چرا مردم خواستار تجزیه هستند؟

دسته: تحلیل
نویسنده: غلام رضا سادات
1402/08/23
12:00 ب.ظ
بازدید: 71

پایگاه خبری تحلیلی روایت : بنابر آمار منتشر شده از سوی این حزب، بیش از ۱۰۳ هزار نفر اتباع کشور در بیش از ۷۱ یک کشور در این نظرسنجی شرکت کرده اند. ۸۱ درصد پاسخ دهندگان فارسی‌زبان اند و حدود ۷ درصد از پشتو زبان‌ها در این نظرسنجی شرکت کرده اند. تفکیک جنسیتی نظردهندگان شامل ۱۱ درصد زنان و ۸۹ درصد مردان بوده و اکثریت پاسخ‌دهندگان در میان رده سنی ۲۵ تا ۳۵ سال قرار داشته‌اند.

حزب کنگره ملی افغانستان با انتشار نتیجه یک نظر سنجی که چند هفته قبل راه اندازی کرده بود، می‌گوید که اکثریت مردم با نه گفتن به “نظام های به رای گذشته” شده، خواستار تجزیه افغانستان هستند.
این نظرسنجی که نتایج آن روز یکشنبه در اختیار رسانه ها قرار گرفت، نشان می دهد که گرایش‌های تجزیه‌طلبانه در افغانستان افزایش یافته است. در نظرسنجی منتشر شده «۴۶ درصد مردم از تجزیه حمایت می کنند» که این رقم بیشتر از حامیان نظام فدرال در افغانستان است که حدود ۴۴ درصد از آن حمایت می کنند.
بنابر آمار منتشر شده از سوی این حزب، بیش از ۱۰۳ هزار نفر اتباع کشور در بیش از ۷۱ یک کشور در این نظرسنجی شرکت کرده اند. ۸۱ درصد پاسخ دهندگان فارسی‌زبان اند و حدود ۷ درصد از پشتو زبان‌ها در این نظرسنجی شرکت کرده اند.
تفکیک جنسیتی نظردهندگان شامل ۱۱ درصد زنان و ۸۹ درصد مردان بوده و اکثریت پاسخ‌دهندگان در میان رده سنی ۲۵ تا ۳۵ سال قرار داشته‌اند.

اما پرسش این است که چرا وضعیت به اینجا رسید و چرا اکثریت مردم خواستار تجزیه کشور هستند؟ برای جواب این پرسش چند مورد به صورت فهرست‌وار اشاره می‌شود:

اول- حدود ۳۰۰ سال می‌شود که دو طائفه پشتون‌ها (غلزایی، درانی) بر افغانستان حکومت کرده اند/ می کنند. بقیه اقوام و گروه‌ها و تیره‌های نژادی و قومی هیچ سهمی در ساختار نظام و سیاست افغانستان نداشته اند. با اینکه در این ۳۰۰ سال و مشخصا قرن بیستم افغانستان شاهد تحولات جدی سیاسی از سقوط شاهی تا کودتاهای پی‌هم برای ایجاد تحول بود؛ اما هیچ یک از این حرکت‌ها بر اساس عدالت اجتماعی و توازن و توزیع قدرت میان اقوام و مذاهب صورت نگرفت و قدرت همواره میان این دو تیره پشتون، رد و بدل گردید. در مقابل وقتی به منطقه و جهان نگاه می‌کنیم می‌بینیم که در ۳۰۰ سال گذشته کشورهای منطقه و جهان تحولات عمیق را تجربه کردند و تغییرات عمده را بوجود آورند، این برای مردمان ما غیر قابل قبول است. مردمان کشور دیگر نمی خواهند خودرا تحت لوای استبداد در جغرافیای فعلی نگه دارند. از این رو تجزیه و خلاصی از شر حاکمیت‌های قبیلوی را فقط از طریق تجزیه امکان پذیر می دانند و به آن “آری” گفته‌اند.

همچنین بخوانید: کابل؛ نومیدی مردم و کساد بازار کتاب

دوم- همانطوریکه در مورد اول اشاره شد که در ۳۰۰ سال گذشته دو تیره قبیلوی بر جمعیت چند قومی در افغانستان حکومت کرده اند؛ اما نکته مورد توجه این است که این حکومت‌داری تحت عنواین مختلف، شاهی، جمهوریت و امارت اسلامی صورت گرفته است. یعنی مردم تجربه تلخ جمهوریت و دمکراسی توام با تقلب را برای تغییر سرنوشت شان دارند. مردم می‌دانند که سه تجربه بد انتخابات ریاست جمهوری و مصادره رای آنان برای هفت پشت شان کافی است تا دیگر فریب این گونه نظام‌ها را نخورند و یک‌بار تصمیم بگیرند تا از شر حکومت‌های قبیلوی و استبدادی که با روش مختلف مردم را به گروگان می‌گیرند و گرفته اند رهایی یابند.

سوم- اکثریت مطلق مردمان کشور بویژه فارسی زبانان به این نتیجه رسیده اند که هیچ راهی برای همپذیری‌ دیگر باقی نمانده است. اگر ۲۰۰ سال استبداد اول شاهان محمدزایی و بارکزایی را در نظر نگیریم، حداقل در نیم قرن اخیر دو نسل مردمان ما قربانی کشوری به نام “افغانستان” شده اند. برای مردم دیگر این جغرافیا با این ساختار که همه روزه از آنان قربانی می‌گیرد، قابل قبول نیست. مردم می‌پرسند که چرا باید برای حفظ جغرافیای نفرین شده که از آنان قربانی می‌گیرد و هیچ سودی برای آنان ندارد، جان دهند؟ مردمان کشور می پرسند که تا کی و چند نسل دیگر باید قربانی جنایات و فجایع به نام افغانستان گردند؟

چهارم- اکثریت اقوام غیر پشتون همانطوریکه با اشتیاق به این نظر سنجی اشتراک و به تجزیه و فدرالی شدن رای دادن اند، درد محرومیت داخلی و تحقیر بیرونی را تجربه کرده اند و می کنند. وقتی اقوام و گروه‌های دیگر می بینند که در داخل هیچ نقشی در حکومت داری و ساختارهای سیاسی ندارند و در بیرون کشور هم با نام “افغان” تحقیر و توهین شده و برچسپ‌ تروریست و جاسوس و جنایت کار را می‌خورند، دیگر نمی خواهند که تحت این نام و جغرافیا زندگی کنند. جغرافیای که برای آنان جز محنت و غم و قتل و تحقیر به همراه نداشته است. از این رو مردم حق دارند که نظر جدای بدهند و علم تجزیه بلند کنند.

همچنین بخوانید: پاکستان گذرگاه بادینی را به روی افغانستان بست

نوشته های مرتبط :