در میدان هوایی کابل

دسته: تحلیل
نویسنده: محمد یکتاپرست
1402/07/12
11:59 ق.ظ
بازدید: 81

پایگاه خبری تحلیلی روایت : من دوست دارم زبان‌های بیش‌تر را بیاموزم و حتا از این که زبان پشتو را نمی‌دانم احساس ضعف می‌کنم، اما نمی‌دانم چرا مجبور باشم این زبان را بیاموزم؟ چرا باید یک مسوول اداره طالبان از من بخواهد که زبان پشتو را بیاموزم؟

بامداد روز جمعه ۱۹ اسد سال ۱۴۰۲ هجری شمسی، پس از دو و نیم سال وارد «میدان هوایی بین المللی کابل» شدم. آنچه در این شهر تغییر نکرده بود؛ آسمان بود و آنهم مانند دل هزاران شهروند این شهر تاریک و غبار آلود و بسان اشک های مادران، زنان، مردان، جوانان و دختران این شهر بارانی. دیگر همه چیز در این شهر تغییر کرده است و گویا مردم این شهر تازه مسلمان شده اند. مسوولین کلاه‌های کندهاری به سر داشتند و عموما به زبان پشتو حرف می‌زدند. از ازدحام گذشته در «میدان هوایی بین المللی کابل» خبری نبود و میدان شبیه ایستگاه موترها بود تا میدان طیاره .

این میدان هوایی که از روی نام قبلی، بار بار به عنوان میدان هوایی بین المللی از آن یاد می کنم، در این روزها به میدان هوایی محلی مبدل شده است و فقط دو شرکت هوایی داخلی؛ شرکت «آریانا» و شرکت «کام ایر» در آن فعالیت می نمایند و بس. پس از حادثه‌های دلخراشی که در روزهای تخلیه در این میدان صورت گرفت و بسیاری از هموطنان ما کشته شدند و یا مورد توهین و تحقیر قرار گرفتند، این میدان هوایی برای من آن جذابیت پیشین را ندارد و همان صحنه‌های دردآور و تلخ را به یاد می‌آورد.

در دروازه خروجی، مسوول در حالی که تاپه دخولی را روی گذرنامه‌ام می‌زد، با من به زبان پشتو حرف زد. گفتم پشتو نمی‌دانم. گفت : پشتو یاد بگیرید. این لحظه برای من، نخستین تجربه تلخ از این سفر بود و هنوز چند دقیقه‌ای از رسیدنم به کابل نگذشته بود که با سخن این مسوول در این کشور احساس غربت و بیگانه‌گی نمودم و در وطن خودم غربت را تجربه کردم. شاید تعبیر عجیب و درآور باشد اگر بگویم: احساس بی‌وطنی در وطن خودت .

همچنین بخوانید: مسموم شدن دو آموزگار و 70 دانش‌آموز در سرپل

من دوست دارم زبان‌های بیش‌تر را بیاموزم و حتا از این که زبان پشتو را نمی‌دانم احساس ضعف می‌کنم، اما نمی‌دانم چرا مجبور باشم این زبان را بیاموزم؟ چرا باید یک مسوول اداره طالبان از من بخواهد که زبان پشتو را بیاموزم؟

از بخش چک پاسپورت بیرون شدم، فضا خلوت بود و هوا هم بارانی و باران داشت آهسته آهسته می‌بارید… من که ماه‌ها شده بود، نم نم باران را ندیده بودم، فرصت را غنیمت شمرده و پیاده پیاده به سوی دروازه میدان روان شدم. در این فاصله در ذهنم صدها پرسش وجود داشت و باخود حرف می‌زدم و می‌گفتم: چگونه دولت جمهوری سقوط کرد؟ سرنوشت هزاران سرباز این سرزمین چه شد؟ دختران محروم از تحصیل چه احساس دارند؟ جرم این مردم چیست که چهار دهه می‌شود در خاک و خون به سر می‌برند؟ آینده این کشور چه خواهد شد؟ چرا تاریخ بار بار در این کشور تکرار می‌شود؟ چرا جدال سنت و مدرنیته در این کشور پایان نمی‌یابد؟

آنچه در این راه توجه ام را جلب کرد، تابلوهای بود که در آن آیاتی قرآنی از جمله : « وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ» « همگى به ريسمان الهى چنگ بزنيد و متفرق نشويد» نوشته شده و از وحدت و دوری از تعصب حرف زده شده بود. یکی از ترفندهای طالبان همین ادعای وحدت دروغین است. آنها که خود، سر تا پا در تعصب غرق هستند و اکثر سران حرکت و امارت قرون وسطایی شان پشتون می باشند و سیاست های قوم‌گرایانه را به پیش می‌برند، با کمال پررویی و بی شرمی ادعا وحدت می‌کنند و دیگر اقوام را -اگر حقوق شان را مطالبه نمایند – به ایجاد تفرقه و تعصب ورزی متهم می نمایند. آنها آیه های قرآن پاک را دستاویز اهداف شوم شان ساخته اند و در حد شعار این آیه ها را به زبان می آورند و یا در تابلوها می نویسند و در هر گوشه و کنار نصب می‌کنند. اما در عرصه عمل، میان گفتار و کردار شان فرسنگ‌ها فاصله وجود دارد. دیگران را به اتحاد فرا می‌خوانند در حالی که خود تهداب تفرقه را گذاشته اند. دیگران را به دوری از تعصب دعوت می نمایند در حالی که خود غرق در تعصبات قومی اند و روی همه متعصبین جهان را سفید نموده اند.

همچنین بخوانید: سخت‌گیری‌های امر بالمعروف و کاهش حضور مردم در پارک‌های تفریحی در کابل

پرچم های سفید در هر گوشه و کنار برافراشته شده و در آن باخط درشت چنین نوشته شده بود: «لا اله الا الله محمد رسول الله» . هم چنان «اسماء الحسنی»«نام های خدا» را روی دیوارهای منتهی به درب خروجی و دخولی میدان حک کرده اند. یکبار با دیدن این همه، گمان کردم از «دارالکفر» به «دار الاسلام» آمده ام و ملت افغانستان تازه مسلمان شده اند و فتح کابل شبیه فتح مکه است!!!

می گفتند تاریخ تکرار می شود، اما واقعا دیدم تکرار شده است. پرجمی که دیروز کسی در تاریکی خانه‌های کابل و پس کوچه‌های آن، توان نگاه داری آن را نداشت، امروز بر فراز ارگ ریاست جمهوری و تپه وزیر محمداکبر خان برافراشته شده است و کسانی که دیروز در کوه‌ها زندگی می‌کردند، امروز در قصرهای مجلل شیرپور ساکن شده اند. با تماشای این وضعیت، این آیه به ذهنم خطور کرد : « وَتِلۡكَ ٱلۡأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيۡنَ ٱلنَّاسِ » «و چنین روزهایى(پیروزى و شکست) را به نوبت میان مردم مى‌گردانیم » در این آیه خداوند از «چرخ روزگار» و تبدیل موقعیت های مردم حرف می زند؛ روزی که پادشاهان و مردمان صاحب رسوخ از عرش عزت به قعر ذلت می افتند و طبقه های فقیر و ذلیل به جایگاه پادشاهی می رسند. همین گونه در فکر فرورفته بودم که خود را در دروازه خروجی میدان یافتم.

نوشته های مرتبط :