فرهنگ کتاب سوزی و دربندکشیدن اهل کتاب

دسته: فرهنگ, هویت
نویسنده: تحریریه روایت
1401/11/15
2:55 ب.ظ
بازدید: 9

من به تاریخ کتاب سوزی در جهان نمی پردازم، فقط خواستم در رابطه به تفکر ترس گروه های بی مایه در افغانستان امروزی کوتاه بنویسم.
ابوریحان البیرونی در کتاب آثارالباقیه عن القرون الخالیه چنین می نویسد:

وقتی قتیبه ابن مسلم سردار حجاج بار دوم به خوارزم رفت و آن را باز گشود هرکس را که خط خوارزمی می نوشت و از تاریخ و علوم و اخبار گذشته آگاهی داشت از دم تیغ بی دریغ گذراند و موبدان و هیربدان قوم را یکسره هلاک نمود و کتاب هاشان همه بسوزانید و تباه کرد.

در افغانستان در چند دوره با کتاب ، زبان، فرهنک و تمدن فارسی زبانان اقدام صورت گرفته است.
دوره اول زمان امان الله خان است. محمود طرزی که لقب “پدر فاشیزم” را در افغانستان به خود اختصاص داده است، با طرح تفکر فاشیستی، تحمیل زبان افغانی و افغانیزه کردن نماد ها و سمبول های دولتی، ضدیت و دشمنی با کتابت و تمدن فارسی را به استراتیژی دولت تبدیل نمود و امان الله خان آن را با طرح نظامنامه ناقلین ادامه داد.

دوره دوم، بعد از سقوط حاکمیت حبیب الله کلکانی و به قدرت رسیدن نادر خان است، که با استراتیژی ستم ملی غضب زمین، تغییر نام مکان‌ها و سوزاندن کتاب‌های فارسی توسط محمد گل مومند مدیریت و اجراات شد.

دوره بعدی، بعد از سقوط حاکمیت استاد ربانی و به قدرت رسیدن گروه نیابتی طالبان را شامل می شود، این بار دشمنی تا سطح درخت و زمین ادامه یافت و سیاست زمین سوخته به کتاب سوزی نیز علاوه شد.
دوره حاکمیت کرزی، احیا دوباره تفکر ستم ملی بود. اما این بار زیر چتر دموکراسی و قدرت نرم، ضدیت و دشمنی با زبان و فرهنگ فارسی در اولویت استراتیژی دولت قرار گرفت. تغیر سرود ملی از زبان فارسی به پشتو و طرح گنجانیدن برتری جویانه مصطلحات ملی، زندانی ساختن و کسر معاش خبرنگارانی که از واژه‌های دانشگاه و دانشکده استفاده نموده بودند، و ریختن بسته‌های کتاب به دریا توسط کریم خرم عملی گردید، و دموکراسی قصه مفت خوانده شد.
متعاقبا بعد از کنترل طالبان در دور دوم استراتیژی حذف، برتری جوی، ستم ملی،و ضدیت با زبان، فرهنگ و تمدن فارسی از سر گرفته شد و به استراتیژی گروه نیابتی طالبان تبدیل شده است.
در بند کشیدن ذکریا اصولی ، موسی شاهین، استاد مشعل، که به جز کار فرهنگی و هنری جرم دیگری ندارند نشاندهنده ترس گروه‌های برتری جو و قومی است.
چون این ها از آگاهی، دانایی و فهم از گذشته تاریخی ترس دارند. حوزه تمدنی و افتخارات این حوزه را بیگانه و متعلق به خود نمی پندارند.
از گروه نیابتی طالب بیشتر ازین توقع نمی‌رود. مبارزه همین است، به جرم روشنگری در بند کشیده می شوی، تحقیر می شوی، و سر انجام کشته می شوی. اما میراث‌گذار انگیزه آزادی خواهی می گردی. آزادی با همین عملکرد ها معنی می یابد.
طالب زود یا دیر سرنگون می شود، خوشبختانه ضدیت و دشمنی با فرهنگ،تاریخ و تمدن فارسی با هیچ کدام از رژیم‌های قومی در افغانستان یاری نکرد. متأسفانه نتیجه معکوس هم داشت، که عقب گرایی، تبعیض، جهل، ترور و بی‌ثباتی را به اوج اش رساند.

همچنین بخوانید: یک مرد زیر شکنجه پسر مامای وزیر زراعت طالبان در فاریاب جان باخت

نوشته های مرتبط :