شربت گل؛ نمادی از رنج بی‌پایان افغانستانی بودن

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالله دانش
1404/04/07
1:40 ب.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : برای بسیاری از جهانیان، چهره شربت گل تنها یک عکس مشهور است؛ تصویری از دختری با چشمان نافذ که در سال ۱۹۸۴ جلد مجله نشنال جئوگرافیک را تسخیر کرد. اما برای ما، مردم افغانستان، این عکس یک سند تاریخی‌ست از رنج بی‌پایان، مهاجرت اجباری و بی‌خانمانی نسلی که سرنوشت‌اش در گرداب جنگ و فقر، نوشته شده‌است.مردم افغانستان دهه‌هاست که با بحران‌های پی‌درپی زیسته‌اند؛ از جنگ‌های داخلی تا اشغال و تروریزم. در این میان، میلیون‌ها انسان بی‌هیچ تقصیری به پناهنده، مهاجر، و آواره بدل شدند.خانه برای ما، مفهومی موقت بوده. وطن، واژه‌ی شعاری بر زبان مسوولانی که خود سال‌هاست در پناهگاه‌های امن خارجی زندگی می‌کنند. ما نسلی هستیم که در اردوگاه‌های کشور بیگانه قد کشیدیم، در صف مرزها پیر شدیم، و هنوز چشم‌انتظار پناهی هستیم.

برای بسیاری از جهانیان، چهره شربت گل تنها یک عکس مشهور است؛ تصویری از دختری با چشمان نافذ که در سال ۱۹۸۴ جلد مجله نشنال جئوگرافیک را تسخیر کرد. اما برای ما، مردم افغانستان، این عکس یک سند تاریخی‌ست از رنج بی‌پایان، مهاجرت اجباری و بی‌خانمانی نسلی که سرنوشت‌اش در گرداب جنگ و فقر، نوشته شده‌است.

مردم افغانستان دهه‌هاست که با بحران‌های پی‌درپی زیسته‌اند؛ از جنگ‌های داخلی تا اشغال و تروریزم. در این میان، میلیون‌ها انسان بی‌هیچ تقصیری به پناهنده، مهاجر، و آواره بدل شدند.

خانه برای ما، مفهومی موقت بوده. وطن، واژه‌ی شعاری بر زبان مسوولانی که خود سال‌هاست در پناهگاه‌های امن خارجی زندگی می‌کنند. ما نسلی هستیم که در اردوگاه‌های کشور بیگانه قد کشیدیم، در صف مرزها پیر شدیم، و هنوز چشم‌انتظار پناهی هستیم.

شربت گل، چهره‌یی‌که دنیا او را شناخت اما داستان‌اش را نشنید، حالا شهروندی ایتالیا را گرفته است. اما زندگی او بیش از آن‌که پایان خوشی باشد، بازتاب حقیقت تلخی‌ست که هنوز در جان میلیون‌ها انسان جاری‌ست. او در کودکی‌اش با آوارگی آشنا شد، در جوانی از مکتب بازماند، و در بزرگ‌سالی بارها از جایی رانده و به جایی دیگر پناه برد. او نه استثنا، بلکه نمونه‌ای از واقعیت جمعی مردم افغانستان است.

امروز هم، هرچند شربت گل در امنیت نسبی به سر می‌برد، اما تصویرش بیش از آنکه نشانی از نجات باشد، یادآور زخمی‌ست که التیام نیافته. زخم بی‌وطنی، بی‌عدالتی، و بی‌افقی.

پرسش بی‌پاسخ: تا کی؟

تا کی باید مردم افغانستان در کمپ‌های مرزی و کوچه‌های بی‌نام، روزگار بگذرانند؟ تا چند نسل دیگر باید با تحقیر، تبعیض و بی‌هویتی زندگی کنیم؟ آیا زمان آن نرسیده که این چرخه تلخ متوقف شود؟

افغانستانی بودن نباید مترادف با رنج و آوارگی باشد. ما، مانند دیگر ملت‌ها، حق داریم خانه‌ امن داشته باشیم. نه خانه‌ تحمیلی در غربت، بلکه وطنی ساخته‌شده با دست‌های خودمان، بر بنیان همدلی، صلح و کرامت انسانی.

شاید ده‌ها افغانستانی دیگر مانند شربت گل، از تیررس جنگ امان یافته باشند ، اما بخشی از قلب آنان، هنوز در خاک افغانستان جا مانده است. خانه‌هایی‌که ویران شد، جاده‌‌هایی که ناامن باقی مانده‌اند، و نسلی که هنوز در انتظار وطن است.

روایت شربت گل، فقط بازگویی یک زندگی نیست؛ هشدار است، دعوت است، آینه‌یی‌ست روبه‌روی ما. آینه‌یی‌که در آن می‌توان دید چه بر سر ما آمده، و مهم‌تر، چه می‌توان کرد.

مردم افغانستان باید دست‌به‌دست هم دهند، از ویرانی امید بسازند و از پراکندگی وحدت خلق کنند. تنها راه رهایی از آوارگی، ساختن وطن است. وطنی که در واقعیت زندگی روزمره‌مان قابل لمس باشد.

نوشته های مرتبط :