دختری به دنبال رویاها؛ از انتظاری تا نومیدی در گشایش مکتب ها (پایان)

دسته: تحلیل
نویسنده: نبیلا نظری
1402/08/16
10:07 ق.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : می‌کردم، در هنگام برگشت با دختران مکتب مقابل می‌شدم که نمکی بر زخم‌هایم پاش می‌شد. ماه‌های تعلیمی یکی پی‌هم سپری می‌شد، اما از شروع شدن مکتب خبری نبود و من اندک‌اندک روحیه خود را از دست می‌دادم؛ چون پاییز شده بود، دیگر امیدی برای شروع شدن مکتب نبود. در اوج ناامیدی‌هایم پدرم برایم دلخوشی می‌داد:« دخترم ناراحت نباش، طالبان همیشه نمی‌مانند یا اگر حکومت‌شان ادامه پیدا کند، شاید بگویند که دختران مکتب برود.» ولی من هرروز دست زیر الاشه تلویزیون را تماشا می‌کردم و هیچ خبری از نظرم ‌به‌خطا نمی‌رفت تا این‌که بدانم طالبان چه فرمانی جدید دارند. گاهی دختر بودنم را یک‌اراجیف می‌دانستم، چون اگر من پسر می‌بودم حالا حداقل درس‌ام را با خیال راحت می‌توانستم بخوانم و کدام مانعی سد راهم نبود، در هدف خود مصمم می‌بودم و می‌توانستم خانواده‌ام را دستگیر باشم. امتحان‌های سالانه فرا رسیده بود، هوای شهر مزار لمحه‌لمحه رو به‌سردی می‌رفت و من دیگر آموزشگاه نمی‌رفتم.

