قاعده و استثنای رابطه مهاجر و میزبان در ایران

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
۱۴۰۲/۰۷/۱۵
۱۲:۴۹ ب٫ظ
بازدید: 31

پایگاه خبری تحلیلی روایت : همین لحظه‌ای که این یادداشت را می‌نویسم یک خانم ایرانی همراه با همسرم به مدرسه رفته است تا پرونده دخترانم را از آن‌جا به مدرسه جدید شان انتقال دهند. مدرسه قبلی، کمی دورتر بود. به همین دلیل دخترانم را از آن‌جا به مدرسه‌ی دیگری که نزدیک خانه ما است انتقال دادیم.همسرم شهر مشهد را نابلد است. قوم و خویشاوندی نیز این‌جا ندارد. اما جای خالی آن‌ها را خانم‌های ایرانی که همسایه مان هستند، پُر کرده‌اند. آن‌ها همواره از همسرم احوال‌گیری می‌کنند و در کارها و امور مربوط به منزل و بیرون از منزل همکاری‌اش می‌کنند.

همین لحظه‌ای که این یادداشت را می‌نویسم یک خانم ایرانی همراه با همسرم به مدرسه رفته است تا پرونده دخترانم را از آن‌جا به مدرسه جدید شان انتقال دهند. مدرسه قبلی، کمی دورتر بود. به همین دلیل دخترانم را از آن‌جا به مدرسه‌ی دیگری که نزدیک خانه ما است انتقال دادیم.

همسرم شهر مشهد را نابلد است. قوم و خویشاوندی نیز این‌جا ندارد. اما جای خالی آن‌ها را خانم‌های ایرانی که همسایه مان هستند، پُر کرده‌اند. آن‌ها همواره از همسرم احوال‌گیری می‌کنند و در کارها و امور مربوط به منزل و بیرون از منزل همکاری‌اش می‌کنند.

این را یادآوری کردم تا بگویم که الگوی اصلی رابطه جامعه مهاجر افغانستانی و میزبان در ایران چنین است؛ اما برخی اتفاقات مهاجرستیزانه نیز در بعضی شهرها و شهرستان‌ها رخ می‌دهند که استثنای بر قاعده‌اند، نه قاعده. مانند حادثه‌ای که دیروز در قزوین اتفاق افتاد.

جامعه میزبان و مهاجر در ایران، همدیگر را به چشم غریبه و بیگانه نگاه نمی‌کنند، بلکه به عنوان نیمه‌ی گم‌شده یا جداافتاده‌ی همدیگر می‌نگرند: دو نیمه‌ای که تاریخ، فرهنگ، زبان و تبارِ مشترک و یگانه دارند و عوامل سیاسی – مشخصا استعمار- با ترسیم مرزهای جغرافیایی آن‌ها را از همدیگر جدا کرده است. شما با هر ایرانی که صحبت کنید، نخستین حرفی را که می‌شنوید در باره یگانگی تاریخ افغانستان و ایران است.

افزون براین، افغانستانی‌هایی که در چند دهه اخیر در ایران بوده‌اند، مانند شهروندان ایران در دفاع از تمامیت ارضی و امنیت ملی این کشور سهم گرفته‌اند و در جنگ هشت ساله‌ی عراق و ایران، دوشادوش ایرانی‌ها رزمیده‌اند.

همچنین بخوانید: قرارداد استفاده از قطعه سوم خط آهن خواف – هرات میان طالبان و ایران امضا شد

آگاهی از این اشتراکات و یگانگی تاریخی و نقش مثبت افغانستانی‌ها در جنگ‌ عراق و ایران، باعث گردیده است که هیچ کدامی از دو طرف احساس بیگانگی نکنند ‌و به همدیگر به چشم غریبه نبینند.

آن‌چه باعث می‌شود گه‌گاهی برخی رخ‌دادهای ناهنجار اتفاق بیفتد، نفرت‌پراکنی برخی حلقات افراطی در دو طرف است. متاسفانه دیده می‌شود گاهی برخی حلقات افراطی، از سر غرض و مرض، از مهاجرین چهره امنیتی ترسیم می‌کنند و تعدادی از رسانه‌های افغانستان نیز با پیداکردنِ کوچک‌ترین بهانه، بر طبل ایران‌ستیزی می‌کوبند.

من فکر می‌کنم برای این‌که افرطیون دیگر فرصت و بهانه‌ای برای درزاندازی و ایجاد شکاف میان جامعه مهاجر و میزبان در ایران نیابند، بهتر است که مهاجرین سامان‌دهی شود و از این طریق برخی نگرانی‌هایی که برای شماری از ایرانیان خلق گردیده است رفع گردد.

هم‌چنان بر نخبگان دو طرف است که هر از گاهی با نوشتن مقالات و مطالب و انجام گفتگوهای اختصاصی، علیه شایعات و تیوری‌های توطئه‌ای که باعث آسیب‌پذیری رابطه جامعه مهاجر و میزبان می‌گردد، موضع بگیرند، خاستگاه‌های موهوم آن شایعات را توضیح بدهند، در باره اشتراکات و یگانگی تاریخی دو ملت روشن‌گری کنند، تخم مهر بکارند و سخن مهر بگویند. نخبگان می‌توانند با توسل به یک اقداماتِ سنجیده‌شده، پیوند خوب و همزیستی مسالمت‌آمیزی را که از گذشته میان دو ملت وجود داشته است، تقویت کنند. اگر افراطیون در هر دو طرف طرفدار فصل‌اند، نخبگان هر دو جامعه می‌توانند نقش کلانی در وصل‌کردن داشته باشند.

من همین اکنون صدای مولانا جلال‌الدین محمد بلخی – افتخار ایران و افغانستان – را از پشت دیوار قرون و اعصار، می‌شنوم که خطاب به ایرانیان و افغانستانی‌ها می‌گوید:

همچنین بخوانید: طالبان مانع سفر کرزی به ایران شدند

ما برای وصل کردن آمدیم

نی برای فصل کردن آمدیم

نوشته های مرتبط :