چرا تیم ملی فوتسال کشور را همه مردم دوست دارند؟

دسته: تحلیل
نویسنده: غلام رضا سادات
1403/06/29
11:02 ق.ظ
بازدید: 29

پایگاه خبری تحلیلی روایت : این روزها تیم ملی فوتسال کشور نخستین حضورش در جام جهانی را دارد تجربه می‌کند. روز گذشته پس از بازی زیبا و چشم نواز تیم ملی مقابل آرجانتین، هرچند که نتیجه بازی به نفع آرجانتین رقم خورد، اما با توجه به بازی زیبا و شجاعانه بازیکنان تیم ملی، این موضوع تحسین همگانی بر انگیخت.

این روزها تیم ملی فوتسال کشور نخستین حضورش در جام جهانی را دارد تجربه می‌کند. روز گذشته پس از بازی زیبا و چشم نواز تیم ملی مقابل آرجانتین، هرچند که نتیجه بازی به نفع آرجانتین رقم خورد، اما با توجه به بازی زیبا و شجاعانه بازیکنان تیم ملی، این موضوع تحسین همگانی بر انگیخت.
اما چند نکته پیرامون تیم ملی فوتسال قابل توجه است:

اول: با توجه به تداوم چند دهه جنگ در افغانستان، انتظار چندانی از تیم های ورزشی کشور برای موفقیت در میادین ورزشی در بین افراد جامعه وجود ندارد. افغانستان چندین دهه است که درگیر بحران داخلی است و این مسئله بسیاری زمینه و فرصت‌های رشد و پیشرفت ورزش را گرفته است. هرچند در بیست سال پسین و دوران جمهوریت تا حدی بعضی از رشته‌های ورزشی در جامعه افغانستان رشد داشته است، اما در کنار عوامل متعدد منجمله جنگ و بحران مجال این را نداده که جامعه نفسی راحت بکشد و اعضای جامعه به ورزش به عنوان یک هنر خوب نگاه کنند و پیشرفت های چشم گیر حاصل شود. کما اینکه با انفجارها و انتحارهای اماکن ورزشی، بسیاری جوانان حتی بخاطر این ملاحظات قید ورزش را زده اند. از این رو کوچکترین گامی هم اگر برای موفقیت برداشته می شود، یک جامعه چند ده میلیونی خوشحال می شوند.

دوم: متاسفانه در جامعه افغانستان مانند سیاست که در آن حزب، قوم و ملیت‌گرایی طی چند دهه گذشته مطرح بوده، این موضوع در زمینه های دیگر منجمله ورزش نیز حاکم بوده است. یعنی فرصت های یکسان برای همه اقوام و مذاهب و گروه‌ها برای پیشرفت در عرصه ورزش و نمایش شایستگی ها وجود نداشته است. از سوی هم در انتخاب ورزشکاران، تشکیل تیم‌های ورزشی، اختصاص بودجه و… تبعیض وجود داشته است. برای نمونه طی سال های گذشته اگر مقایسه‌ای بین تیم ملی کریکت و فوتبال و فوتسال نماییم، به درستی مسئله روشن می شود.

همچنین بخوانید: نماینده ویژه پاکستان: حملات انتحاری ۵۰۰ درصد در پاکستان افزایش یافته است

سوم: مشکلات اقتصادی سد راه ورزشکاران از مهمترین موانع فرا راه ورزش اعم از رسمی و غیر رسمی و جمعی و فردی بوده است. مشکل اقتصادی به انواع مختلف گریبان ورزشکاران را گرفته و آنان را از ورزش محروم کرده است. البته مشکل اقتصادی بیشتر به ورزش‌های رسمی که مورد علاقه‌ی جوانان می‌باشد ضربه زده است. مسئله تبعیض که در قسمت اختصاص بودجه برای ورزشکاران وجود داشته/ دارد، سبب شده تا ورزشکاران نتوانند استعدادهای شان را نمایان و در میادین افتخار بیافرینند. امروز اگر تیم ملی فوتسال به موفقیت دست یافته و در حال پیشرفت است، بخش مهم آن مربوط به مدیریت اقتصادی تیم است که از سوی یک تن از تجار ملی صورت می‌گیرد. بدون شک اگر تیم فوتسال مانند فوتبال در حیطه فدراسیون فوتبال بدون درایت و بودجه افغانستان می بود، به این موفقیت دست پیدا نمی کرد.

چهارم: پیشرفت و موفقیت تیم ملی فوتسال کشور و خوشحالی اکثریت مردمان کشور یک رابطه دوجانبه می باشد. البته قبل آن باید گفت که ورزش هرگز از سیاست جدا نبوده و این مسئله جدایی فقط شعار است و بس. در همین چند سال اخیر برخورد دوگانه در این زمینه صورت گرفته است. مثلا ورزشکاران روس به دلیل تجاوز این کشور به اوکراین از تمام میادین ورزشی محروم شدند، اما اسراییل با قتل عام بیش از ۴۱ هزار انسان، همچنان حضور دارد. اگر ورزش سیاسی نیست، چرا ورزشکاران روس که فقط ورزش کار هستند، محروم شده اند؟ اگر سیاسی است چرا ورزشکاران اسراییلی محروم نمی شوند؟ در قضیه افغانستان و تیم ملی فوتسال هم این مسئله برجسته است. در واقع محبوبیت تیم ملی فوتسال با این‌که تحت نظر فدراسیون فوتبال تحت کنترل طالبان فعالیت می‌کند، اما بر خلاف رشته‌های دیگر منجمله کریکت، تحت نفوذ مقامات طالبان قرار نگرفته و این مسئله بر محبوبیت فوتسال بازان نه تنها تاثیر نگذاشته که افزوده است. بنابر این حمایت همگانی که از تیم ملی فوتسال صورت می‌گرد، وابسته به شایستگی و عدم وابستگی این تیم است.

همچنین بخوانید: در صورت عدم لغو ممنوعیت زنان از کار، یوناما در ماه آینده افغانستان را ترک می‌کند

نوشته های مرتبط :