از بوسنی تا غزه؛ خیانت رهبران، سکوت جهان و تکرار فاجعه

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالرووف توانا
1404/06/26
1:46 ب.ظ
بازدید: 5

پایگاه خبری تحلیلی روایت : تاریخ معاصر امت اسلامی سرشار از فاجعه‌هایی است که نه در سکوت محض، بلکه در برابر چشم جهانیان و با امضای نهادهای بین‌المللی رخ داده‌اند. از قتل‌عام بوسنی در دهه ۹۰ میلادی تا نسل‌کشی امروز در غزه، یک الگوی واحد را می‌توان دید: دشمنی آشکار علیه مسلمانان، خیانت رهبران عرب و سکوت همدستان غربی. کسی که بوسنی را نفهمد، غزه را نیز نخواهد فهمید؛ زیرا هر دو، آینه‌هایی از یک حقیقت تلخ‌اند: «امت فراموش‌کار، محکوم به تکرار تراژدی است.»

تاریخ معاصر امت اسلامی سرشار از فاجعه‌هایی است که نه در سکوت محض، بلکه در برابر چشم جهانیان و با امضای نهادهای بین‌المللی رخ داده‌اند. از قتل‌عام بوسنی در دهه ۹۰ میلادی تا نسل‌کشی امروز در غزه، یک الگوی واحد را می‌توان دید: دشمنی آشکار علیه مسلمانان، خیانت رهبران عرب و سکوت همدستان غربی. کسی که بوسنی را نفهمد، غزه را نیز نخواهد فهمید؛ زیرا هر دو، آینه‌هایی از یک حقیقت تلخ‌اند: «امت فراموش‌کار، محکوم به تکرار تراژدی است.»

۱. بوسنی؛ کشتار در قلب اروپا

آمار فاجعه: ۳۰۰ هزار مسلمان شهید، ۶۰ هزار زن و دختر قربانی تجاوز، ۱.۵ میلیون آواره.
ویرانی هویت اسلامی: بیش از ۸۰۰ مسجد تخریب شد، کتابخانه تاریخی سارایوو سوزانده شد.
سربرنیتسا؛ اوج خیانت: سازمان ملل با نیروهای هلندی وعده «امنیت» داد، مسلمانان را خلع سلاح کرد، سپس آنان به دست صرب‌ها سلاخی شدند؛ تنها در یک روز بیش از ۱۲ هزار مرد و کودک مسلمان سر بریده شدند.
جنایت‌های سازمان‌یافته: تجاوز به زنان حتی در اردوگاه‌های ثبت‌شده، استفاده از «بارداری اجباری» برای تغییر هویت نسل مسلمانان، شکنجه تا مرگ، و حک صلیب بر صورت قربانیان.
سکوت بین‌المللی: غرب این جنگ را «نزاع داخلی» نامید تا در خون‌ریزی شریک بماند. دبیرکل وقت سازمان ملل، بطرس غالی، آشکارا جانب صرب‌ها را گرفت.

۲. غزه؛ تکرار همان سناریو در قرن ۲۱

محاصره همه‌جانبه: غزه بیش از ۱۷ سال است در محاصره اقتصادی، دارویی و غذایی قرار دارد. امروز در زیر شدیدترین بمباران تاریخ خود، شاهد مرگ کودکان از گرسنگی است.
پروژه صهیونیسم: نتانیاهو با حمایت کامل آمریکا، نقشه‌ای آشکار را پی می‌گیرد: تخریب کامل غزه، کوچ اجباری ساکنان به سینا یا دیگر نقاط، و الحاق باریکه به اراضی اشغالی.
جنایت‌های بی‌وقفه: نابودی بیمارستان‌ها، مدارس، مساجد و حتی اردوگاه‌های پناهجویان؛ نسل‌کشی خاموش از طریق گرسنگی و بی‌دارویی؛ قتل‌عام هزاران کودک در برابر دوربین‌ها.
سازمان ملل و غرب: همانند بوسنی، قطعنامه‌های بی‌اثر صادر می‌شود و عملاً نقشی در نجات مظلومان ندارد. آمریکا و اروپا نه تنها سکوت کرده‌اند، بلکه مستقیم‌ترین حامی نظامی اسرائیل‌اند.

همچنین بخوانید: شماری از سربازان سرائیلی نتانیاهو را به «ترک سربازی» هشدار دادند

۳. مقایسه راهبردی بوسنی و غزه

وقتی بوسنی و غزه را در کنار هم قرار می‌دهیم، درمی‌یابیم که اگرچه این دو فاجعه در جغرافیا و زمان‌های متفاوت رخ داده‌اند، اما از نظر الگو و ماهیت، شباهت‌های عمیقی دارند.

در بوسنی، دشمن مسلمانان صرب‌های ارتدوکس بودند که با ایدئولوژی نفرت دینی، نابودی اسلام و مسلمانان را رسالت خود می‌دانستند. در غزه نیز دشمن، صهیونیسم یهودی است که با ایدئولوژی برتری قومی و نژادی، فلسطینیان را «دیگریِ بی‌حق» معرفی می‌کند و وجود آنان را برنمی‌تابد.

روش‌های جنایت نیز تقریباً یکسان است. صرب‌ها با محاصره‌ی شهرها، ایجاد اردوگاه‌های تجاوز، کشتارهای جمعی و خلع سلاح مسلمانان تحت عنوان «امنیت»، به نسل‌کشی دست زدند. صهیونیست‌ها هم امروز با محاصره‌ی طولانی‌مدت، بمباران بی‌وقفه، تحمیل گرسنگی، محروم‌سازی از دارو و نابودی سیستماتیک زیرساخت‌ها، همان مسیر را ادامه می‌دهند.

