از جنگ با همسایه تا رقابت با همسایه

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1404/08/11
11:50 ق.ظ
بازدید: 6

پایگاه خبری تحلیلی روایت : چند روز پیش، در مرز میان افغانستان و پاکستان، درگیری نظامی تازه‌ای میان نیروهای طالبان و ارتش پاکستان رخ داد. طالبان انتظار داشتند که مردم افغانستان در برابر هرگونه درگیری با کشورهای همسایه، به‌صورت یک‌پارچه پشت سر آنان بایستند و حمایت‌شان کنند. اما واکنش مردم برخلاف این انتظار بود. جامعه افغانستان نه‌تنها شور و هیجان چندانی در حمایت از این درگیری نشان نداد، بلکه در فضای مجازی و گفت‌وگوهای عمومی، بسیاری از مردم خواهان پرهیز از خشونت و درگیری نظامی شدند.در مقابل، تنها چند روز بعد، پیروزی تیم ملی فوتسال افغانستان در رقابت‌های بین‌المللی موجی از شادی، همبستگی و غرور ملی را در سراسر کشور برانگیخت. از کابل تا هرات و از مزار تا قندهار، مردم افغانستان جشن گرفتند، لبخند زدند و احساس افتخار کردند. این شادی جمعی، تضادی آشکار با فضای تلخ جنگ و خشونت داشت و نشان داد که آنچه مردم افغانستان را امروز به هم نزدیک می‌کند، نه تفنگ و نبرد، بلکه صلح، رقابت سالم و افتخارآفرینی در عرصه‌های مسالمت‌آمیز است.

چند روز پیش، در مرز میان افغانستان و پاکستان، درگیری نظامی تازه‌ای میان نیروهای طالبان و ارتش پاکستان رخ داد. طالبان انتظار داشتند که مردم افغانستان در برابر هرگونه درگیری با کشورهای همسایه، به‌صورت یک‌پارچه پشت سر آنان بایستند و حمایت‌شان کنند. اما واکنش مردم برخلاف این انتظار بود. جامعه افغانستان نه‌تنها شور و هیجان چندانی در حمایت از این درگیری نشان نداد، بلکه در فضای مجازی و گفت‌وگوهای عمومی، بسیاری از مردم خواهان پرهیز از خشونت و درگیری نظامی شدند.

در مقابل، تنها چند روز بعد، پیروزی تیم ملی فوتسال افغانستان در رقابت‌های بین‌المللی موجی از شادی، همبستگی و غرور ملی را در سراسر کشور برانگیخت. از کابل تا هرات و از مزار تا قندهار، مردم افغانستان جشن گرفتند، لبخند زدند و احساس افتخار کردند. این شادی جمعی، تضادی آشکار با فضای تلخ جنگ و خشونت داشت و نشان داد که آنچه مردم افغانستان را امروز به هم نزدیک می‌کند، نه تفنگ و نبرد، بلکه صلح، رقابت سالم و افتخارآفرینی در عرصه‌های مسالمت‌آمیز است.

این دو رویداد، در ظاهر ارتباطی با هم ندارند، اما در عمق خود پیامی روشن و عمیق دارند: مردم افغانستان دیگر از جنگ خسته‌اند. بیش از چهار دهه جنگ، ویرانی، فقر، آوارگی و از دست رفتن نسل‌های پیاپی، روح و روان جامعه را فرسوده کرده است. امروز شهروندان افغانستان بیش از هر زمان دیگری در پی زندگی آرام، امنیت، کار و فرصت رشد هستند. آنان می‌خواهند کشورشان نه در میدان‌های نبرد، بلکه در عرصه‌های علم، فناوری، اقتصاد و ورزش با دیگر کشورها رقابت کند.

جامعه افغانستان به‌تدریج به این درک رسیده است که جایگاه یک ملت در جهان با تعداد جنگ‌هایش تعیین نمی‌شود، بلکه با میزان دانش، پیشرفت، خلاقیت و توانایی رقابتی آن ملت سنجیده می‌شود. افغانستان ظرفیت‌های فراوانی دارد؛ از جوانان بااستعداد و خلاق گرفته تا منابع طبیعی و موقعیت جغرافیایی مهم در قلب آسیا. این ظرفیت‌ها اگر در مسیر درست و مسالمت‌آمیز به کار گرفته شوند، می‌توانند افغانستان را از کشوری جنگ‌زده به کشوری پویا و الهام‌بخش بدل کنند.

پیروزی تیم فوتسال، نمادی از همین ظرفیت است؛ نشانه‌ای از اینکه افغانستانی‌ها می‌توانند بدون تفنگ، بدون خشونت و بدون نفرت، برای کشورشان افتخار بیافرینند. این پیروزی ساده ورزشی، در واقع بازتاب خواست عمیق یک ملت برای تغییر مسیر از جنگ به رقابت است.

افغانستان امروز بیش از هر زمان دیگری به گفت‌وگو، صلح، تعامل و رقابت سازنده با همسایگان نیاز دارد. جنگ با همسایه هیچ‌گاه امنیت نمی‌آورد، اما رقابت سالم می‌تواند هم افتخار بیافریند و هم احترام متقابل ایجاد کند. اگر این پیام از دل جامعه شنیده شود و به سیاست و رفتار حکومت‌ها راه یابد، شاید روزی برسد که افغانستان نه به‌عنوان کشوری جنگ‌زده، بلکه به‌عنوان کشوری صلح‌دوست و پیشرو در منطقه شناخته شود

نوشته های مرتبط :