پروانه‌ای در میان شعله‌ها؛ شخصیت والا و حیات پرفروغ شهید پروفیسور استاد برهان‌الدین ربانی

دسته: تحلیل
نویسنده: احمد هدیب باجگاهی
1404/03/08
1:10 ب.ظ
بازدید: 38

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در بلندای تاریخ پرآشوب سرزمین خراسان، گاه‌گاهی ستارگانی می‌درخشند که نورشان تا قرون بعد نیز بر دل‌ها می‌تابد. یکی از آن اختران فروزان، پروفیسور استاد برهان‌الدین ربانی بود؛ مردی که علم را با ایمان، سیاست را با اخلاق، و جهاد را با حکمت درآمیخت و از تار و پود شخصیت خویش، نمونه‌ای کم‌نظیر از انسان متعالی را ساخت. استاد ربانی پیش از آن‌که سیاستمداری خردمند باشد، معلمی فرهیخته و صاحب‌دل بود. از دیار بدخشان برخاست؛ از کوه‌هایی که ریشه در آسمان دارند و مردانی که نگاه‌شان ژرف‌تر از هزار کتاب است. او در دانشگاه، با کلمات الفت داشت و در میدان مبارزه، با حقیقت. آموخته بود که صلح، میوه‌ی درختی‌ست که با ریشه‌های دانش و آبیاری ادب بار می‌دهد، نه با تیغ و تفنگ.

در بلندای تاریخ پرآشوب سرزمین خراسان، گاه‌گاهی ستارگانی می‌درخشند که نورشان تا قرون بعد نیز بر دل‌ها می‌تابد. یکی از آن اختران فروزان، پروفیسور استاد برهان‌الدین ربانی بود؛ مردی که علم را با ایمان، سیاست را با اخلاق، و جهاد را با حکمت درآمیخت و از تار و پود شخصیت خویش، نمونه‌ای کم‌نظیر از انسان متعالی را ساخت.
استاد ربانی پیش از آن‌که سیاستمداری خردمند باشد، معلمی فرهیخته و صاحب‌دل بود. از دیار بدخشان برخاست؛ از کوه‌هایی که ریشه در آسمان دارند و مردانی که نگاه‌شان ژرف‌تر از هزار کتاب است. او در دانشگاه، با کلمات الفت داشت و در میدان مبارزه، با حقیقت. آموخته بود که صلح، میوه‌ی درختی‌ست که با ریشه‌های دانش و آبیاری ادب بار می‌دهد، نه با تیغ و تفنگ.

شخصیت او چون سرو بود در میان بوستان بشریّت: ایستاده، پاک، صبور و سرشار از حیات. هر که به محضر او می‌رسید، پیش از آن‌که تحت تأثیر سخنش قرار گیرد، از هیبت نجیبانه و وقار معنوی‌اش متاثر می‌شد. احترام را نمی‌طلبید، بلکه با حضور خود آن را برمی‌انگیخت. در چشمانش شعله‌ای از آگاهی می‌درخشید، و در لبخندش صلحی نجیبانه جاری بود.
اما آن‌چه استاد ربانی را از دیگران متمایز می‌کرد، تنها علم و فضلش نبود. بلکه تلفیق شگفت‌انگیز عقلانیت و ایمان در کردار و گفتارش بود. در روزگاری که بسیاری اسیر شعار بودند، او به جست‌وجوی حقیقت می‌رفت. صلح برای او نه مصلحتی گذرا، بلکه آرمانی ریشه‌دار بود. به‌راستی، او معمار صلح بود در عصری پر از آوار و آتش. در میانه جنگ، از گفتگو می‌گفت؛ در میان ویرانی، از بازسازی دل‌ها؛ و در شب تاریک، از صبح روشن.
در نشست‌های رسمی، چشمانش فراتر از میزها می‌نگریستند؛ به افق انسان، به آینده‌ی وطن، به دل‌های شکسته. او سیاستمداری بود که دل داشت. دلش با هر زخمی که بر وطن می‌افتاد، می‌لرزید. ربانی سیاست را با خون نمی‌نوشت، با اشک نمی‌فروخت، و با کینه نمی‌ساخت. او با ایمان می‌اندیشید، با عقل می‌سنجید، و با عشق عمل می‌کرد.

او بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زد، اما روحش هرگز اسیر قدرت نماند. هنوز جوهر قلم در دستانش گرم بود و دلی که برای مردمش می‌تپید. هیچ‌گاه از درد مردم، از رنج مهاجر، از آه یتیم، غافل نشد. او مردی بود که می‌توانست در خلوت خود باقی بماند و زندگی‌ای آرام بگذراند، اما مسوولیتِ تاریخ را بر دوش گرفت؛ و این، راز بزرگی اوست.
با رفتن استاد، نه فقط یک رهبر، بلکه یک اندیشه، یک مسیر، یک انسان تکرارناشدنی خاموش شد. اما در دل تاریخ، برهان‌الدین ربانی، همچون شمعی خواهد سوخت که راه را به نسل‌ها نشان می‌دهد؛ و همچون درختی که حتی پس از افتادن، سایه می‌اندازد.

نوشته های مرتبط :