در هر دو پرونده، سازمان ملل نقش شرم‌آوری ایفا کرد. در بوسنی، وعده‌ی «مناطق امن» داد اما آن مناطق را عملاً به جلادان صرب واگذار کرد. در غزه نیز تنها به صدور قطعنامه‌های بی‌اثر بسنده می‌کند و با موضع‌گیری‌های خنثی، در عمل مشروعیت‌بخش جنایات اسرائیل است.

نقش رهبران جهان اسلام در این دو تراژدی نیز قابل مقایسه است. در بوسنی، دولت‌های اسلامی با سکوت و بی‌عملی و سازمان کنفرانس اسلامی با انفعال مطلق، مسلمانان را تنها گذاشتند. در غزه اما این خیانت شکل آشکارتر به خود گرفت: عادی‌سازی روابط با اسرائیل در قالب «معاهده ابراهیم»، دیدارها و پیمان‌های خفت‌بار از دوحه تا ابوظبی، و تبدیل بسیاری از رهبران عرب به پیمانکاران تل‌آویو.

اهداف دشمن نیز یکی است: در بوسنی، نابودی کامل هویت اسلامی در بالکان؛ در غزه، محو کامل این سرزمین و پایان‌دادن به مقاومت فلسطین.

همچنین بخوانید: حملات اسرائیل به اردوگاه آوارگان جبلیه‌ در غزه؛ دست‌کم ۹۰ نفر کشته شدند

و در نهایت، واکنش امت اسلامی نیز شباهت‌های تلخی دارد. در بوسنی، پس از کشتارها، جهان اسلام درگیر تفرقه، بی‌عملی و فراموشی شد. در غزه هم اگرچه اعتراضات مردمی وجود دارد، اما اغلب رهبران اسلامی عملاً همدست دشمن‌اند و ملت‌ها هنوز نتوانسته‌اند به فشار مؤثر علیه خائنان و حامیان صهیونیسم دست یابند.

۴. خیانت رهبران عرب؛ از دوحه تا تل‌آویو

معماری سکوت عربی: آمریکا از دهه‌ها پیش بر دو اصل حرکت کرده است: تضمین امنیت اسرائیل و مهندسی سکوت جهان اسلام.
ترامپ و عریان‌سازی حقیقت: انتقال سفارت به قدس، واگذاری جولان به اسرائیل، تحمیل «معاهده ابراهیم»؛ همه با هدف مشروعیت‌بخشی به رژیم صهیونیستی.
نقش قطر و دوحه: نشست‌های نمایشی برای امت اسلامی برگزار می‌شود، در حالی که وزیر خارجه آمریکا در همان زمان به تل‌آویو می‌رود تا نتانیاهو مطمئن شود که هیچ تصمیم ضداسرائیلی گرفته نخواهد شد.
رهبران پیمانکار: دولت‌های عربیِ سازشکار عملاً به نمایندگان تل‌آویو بدل شده‌اند؛ آن‌ها نه تهدیدی علیه اسرائیل، بلکه پشتیبان بقای اویند.

۵. پیامدهای راهبردی این تکرار تاریخی

تقویت پروژه صهیونیسم: با تداوم خیانت‌ها، اسرائیل گستاخ‌تر شده و طرح «خاورمیانه جدید» را به پیش می‌برد.
سقوط اعتبار امت اسلامی: وقتی رهبران مسلمان در برابر نسل‌کشی سکوت می‌کنند، جهان اسلام به نیروی اخلاقی و سیاسی قابل اعتنا تبدیل نمی‌شود.
شکاف ملت–حاکمیت: مردم عرب هرچه بیشتر می‌بینند رهبرانشان با اسرائیل می‌رقصند، بیشتر احساس بی‌اعتمادی می‌کنند؛ این شکاف دیر یا زود انفجاری خواهد شد.
انزوای مقاومت: فشار سیاسی و نظامی بر محور مقاومت افزایش می‌یابد، هرچند اراده‌ی آن همچنان پابرجاست.

۶. راهبرد نجات

بازگشت به مقاومت: تنها مقاومت مسلحانه توانسته است معادلات اسرائیل را تغییر دهد؛ تجربه لبنان و غزه شاهد آن است.
احیای هویت اسلامی: ملت‌ها باید بدانند نمایندگان واقعی آنان، شهدا و مجاهدان‌اند، نه رهبران مزدور.
افشای پیمان‌های ننگین: معاهده ابراهیم و دیگر توافقات عادی‌سازی باید به دست ملت‌ها لغو شوند.
وحدت جبهه مقاومت: ایران، لبنان، یمن، الجزایر و دیگر دولت‌های مستقل باید با انسجام بیشتر، مانع پیشروی پروژه صهیونیسم شوند.
بیداری وجدان جهانی: همان‌طور که بوسنی وجدان جهانی را تکان داد، غزه نیز می‌تواند نماد رسوایی سکوت غرب و خیانت عرب شود.

همچنین بخوانید: گزارش از وضعیت زنان غزه در روز جهانی زن؛ در حملات رژیم اسرائیل بیش از 12 هزار زن شهید، 14 هزار زن بیوه و 17 هزار مادر فرزندان خود را از دست داده اند

نتیجه‌گیری

بوسنی و غزه دو جغرافیا و دو زمان متفاوت‌اند، اما یک حقیقت مشترک دارند: مسلمانانی که تنها گذاشته شدند، قربانی شدند. اگر بوسنی درس عبرت می‌شد، امروز غزه به چنین سرنوشتی دچار نمی‌گشت. اکنون نیز اگر غزه را فراموش کنیم، فردا فاجعه در دمشق، صنعا یا کابل تکرار خواهد شد.