ساعت شش شام بود، ما مصروف پرکردن آشک بودیم. دروازه تَک‌تَک شد، برادران کوچک‌ام گویا هر دو دوقلو بودند به‌طرف در دویدند. چند لحظه نگذشته بود که هر دو از دستان پدرم کشال‌کشال وارد خانه شدند. آن‌روز به‌لب‌های نازک پدرم خنده‌ی ملیحی دیده می‌شد و من به‌ آن چشمان عسلی‌اش که شبیه‌ی خودم بود، از داخل آشپز‌خانه نگاه می‌کردم؛ چون من احساس آدم‌ها را بیش‌تر از چشم‌های‌شان درک می‌کردم و آن‌شب هم پدرم را شاد حس کرده بودم. ساعت هفت‌و‌سی شده بود که من و مادرم از پختن آشک خلاص شدیم و هردو با غوری‌های پُر‌پُر به‌طرف خانه رفتیم. وقتی دسترخوان را هموار کردم، پدرم غوری را به‌طرف خود کشید و زود‌زود قاشق می‌زد. این طرز غذا خوردن پدرم مرامتعجب کرد. من و مادرم با‌ هم نگاه می‌کردیم و مادرم هم حس مرا داشت. آن غذا خوردن پدرم شبیه کسانی بود که گویا یک هفته‌ لب به‌غذا نکرده باشد. آن حالت برایم خیلی خوشایند بود و در آن‌طرف دسترخوان خواهر و برادر‌هایم باهم پچ‌پچ می‌کردند, گویا آن‌ها هم از این طرز خوردن پدرم تعجب کرده بودند. وقتی‌ غذایش را تمام کرد، دست در جیب نمود و مشتی از پول‌های درهم‌و‌برهم را بیرون کشید، پیش از این‌که به‌طرف ما نگاه کند، گفت:« صوفیا، جان پدر! همین پول‌ها را حساب کن.» من که از همه به‌پول نیاز داشتم قاشق آشک را رها کرده در حساب کردن شروع کردم.
بعد از ده دقیقه با حساب کردن پول‌های پینه خورده‌گی به دست پدرم دادم و گفتم:
_پدرجان، هشت‌صدو‌‌پنجا افغانی است.
_دخترم! امروز از طالع‌ات توانستم پول فیس ترا پیدا کنم. هشت‌صداش را تو بگیر و پنجا دگرش باشد که صبح‌تان بخریم.
_ خیلی ممنون پدرجان!
_صوفیای من! من شب‌‌ها‌ و‌ روز‌ها اگر برای‌ شما کار کنم و زحمت بکشم خسته نمی‌شوم، چون یگانه آرزویم این است که تو روزی یک اقتصاددان شوی تا خواهر و برادر خودت را از این منجلاب اقتصادی که درگیر هستیم، نجات بدهی که این‌ها هم مثل تو به‌اهداف‌شان برسند.
من که بغض در گلویم لحظه‌به‌لحظه می‌ترکید و این عشق که پدر نسبت به من و رویا‌های در حال پرواز من داشت، من را به‌ناکجا‌ها پرواز می‌داد.
صبح شد؛ من آن صبح را با یک حال و هوای دلاویز و باطروات آغاز کرده بودم. ساعت هشت به‌سوی آموزشگاه رفتم و به‌هر صنفم چهار صد افغانی تحویل کردم. بعد از تحویل پول، چهره‌ی پرموی استاد انگلیسی شاد به‌نظر می‌رسید، گویا منتظر دریافت کردن پول من بود. هرروز آن مسیر پر هلهله را طی می‌کردم، در هنگام برگشت با دختران مکتب مقابل می‌شدم که نمکی بر زخم‌هایم پاش می‌شد.
ماه‌های تعلیمی یکی پی‌هم سپری می‌شد، اما از شروع شدن مکتب خبری نبود و من اندک‌اندک روحیه خود را از دست می‌دادم؛ چون پاییز شده بود، دیگر امیدی برای شروع شدن مکتب نبود. در اوج ناامیدی‌هایم پدرم برایم دلخوشی می‌داد:« دخترم ناراحت نباش، طالبان همیشه نمی‌مانند یا اگر حکومت‌شان ادامه پیدا کند، شاید بگویند که دختران مکتب برود.» ولی من هرروز دست زیر الاشه تلویزیون را تماشا می‌کردم و هیچ خبری از نظرم ‌به‌خطا نمی‌رفت تا این‌که بدانم طالبان چه فرمانی جدید دارند. گاهی دختر بودنم را یک‌اراجیف می‌دانستم، چون اگر من پسر می‌بودم حالا حداقل درس‌ام را با خیال راحت می‌توانستم بخوانم و کدام مانعی سد راهم نبود، در هدف خود مصمم می‌بودم و می‌توانستم خانواده‌ام را دستگیر باشم. امتحان‌های سالانه فرا رسیده بود، هوای شهر مزار لمحه‌لمحه رو به‌سردی می‌رفت و من دیگر آموزشگاه نمی‌رفتم.

