شمال شرق در رژیم طالبان؛ از بی‌توجهی در بغلان تا سرکوب در بدخشان

دسته: تحلیل
نویسنده: یعقوب رسولی
۱۴۰۳/۰۲/۲۵
۱۲:۵۸ ب٫ظ
بازدید: 27

پایگاه خبری تحلیلی روایت : سوالات بی‌شماری در زمینه این دو حادثه که پیوند های چند جهتی با هم دارند در ذهن خطور می‌کند. همین که چرا طالبان، اگر زمینه‌های بهبودی، رفاه و آرامش را نمی‌توانند به ارمغان بیاورند، در تلاش‌اند تا حضور سرکوب‌گرایانه خود را بر مردم تحمیل بدارند؟ سوال دیگری که مطرح می‌شود این است که طالب وقتی در روزهای سختی و کم‌بختی مردم کنار آنها بوده نمی‌تواند، چرا ادعای دروغین عدالت اجتماعی و عمری دارد؟ طالب در واقع چه ربطی با شمال، شمالی، شمال شرق، غرب و بعضی نقاط خاص دیگر کشور دارد؟ چرا به منطقه‌ی خود برنمی‌گردند و دست از سر ملت بیدار این مناطق بر نمی‌دارند؟

چند روزی می‌شود که سیلاب ویران‌گر، قسمت‌های زیادی از شمال‌شرق کشور، به خصوص ولایت بغلان را آسیب جدی زده‌است که در اثر این سیلاب‌ها، شماری از باشندگان این ولایت کشته و زخمی شده‌ و هزاران جریب زمین زراعتی و خانه های مسکونی نیز بر اثر سیلاب‌ها، ویران و از بین رفته‌اند. سیلاب های اخیر در بغلان، واکنش‌های جهانی و منطقه‌ای را در قبال داشت اما طالبان کم‌تر به این فاجعه توجه کردند.

بی‌توجهی گروه طالبان در پیوند به سیلاب های اخیر را وقتی در می‌یابید که این حادثه را با رویداد افتادن یک کودک در چاه در هلمند را مقایسه کنید. از این مقایسه به درستی در می‌یابید که طالبان چه نگاه تبعیض‌آمیزی به مردم شمال و جنوب افغانستان دارند و چه اندازه میان آنان فرق قایل می‌شوند.

باید خاطر نشان کنم که من طرفدار این نیستم که به آن کودک افتاده در چاه نباید رسیدگی می‌کردند، بلکه هدفم این است که میان مردم افغانستان نباید فرق قایل شد.

سیلاب های بغلان، دردمندانه که از سوی گروه طالبان جدی گرفته‌نشد. طالبان حتا در پیوند به آفت‌های طبیعی، علیه آنانی ایستاده می‌شوند که از قومیت این گروه نیستند. در این زمینه فقط تلاش می‌کنند حادثه را کوچک نشان دهند و از فرصت‌های که می‌تواند هم اکنون برای بغلانیان به وجود آید، جلوگیری کنند. طالبان در عین‌حال تمامی فکر و اندیشه شان، در شیطنت و سرکوب کردن معترضان، نیروهای غیر خودی در صفوف این گروه و مردمی که از قوم و تبار این‌ها نیستند، می‌باشد.

یکی از انتقاد های شدید علیه گروه طالبان، قومی بودن و قومی فکر کردن این گروه در تمامی مناسبات داخلی افغانستان است. طالبان، یک گروه قومی، با اندیشه قومی و روایت قومی اند‌. گروهی که خویشتن را صاحبان اصلی آن خاک می‌دانند و در برابر دیگران همواره اندیشه‌های قومگرایانه داشته و تلاش کرده‌اند که همه به نحوی با اندیشه قبیله‌ای آن‌ها کنار بیایند و اگر روزی برخلاف قوم و قبیله‌‌ی آن‌ها سخن گفتند آن فرد را زیر نام های متفاوت سرکوب کنند.

همچنین بخوانید: سی‌ان‌ان: قومگرایی افراطی پشتونی طالبان دیگر اقوام را به سوی داعش می‌راند

دیروز، اعتراضات بدخشان در برابر نیروهای طالب از سرگرفته شد. مردم در بدخشان گفته‌اند که این اعتراضات در برابر یک گروه «متعصب» و عاملان حمله به «ناموس، خانه، عزت و دین مردم» ‌است. گزارش‌ها می‌رسانند که طالبان نزدیک به ۶۰ معترض را بازداشت و با چرخبال به مرکز ولایت بدخشان، شهر فیض ‌آباد، منتقل کرده‌اند.

پس از اوج گرفتن دوباره اعتراضات در برابر طالبان در بدخشان، نیروهای سرکوب‌گر طالب، با شلیک بر معترضان بیشتر از ده معترض را کشته‌ و زخمی کرده ند.

سوالات بی‌شماری در زمینه این دو حادثه که پیوند های چند جهتی با هم دارند در ذهن خطور می‌کند. همین که چرا طالبان، اگر زمینه‌های بهبودی، رفاه و آرامش را نمی‌توانند به ارمغان بیاورند، در تلاش‌اند تا حضور سرکوب‌گرایانه خود را بر مردم تحمیل بدارند؟ سوال دیگری که مطرح می‌شود این است که طالب وقتی در روزهای سختی و کم‌بختی مردم کنار آنها بوده نمی‌تواند، چرا ادعای دروغین عدالت اجتماعی و عمری دارد؟ طالب در واقع چه ربطی با شمال، شمالی، شمال شرق، غرب و بعضی نقاط خاص دیگر کشور دارد؟ چرا به منطقه‌ی خود برنمی‌گردند و دست از سر ملت بیدار این مناطق بر نمی‌دارند؟

فریادهای مظلومانه از بغلان تا بدخشان شندنی‌ست. آنجا صدای مردم از بی‌توجهی گروه طالب و در آنسوی دیگر، صدای مردم برای مطالبه‌ی حقوق خود در بدخشان ناشنیده گرفته می‌شود. مسوولیت ما است تا این صداها را همراهی کرد. وظیفه ما است که در کنار این صدا، با تمام وجود قرار گرفت و نگذاشت که این صدا تنها بماند.

نوشته های مرتبط :