و پا می‌زنند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که نوجوانان آن، در کشورهای مختلف کارگری می‌کنند و طعم حقارت، ذلت، خواری و غربت را هر روز می‌چشند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که روحانیون آن نفرت و کدروت بخش می‌کنند و ظلم و استبداد را روا می‌دارند و دل مردم را از دین سیاه نموده‌اند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که پیر و جوان، باسواد و بی‌سواد آن هیچ تعلقی به آن ندارد و همه‌‌گان در جستجوی راه گریز از آن اند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که برخی باشندگان آن خویشتن را نمایندگان و سخن‌گویان خدا خوانده‌اند و بنام خدا و به نمایندگی از سوی خدا آدم می‌کشند، تکفیر و تفسیق می‌کنند و خون، مال و ناموس دیگران را حلال می‌دانند.
به سرزمینی فکر می‌‌کنم، که به مرکز تروریزم جهانی مبدل شده‌است و ده‌ها گروه تروریستی در آن امروز فعالیت دارد و تا چند دهه جنگ در آن وجود خواهد داشت.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که اختیار آسمان و زمین آن به دست دیگران است و فقط ما قربانی‌های هستیم که برای اهداف دیگران قربانی می‌شویم.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که بساط اخلاق از آن برچیده شده و رزایل اخلاقی مانند: نفاق، دو رویی، ریاکاری، حق‌تلفی و … در آن به اوج خود رسیده است.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که هیچ چیزی در آن سر جای خودش نیست و هیچ کسی در آن به کار خودش مشغول نیست.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که فقر سراسر آن را فرا گرفته است و هر روز از فرزندان آن قربانی می‌گیرد.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که نام آن در جهان با دهشت‌افگنی و تروریزم گره خورده است و شهروندان آن در هیچ جای جهان احترام و قدردانی نمی‌شوند.
به سرزمینی فکر می‌کنم، که فرزندان آن به جای تحصیل به فکر کار اند و به جای برنامه‌ریزی برای آینده، روزگذرانی می‌کنند و به انواع مختلف بیماری‌های اجتماعی و اخلاقی دچار هستند.