همچنین بخوانید: سه خبرنگار از سوی استخبارات طالبان در بلخ بازداشت شدند

تصمیم گرفته بودم که چند اتاق خالی که در خانه‌مان بود، با همکاری بهار کورس انگلیسی و ریاضی تدریس کنم تا اندکی بتوانم در مصارف خانه با پدرم همکار باشم. آن‌روز که در آسمان ابر‌های کم‌رنگ خودنمایی می‌کرد و آفتاب از پس‌ ابرها، گاه و ناگاهی کله می‌کشیدند، ولی باوجود آن هوا ملایم بود. من و بهار قرار بود که به‌دیدن آن اتاق‌ها برویم و از آن دیدن نماییم، ولی در وسط راه با استاد کیمیای ما که یک زن قد بلند و چشمان سبز جنگلی داشت، مقابل شدیم. او وقتی ما را دید قبل از این‌که نزدیک‌اش شویم از فاصله‌ی دور به‌نوازش کردن شروع کرد. من که گلویم را بغض مگرفته بود، جلوتر قدم گذاشتم و خودم را در آغوشش انداختم. بعد از چند لحظه‌ی خلوت کردن، استاد ما گفت:«صوفیا دخترم! نام‌خدا چه قد بلند کشیدی و چقدر مقبول شدی. در این چند ماه خود را آماده‌ی ازدواج کردی…» بعد این حرف‌اش، زد به‌خنده‌ی قه‌قه و در کنارش بهار هم به پهنای صورت‌اش می‌خندید، ولی من این‌طرف جز خواب رسیدن به‌رویاهایم چیزی در خیالم نمی‌گنجید. من گفتم:« استاد! ازدواج که در خیالم پرسه نمی‌زند، ولی در این حکومت باید ازدواج کرد و مادر شد که دیگر راهی جز این نیست.» استاد، با نگاه مادرانه و با لبخند ملیحی گفت:« یک خبر خوش دارم. امارت اسلامی، دخترانی را که امسال صنف دوازده بودند ارتقا داد و برای‌شان فورم کنکور آمده، چهار روز شده که دوستان‌تان فورم دریافت می‌کنند.» این حرف برایم باور نکردی بود، دیگر به‌استاد ندیدم به‌کجا و چگونه رفت. من مثل پروانه‌ها به‌سوی‌ خانه پرواز می‌کردم، بهار از عقبم فریاد می‌زد:«صوفیا… دختر بیا که اتاق‌ها را ببینیم.» اما من جز خنده‌های خودم چیزی به‌گوشم نمی‌رسید.
رفتم و این حرف را به‌مادرم رساندم، مادرم از شادی دهانش چون شکوفه‌ی‌گل باز مانده بود. من دوصد افغانی که خودم داشتم، دوصد دیگر را از مادرم گرفتم، دوان‌دوان به‌سوی مکتب روان شدم. فورم پر کردنم یک دنیا امید برایم داده بود، دیگر از خسته‌گی حرفی نبود و از کلافه شدن‌ها خبری نبود. شب‌ها خودم درس می‌خواندم و روز‌ها تدریس می‌کردم، بهار هم در کنار شادی‌های من شعفناک بود. پدرم می‌گفت:«دخترم گفته بودم همه چیز خوب می‌شود، این روزگار تاریک ما روزی منور خواهد شد.» من با تبسم‌های همیشه‌گی‌ام حرف‌اش را تآکید می‌کردم. آخر‌های زمستان سرد مزار بود، ولی هیچ درحالت هوا تغییر نیامده بود. آن‌ عصر دانه‌های مخملی برف ناجوان‌مردانه به‌زمین فرش می‌شد، وزش باد پنجره‌ها را تکان می‌داد، اما پدرم در آن حالت در جاده‌های شهر با کراچی‌اش کار می‌کرد. تا این‌که زمستان شده بود عصر قضا به خانه می‌آمد، ولی آن‌روز داشت شام می‌شد و از پدرم خبری نبود. ساعت هفت شب شد، مادرم بی‌قرار هر بار بیرون را نگاه می‌کرد و دانه‌‌های برف را با خود‌اش داخل می‌آورد. لحظه‌ی نگذشته بود که مبایل کهنه و قدیمی مادرم زنگ آمد. من به‌شدت سوی مبایل رفتم که شماره‌ی ناشناس روی خط بود. هنوز به‌ آن شماره زل زده بودم، مادرم مبایل را از دستم قاپید و عاجل پاسخ داد:
_ بلی، سلام وقت به‌خیر.
_سلام بانو! شما خانم بکتاش هستید؟
_ بلی‌، بلی. من خودم هستم.
_ با تآسف که خبر بدی را به‌سمع‌تان می‌رسانم؛ شوهر شما بکتاش که در شهر حین برگشت به‌خانه با یک موتر رنجر نیرو‌های امارت اسلامی حادثه کرده و متاسفانه که جان خود را از دست داده… بانو! بلی بانو صدایم را دارید؟ شما می‌توانید به‌شفاخانه ابوعلی‌سینا بلخی بیاید.
چشمان مادرم از حدقه‌اش بیرون می‌شد، خشکش زده بود و مبایل از دستش به‌زمین افتاد.
من که دست و پایم کرخت شده بود، فقط به‌هر طرف نگاه می‌کردم و در آن وقت مادرم از دستم گرفت سخت تکانم داد، گویا که مرا خواب برده بود، ولی هنوز هم چون مجسمه در جایم ایستاده نگاه می‌کردم. این‌بار مادرم فریاد جانکاهی کشید، دستم را گرفت و مرا لنگان‌لنگان به‌طرف شفاخانه برد.
دردی از دست دادن پدرم یک کوهی بود که در شانه‌هایم سنگینی می‌کرد و مرا با تمام مشکلات تنها گذاشته بود. جز من فردی دیگر در خانه نبود که سرپرستی کند، مادرم یک خانم خانه بود، هرروز کارش اشک ریختن شده بود. من چند افغانی که از تدریس کردنم می‌گرفتم خرچ روزگار می‌کردم و آن قدر پول نان خشک هم نمی‌شد. اما امیدم این بود که در امتحان کنکور حتمن در رشته دلخواه‌ام کامیاب می‌شوم، خود و خانواده‌ام را از این منجلاب نجات خواهم داد. یک هفته به‌امتحان مانده بود، مادرم هربار می‌گفت:«دخترم ذهن و فکرت را راحت بگذار و به‌سختی‌ها فکر نکن چون یگانه امید ما تو هستی که در کنکور کامیاب شوی.» به‌حرف‌هایش گوش می‌کردم تا که بتوانم حداقل دلخوشی مادرم شوم. شب‌ها صحنه‌ی امتحان کنکور را در رویا‌هایم پرسه می‌زدم و رفتن به‌دانشگاه دلخواه‌ام را در خیالم ترسیم می‌کردم و خنده‌ی قه‌قه‌ی خواهران و برادرانم را می‌شنیدم.

