ورزش در افغانستان: ابزاری برای تفرقه یا اتحاد؟

دسته: تحلیل
نویسنده: احمد فرزاد
۱۴۰۳/۰۶/۰۶
۱۰:۳۲ ق٫ظ
بازدید: 8

پایگاه خبری تحلیلی روایت : ورزش همواره به‌عنوان یکی از قدرتمندترین ابزارها برای ایجاد همبستگی و اتحاد میان مردم شناخته می‌شود. این نقش در بسیاری از کشورهای جهان مشهود است؛ جایی که مسابقات ورزشی مردم را فراتر از تفاوت‌های قومی و مذهبی گرد هم می‌آورد. اما در افغانستان، که فوتبال و کریکت دو ورزش محبوب و پرطرفدار هستند، این نقش به‌طور کامل محقق نشده و حتی در بسیاری از موارد، ورزش به عاملی برای تفرقه و نفاق تبدیل شده است.

ورزش همواره به‌عنوان یکی از قدرتمندترین ابزارها برای ایجاد همبستگی و اتحاد میان مردم شناخته می‌شود. این نقش در بسیاری از کشورهای جهان مشهود است؛ جایی که مسابقات ورزشی مردم را فراتر از تفاوت‌های قومی و مذهبی گرد هم می‌آورد. اما در افغانستان، که فوتبال و کریکت دو ورزش محبوب و پرطرفدار هستند، این نقش به‌طور کامل محقق نشده و حتی در بسیاری از موارد، ورزش به عاملی برای تفرقه و نفاق تبدیل شده است.

فوتبال در افغانستان همواره محبوبیت زیادی داشته است. تیم فوتبال افغانستان با وجود چالش‌های فراوان، توانسته بود در سطح آسیا به موفقیت‌هایی دست یابد و به مرحله قهرمانی جام ملت‌های آسیا نزدیک شود. با این حال، یکی از دلایلی که جلوی رشد بیشتر این ورزش گرفته شد، نگاه قومی و تبعیض‌آمیز حکومت‌ها به این ورزش بوده است.

در دوران حکومت اشرف غنی، به دلیل حضور پررنگ بازیکنان غیرپشتون در تیم فوتبال، تلاش‌های زیادی برای جلوگیری از رشد این ورزش صورت گرفت. این در حالی بود که فوتبال توانسته بود بخشی از جامعه بزرگی را نمایندگی کند و موفقیت‌هایی به‌دست آورد که برای بسیاری از مردم افغانستان، فارغ از قومیت، امیدبخش بود. اما سیاست‌های قومی و تبعیض‌آمیز حکومت باعث شد که این ورزش از حمایت‌های لازم محروم بماند و جلوی رشد بیشتر آن گرفته شود.

در مقابل، کریکت در افغانستان از حمایت‌های گسترده‌تری برخوردار بود. این ورزش به دلیل حضور بیشتر پشتون‌ها در تیم کریکت، مورد توجه و حمایت حکومت اشرف غنی قرار گرفت. کریکت در این دوره رشد زیادی یافت. اما این رشد و حمایت‌ها تنها به دلیل موفقیت‌های ورزشی نبود، بلکه نگاه قومی حکومت نقش بسزایی در این امر داشت.

همچنین بخوانید: فردوسی؛ احیاءکننده زبان فارسی یا اسطوره‌های عجم؟

با روی کار آمدن طالبان، این سیاست‌ها همچنان ادامه یافت. طالبان که خود از پشتون‌ها تشکیل شده‌اند، به حمایت از کریکت ادامه دادند و فوتبال را که نمایندگی بیشتری از سایر اقوام داشت، به حاشیه راندند. این رویکرد تبعیض‌آمیز نه تنها به ورزش آسیب زد، بلکه به تفرقه و نفاق میان مردم نیز دامن زد.

نمونه‌های اخیر نشان می‌دهد که سیاست‌های قومی حکومت‌ها در افغانستان چگونه ورزش را به ابزاری برای تفرقه تبدیل کرده است. در روزهای اخیر، شاهد حضور بازیکنان تیم کریکت افغانستان در مجالس طالبان و تعامل نزدیک با این گروه بوده‌ایم. این در حالی است که طالبان در حال سرکوب و نقض حقوق بسیاری از مردم افغانستان، به‌ویژه زنان، اقوام غیر پشتون و اقلیت‌های مذهبی، هستند. حضور بازیکنان کریکت در کنار طالبان و تعاملات شادی‌آمیز با آن‌ها، تصویر ناخوشایندی از ورزش در افغانستان به نمایش گذاشته است.

این رویکرد نه تنها به وحدت ملی آسیب زده‌است، بلکه باعث می‌شود که ورزش به‌جای اینکه عامل همبستگی باشد، به محلی برای تفرقه و نفاق تبدیل شود. ورزشکاران نیز در این میان، به‌جای اینکه نمادی از اتحاد و همبستگی باشند، تحت تأثیر این سیاست‌های قومی قرار می‌گیرند و از نقش واقعی خود فاصله می‌گیرند.

ورزش در افغانستان، به‌ویژه فوتبال و کریکت، به دلیل نگاه‌های قومی و سیاست‌های تبعیض‌آمیز، نتوانسته است نقش واقعی خود را به‌عنوان عامل همبستگی ایفا کند. در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان، ورزش به‌عنوان ابزاری برای اتحاد و همبستگی مردم عمل می‌کند، در افغانستان به ابزاری برای تفرقه و نفاق تبدیل شده است.

تا زمانی که نگاه‌های قومی و سیاست‌های تبعیض‌آمیز از ورزش دور نشود، نمی‌توان انتظار داشت که ورزش در افغانستان بتواند به نقشی که شایسته آن است دست یابد. اگرچه ورزش به‌طور ذاتی قدرت اتحاد و همبستگی دارد، اما این قدرت تنها زمانی محقق می‌شود که همه مردم، فارغ از تفاوت‌های قومی، مذهبی و زبانی، بتوانند به‌طور مساوی از آن بهره‌مند شوند. افغانستان برای دستیابی به این هدف، نیازمند تغییرات اساسی در نگاه و رویکرد به ورزش و ورزشکار است.

همچنین بخوانید: جان ساپکو: پول امریکا به جیب 'یک مشت تروریست' در افغانستان می‌رود

نوشته های مرتبط :