پدر در تلویزیون آمده

دسته: روایت مردمی, فرهنگ
نویسنده: تحریریه روایت
۱۴۰۲/۰۱/۰۸
۳:۴۶ ب٫ظ
بازدید: 1

دقیقاً شبیه گذشته از خواب بیدار می‌شود، پرده‌های ضخیم پنجره‌ها را به روی آفتاب می‌گشاید و خمیازه‌کشان رهسپار می‌شود و صورت اش را با قطرات زلالی آب سرد صبحگاهی شستشو می‌دهد. به روی ماه‌اش در آیینه خیره می‌شود. روی صندلی چوبی آشپزخانه می‌نشیند و به زیتون‌های مشکی و گل‌های چیده روی میز نگاه می‌اندازد و با حس سرشار از نشاط، به میل شیر و عسل که بوی غداهای بهشتی را دارند می‌پردازد. قشنگترین لباس اش را از جالباسی‌اش درمیارد و به تن می‌کند و از آن عطر که آخرین بار از فروشگاه مورد علاقه اش خریده‌بود، بر گردن و بدن‌اش می‌فشاند و موهایش را که در پرتوی شعاع آفتاب، رنگ عسلی به خود گرفته بودند شانه می‌زند. در آخر به ورانداز خویشتن می‌پردازد و از موجود مجازی درون آیینه تحسین می‌کند و بوسه‌ی از گونه‌های صاف اش می‌زند. برمی‌گردد و لیست کارهای ضروری اش را که هنگام خواب نوشته بود، مرور می‌کند و خانه را ترک می‌گوید. در خیابان‌های مسیر، بر قامت بلند درختان چنار می‌نگرد و از طراوت پیرامون‌اش ذوق زده می‌شود. به دیوان می‌رسد و عصر می‌شود و برمی‌گر…نه بر نمی‌گردد! نه، اینجا سرزمین رفته‌گان بی بازگشت اند، سرزمین یک‌بعدی که خون‌آشامان در وسط خیابان، در میان کودکان تازه متولد شده، در میان دختران نوجوان انتحار می‌کنند. بلی انتحار، همان عملی که بمب‌های دست‌ساز را بر بدن‌شان می‌چسپانند و خویشتن را در زیر برقع‌های زنان قبیله پنهان می‌کنند و یهویی پارچه‌های نحس گوشت‌شان جسم کودکان را ذوب ذوب می‌کنند و از زمین محو.

شام می‌شود آن که عصرها دقیقاً سر ساعت ۱۷ در می‌کوبید الآن چرا؟ ساعت از ۱۹ هم گذشته است. سفره‌ی شام پهن می‌شود. تلویزیون در گوشه‌ی، از انفجار، قتل و اختطاف حرف می‌زند. عادی شده‌اند؛ معمولاً به انفجارهای که کمتر از ده تن را می‌کشد هیچ توجهی نمی‌شود، انگار زباله‌ی از زمین جمع شده باشد و انگار مادر آن رفته‌گان، در انفجار‌های مملو از قربانی‌ها بیشتر می‌میرند.

خبرهای شوم دارد پخش می‌شود. هیچ‌کس توجه نمی‌کند. روال زنده‌گی در سرزمین خون‌آشامان همین است. اما در این وسط، کودک خانواده با چشمان برق زده فریاد می‌زند: «مادر!! پدر، پدر، ببین پدر در تلویزیون آمده». کاش می‌فهمید روح پدر برای وداع با دخترش از دریچه‌ی تلویزیون سر زده است تا چنان داد شوق نمی‌کشید و در جا سکته می‌کرد و آن سفره‌ی بی‌روح خالی از پدر را برای همیشه ترک می‌گفت. مادر قبل از دیدن می‌میرد؛ آخه مگر آدم مخ نداشته باشد که از ظاهر شدن یهویی عکس کسی، در میان خبرهای سرزمین خون‌آشامان خوشحال شود. به تیتر خبر نمی‌بیند. به عکس سرشار از حرف شوهر نگاه می‌کند که ابراز تاسف از تمام خوشی‌های انجام نپذیرفته دارد و سرانجان چشم‌اش به تیتر قرمز رنگ روزنامه می‌خورد و کلمه‌ی شهید، تمام خوشی‌ها را از یک زنده‌گی می‌چیند. یک پدر را می‌فرستد به گورستان و دختر و مادری خشک شده در کالبد را در افغانستان باقی می‌گذارد.

پدر را دفن می‌کنند، دقیقاً همانجایی که خواهر بزرگتر را دفن کرده بودند. مردم می‌آیند، ملاها با احتیاط وعظ می‌کنند تا مبادا به انتحار توهین کرده باشند و سرانجام هر یکی بیلی از خاک، بر آن قامت رعنا و آن سرو خوابیده‌ی مملو از پرنده‌گان آرزو می‌ریزند و آنگونه خاک انباشت می‌کنند که انگار به این دنیایی بی‌مرام برخواهد گشت. ولی او بر نمی‌گردد. برخلاف تمام رعب ایجاد شده توسط ملاها، بودن با کرم‌ها و گژدم‌ها بهتر از انسان‌هاست که‌ هر لحظه نیش‌ می‌زنند. گژدم‌ها در دنیا برای کم شدن اثر زهر ما نیش می‌زنند. آن‌ها با مرده‌ها؛ آن‌هایی که لکه‌های نیش انسان‌ها سراسر وجودشان را پوشانده است کاری ندارند و با آن چنگ‌های طلایی شان به التیام آنها می‌پردازند. بناءً برنمی‌گردد و این‌ آدم‌ها به دلایلی دیگری زیر آوار خاک‌ پنهان اش می‌کنند. شاید برادری به دلیل بردن ارث بیشتر، همکاری برای رسیدن به کرسی و دوست و رفیقی برای ازدواج با همسر او.

همه بر می‌گردند. بادهای تند به وزیدن شروع می‌کنند و خاک‌های روی قبر را تا توان در آسمان شناور می‌کنند. آفتاب در افق اشک می‌ریزد و پرنده‌گان در دایره‌ی قشنگ وسط آسمان، به بال زدن می‌پردازند و کلمات وداع را می‌خوانند. ولی در درون آن تپه‌ی خاک، چند پارچه گوشت و استخوان پیچیده شده در پارچه‌ی سفید، روزگاری را مرور می‌کند که نه پدری مسئولیت‌پذیری داشت و نه مادری مستقل و خردمند؛ روزگاری را که مادرش زیر پاهای پدرش توان نفس کشیدن نداشت و هر لحظه می‌مرد. روزگاری را که خواهران‌اش به ازدواج اجباری کشیده می‌شدند و از تحصیل محروم می‌گشتند، روزگاری که برادران کوچک‌اش، از سیلی‌های روزگار پدرسالارانه راهی بیمارستان می‌شدند و روزگاری قبل ازدواج خودش که با له‌شدن تمام عزت نفس، کار می‌کرد و درس می‌خواند، روزگاری کشوراش که از درد جور مردمان اش تیتر تمام روزنامه‌های دنیا بود و روزگار خودش که با تن پارچه پارچه در گور بود و روزگار دختر و همسر اش که غریب در سرزمین خون‌آشامان و در آخر روزگار اطرافیان و خویشاوندان بی‌عرضه‌اش که هنگام مشکلا‌ت اش مرده‌ی بیش نبودند.

نوشته های مرتبط :