همچنین بخوانید: طالبان از امضای قرارداد تکمیل پروژه‌ برق ۵۰۰ کیلوولت شبرغان-دشت‌ الوان خبر داد

هفته‌ها کند می‌گذشت، من هرروز خبر‌ها را دنبال می‌کردم که ای‌کاش به‌زودی امتحان گرفته شود! آن‌‌شب هم خبر‌های شش بجه‌ی را می‌دیدم که خبرنگار سرخط خبر‌ها را مرور می‌کرد و من چه مشتاقانه که تماشا نمی‌کردم. در سرخط خبرها، خبرنگار نامی از وزیر تحصیلات عالی برد، من که درست این قسمت را متوجه نشده بودم نشستم تا گزارش بیش‌تر را گوش کنم. تمام حواسم را از همه چیز جمع کرده بودمۀ، فقط تلویزیون نگاه می‌کردم، گویا اولین‌بارم بود با چنین وسایلی سر خورده بودم. دقیق همان قسمت را خبرنگار می‌گفت:«” ندا محمد ندیم” وزیر تحصیلات عالی گفته است که امتحان کنکور دختران بنابر مشکلات امنیتی و موعوده‌های اسلامی، گرفته نمی‌شود و تا امرثانی دختران در خانه‌های‌شان بمانند.» این یک حرف نبود، گویا بمبی بود که از آسمان بر تن خسته‌ام اصابت کرد و دگر آمالی در زندگی برایم نماند. آن‌شب بدترین شب زندگی من شد و الم‌های روزگار بر من لحظه‌به‌لحظه تلنبار می‌شد. آیا خداوند جنس زن را برای درد کشیدن خلق کرده بود؟ و آن هم در کشوری به‌نام افغانستان.

نوشته های مرتبط :