طالبان چه تعریفی از مهربانی دارند؟

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
۱۴۰۳/۰۲/۰۲
۱۰:۲۹ ق٫ظ
بازدید: 17

پایگاه خبری تحلیلی روایت : مثلا بدون در نظر گرفتن دیگر خواسته‌های اساسی مردم، این چگونه دل سوزی است که سه سال می شود دختران کشور از حق آموزش محروم اند؟ آیا محرومیت و ممنوعیت از امر آموزش و پرورش که به رشد توانایی‌های جامعه کمک می کند، دل سوزی است، یا خیانت؟ در حالی‌که خانواده‌ها و دختران و فرزندان اکثریت مطلق همین مدعیان دل سوزی و رهبران گروه حاکم؛ در قطر و کراچی و لاهور بوده و مکتب و مدرسه و مراکز‌ آموزشی می روند، اما این طرف پدران شان با ایجاد محدودیت بر اولاد دیگران، ادعای دل سوزی هم دارند!

به تازگی سراج‌الدین حقانی، وزیر داخله طالبان در دیدار با تعدادی از افغانستانی هایی که به نام کادر علمی و فرهنگی از اروپا به کابل آمده اند، گفته است که دنیا باید این حقیقت را بپذیرد و به آن عادت کند که افغانستان یک کشور مستقل است. وی همچنین افزوده که طالبان می‌خواهد بر اساس احترام متقابل با دنیا تعامل کند و بحث آموزش فرزندان افغانستان مربوط به طالبان بوده و خود طالبان برای آن زمینه‌سازی می‌کند.

حقانی ضمن توصیف طالبان به دل‌سوزی و مهربانی به مردم افغانستان، گفته است؛ “چون این مشکل فرزندان خودمان است و هیچکس به اندازه ما با فرزندان‌مان مهربان نیست”.

حالا اما یکی از سوالات یا قبل از طرح سوال، بهتر است بگوئیم ادعای که همواره از سوی حاکمیت‌ها و دولت‌ها در تمامی جوامع و کشورها مطرح شده/ می شود، بحث دل سوزی دولت‌ها و افراد حاکم با مردمان جوامع و کشورها است. هیچ حاکمی را در تاریخ نمی توان پیدا کرد که گفته باشد، من برای ایجاد رنج و غم مردمان تحت حاکمیت ام کار می کنم.

نکته مهم اما راستی‌آزمایی این‌گونه ادعاها است و این‌که تاچه حد با واقعیت های رفتاری حاکمیت‌ ها در جامعه و در برابر مردم همخوانی دارد؟ بر همین مبنا به دو سه نکته مهم که می تواند ادعای دل‌سوزی سران طالبان را راستای آزمایی کند، در ادامه اشاره می شود.

نکته اول این‌که حاکمیت ها زمانی می تواند دل‌سوز مردم و جامعه باشد که از متن مردم و با خواست و اراده مردم آن جامعه برخواسته باشد. یعنی شعور و عقل جمعی در عملکرد حکومت‌ها دخیل و تاثیرگذار باشد. حالا چگونه یک حاکمیتی که به اراده و نظر مردم هیچ گونه ارزشی قائل نیست و کوچکترین وقعی به آن نمی گذارد، ادعای دفاع از حقوق مردمان کشور را کرده و بعد هم می تواند دل سوز و مدافع حقوق مردم باشد؟

همچنین بخوانید: لت و کوب عزاداران حسینی در غزنی توسط طالبان

دوم هم و در ادامه نکته قبلی؛ وقتی ادعای دلسوزی و همسویی با مردم مطرح است، چطور یک اداره و دستگاه خود‌رایی که خلاف خواسته مردم عمل می کند، می تواند دل سوز مردم باشد؟ مثلا بدون در نظر گرفتن دیگر خواسته‌های اساسی مردم، این چگونه دل سوزی است که سه سال می شود دختران کشور از حق آموزش محروم اند؟ آیا محرومیت و ممنوعیت از امر آموزش و پرورش که به رشد توانایی‌های جامعه کمک می کند، دل سوزی است، یا خیانت؟ در حالی‌که خانواده‌ها و دختران و فرزندان اکثریت مطلق همین مدعیان دل سوزی و رهبران گروه حاکم؛ در قطر و کراچی و لاهور بوده و مکتب و مدرسه و مراکز‌ آموزشی می روند، اما این طرف پدران شان با ایجاد محدودیت بر اولاد دیگران، ادعای دل سوزی هم دارند!

نکته سوم هم وقتی رهبران یک جامعه و کشور در ناز و نعمت هستند و مردم در اوج فقر‌ و فلاکت، چگونه دل سوزی و همدردی و همراهی با ملت می تواند وجود داشته باشد؟ آنانی که در هر وعده غذایی چند نوع غذا می خوردند بدون این‌که درد جامعه و ملتی را درک کنند که بیش از ۹۰ درصد آنان زیر خط فقر قرار دارند و برای نان شب خود محتاج اند، چگونه می‌توانند دل سوز باشند؟ دل سوز و مهربان برای مردمان یک جامعه و کشور کسانی می‌توانند باشند که درد آن جامعه را با گوشت و پوست لمس کرده و مانند مردمان آن جامعه فقط یک شب گرسنه سر بر بالین بگذارد و آن را صبح کند.

همچنین بخوانید: ما و فرهنگ کتابخوانی و مطالعه

نکته آخر هم این‌که، به یاد داستانی از فرعون افتادم که مردمان مصر را با رویکرد تشویق و عوام فریبی و سرکوب و شکنجه، وادار به اطاعت از خود می کرد. فرعون تصورش بر این بود که از همه فهیم‌تر و قدرتمندتر و دل سوز تر است و می‌تواند بر همه مردم تسلط ربوبی پیدا کند. او صدها هزار انسان و برده را برای ساختن اهرام قربانی کرد، فقط به این دلیل که فکر می‌کرد از همه بیشتر می داند و اطاعت اش برای دیگران واجب است. این حالت برای دولت‌ها نیز می‌تواند مطرح باشد؛ یعنی همان طور که یک شخص مغرور دل سوز مردم می‌شود، این امر می تواند گاهی به شکل یک دولت و دستگاه در جامعه همانند گروه حاکم بر افغانستان که فکر می کنند فقط آنان حق و حقیقت را می دانند و برای مردم دل سوز هستند، ظهور کند و به وجود بیاید.

نوشته های مرتبط :