انسان در عصر سایه‌ها

دسته: تحلیل
نویسنده: شفیق الله احدی
1403/12/28
11:18 ق.ظ
بازدید: 8

پایگاه خبری تحلیلی روایت : روزگارانی فرا می‌رسد که تاریکی و شبح، گستره وجودی انسان را فرا می‌گیرد. انسان، سرخورده و دلگیر، در افسردگی و بلاتکلیفی غرق می‌شود و حتی در تعیین سرنوشت خویش درمانده می‌ماند. در این دوران، کسانی که قدرت ستمگری دارند، از اعمال شکنجه و تجاوز دریغ نمی‌ورزند و همگان در این فکرند که چگونه این رنج را تاب آورند.

روزگارانی فرا می‌رسد که تاریکی و شبح، گستره وجودی انسان را فرا می‌گیرد. انسان، سرخورده و دلگیر، در افسردگی و بلاتکلیفی غرق می‌شود و حتی در تعیین سرنوشت خویش درمانده می‌ماند. در این دوران، کسانی که قدرت ستمگری دارند، از اعمال شکنجه و تجاوز دریغ نمی‌ورزند و همگان در این فکرند که چگونه این رنج را تاب آورند.

با این وجود، حتی در تاریک‌ترین زمان‌ها نیز، امید به یافتن کورسویی از نور وجود دارد. این بارقه‌ها، نه از دل مفاهیم انتزاعی، بلکه از زندگی و کار مردان و زنانی سرچشمه می‌گیرند که در سخت‌ترین شرایط، شعله انسانیت را زنده نگه می‌دارند. شاید در ابتدا، تشخیص نور شمع از خورشید دشوار باشد، اما همین نور اندک، راه را روشن می‌کند.

مسوولیت انسان در عصر سایه‌ها

شاید زادن و زیستن در عصر ظلمت، تقدیری ناگزیر باشد، اما نحوه مواجهه با آن، انتخابی شخصی است. هیچ دورانی، مسئولیت فردی را از دوش انسان برنمی‌دارد. مهم نیست که انسان به چه حزب یا ایدئولوژی تعلق دارد، نباید اجازه دهد که این وابستگی‌ها، توانایی اندیشیدن و داوری کردن را از او سلب کنند.

انسان‌هایی که در دل تاریکی می‌درخشند، پیشه‌ها و اندیشه‌های متفاوتی دارند. یکی مبارز است، دیگری فیلسوف، شاعری یا ناشر. هر کدام از دریچه‌ای جداگانه به جهان می‌نگرند. اما یک چیز در همه آنها مشترک است: آنها اجازه نمی‌دهند که سرکوب و ستم، میل به درک مشترک و برقراری ارتباط با دیگران را در آنها خاموش کند. آنها با تمام وجود، از بسته شدن گوش‌های خود به روی صدای وجدان جلوگیری می‌کنند.

این افراد، گواهانی روشن بر امکان زنده ماندن انسانیت در عصر ظلمت هستند. نومیدی، هرگز توجیهی برای دست کشیدن از تلاش نیست. یأس، زمانی سایه سنگین خود را می‌گسترد که انسان‌ها مرعوب شده و از تکاپو برای احیای ارزش‌ها و بازسازی اجتماع دست بردارند.

همچنین بخوانید: کرامت انسان

جمع‌بندی

عصر ظلمت، صمیمیت وصف‌ناپذیری میان انسان‌های هم‌سرنوشت ایجاد می‌کند. این صمیمیت، در فضای تیره و تار «بی‌جهانی»، پشتوانه‌ای ارزشمند برای کسانی است که زندگی‌شان در این دوران زیر و زبر شده است. به نوعی، سرخوردگی را خنثا کرده و لذت باهمی را به ارمغان می‌آورد. انسان در چنین عصری چاره‌ی ندارد جز صمیمیت در بی‌وطنی. مسوولیت انسان در عصر سایه‌ها در واقع همین است که در کنار دیگران قرار بگیرد، دست استعانت دیگران را در حد توان پس نزند و باعث دلگرمی انسان‌های پیرامون خود شود. جغرافیایی انسانی در عصر سایه‌ها، بیش‌تر نیاز به نورهای دارد که با درخشش اندک اما، همسو با نورهای دیگر آن جغرافیا را روشن کند.

نوشته های مرتبط :