سرزمین دروغ‌های بزرگ

دسته: تاریخ, تحلیل, هویت
نویسنده: تحریریه روایت
1402/01/12
2:16 ب.ظ
بازدید: 7

امروز اول اپریل است. روز اول اپریل را در برخی کشورهای غربی «روز دروغ اول اپریل» می‌نامند و در این روز شهروندان آن کشورها با گفتن‌ دروغ‌های شاخ‌دار در باره‌ی همدیگر با هم شوخی می‌کنند.

چند سالی است که در افغانستان شماری از کاربران شبکه‌های اجتماعی با دروغ‌گفتن در اول اپریل این رسم را به جا می‌آورند.

من اما به دلایل متعدد منتقد این رسم در افغانستان هستم. زیرا ما در افغانستان چنان در محاصره‌ی دروغ‌های تاریخی و روزمره به سر می‌بریم که نیازی به روز ویژه برای دروغ‌گویی نداریم، بلکه ۳۶۵ ما در دروغ‌گویی سپری می‌شود.

من باری درباره‌ی افغانستان گفته بودم که این‌جا را می‌توان سرزمین دروغ‌های بزرگ خواند: در مکتب تاریخ دروغین می‌خوانیم و کشوری را که در دوره امیر عبدالرحمن تاسیس شده، می‌گویند پنج هزار سال قدامت دارد. نام کشور ما دروغین و جعلی است؛ طوری که خراسان را افغانستان نام‌گذاری کرده‌اند. استقلال ما جعلی است؛ همیشه یا از ناتو یا از پاکستان و روسیه و انگلیس فرمان برده‌ایم، اما در عین با کمال بی‌شرمی از ۲۸ اسد به عنوان روز استقلال بزرگداشت کرده‌ایم. افتخارات تاریخی ما جعلی است. قهرمان‌های تاریخی ما نیز جعلی اند. انتخابات‌هایی که برگزار کردیم سراپا جعل و تقلب بود. مکاتب ما خیالی و جعلی. ارتش جعلی درست کردیم. هویتی که در شنا‌س‌نامه‌های مان می‌نویسند، جعلی؛ طوری که طرف ازبیک یا تاجیک و هزاره است، اما در پاسپورتش می‌نویسند: افغان.

با این قدر دروغ‌های بزرگ، باز هم می‌خواهیم که دروغ بگوییم؟! زهی شگفتی!

چندی پیش از اسلاونکا دراکولیچ می‌خواندم که یکی از علل اصلی وقوع جنگ‌های خونین قومی در یوگوسلاوی پیشین و حوزه بالکان این بود که در آن‌جا جای تاریخ را افسانه و جای حقیقت را دروغ گرفته بود. او می‌گوید که ما در یوگوسلاوی پیشین سه بار تاریخ را صفر ساختیم. نخستین‌بار در دوره مارشال تیتو، باری دوم پس از فروپاشی کمونیسم و باری سوم نیز پس از جنگ‌های خونین قومی.

همچنین بخوانید: آمنه محمد با شورای علمای طالبان ملاقات کرده است

او می‌گوید در این هر سه بار مواجهه ما با تاریخ به گونه‌ای بود که به جای واقعیت‌ها برای مردم ما از افسانه‌ها سخن گفتیم و اجازه ندادیم که آن‌ها از حقایق تاریخی آگاه شوند نتیجه همین بود که جنگ شد.

در کتیبة داریوش نیز آمده است که اهورامزدا! کشورم را از دروغ و خشک‌سالی نگهدار. دروغ همسنگ خشک‌سالی است. کُشنده است.

بنابراین تا افغانستان سرزمین دروغ‌های بزرگ باشد، ما به ثبات و توسعه دست نخواهیم یافت. احتمال بدترشدن وضعیت نیز می‌رود.

بنابراین نیاز است که یک جنبش حقیقت‌طلبی راه اندازی کنیم. زیستن در دایره حقیقت، به قول واتسلاوهاول، بزرگ‌ترین کنش سیاسی است. ما باید با راه‌اندازی این جنبش به فرزندان مان عشق به حقیقت و آزادی را بیاموزانیم. تاریخ باید جای افسانه را بگیرد. باید مردم ما به جای یک مشت دروغ، حقایق تاریخی را بدانند.

فایده آموختن تاریخ، رهایی از مرکز ثقل گذشته و از حکومت مردگان است. ما آن‌گاه که واقعیت‌های تاریخی را فهمیدیم، دیگر تاریخ برای ما هرگز تکرار نخواهد شد.

نوشته های مرتبط :