دختری در دیار دخترکُش

دسته: تحلیل
نویسنده: احمد هوشمند کاوش
1403/06/20
1:38 ب.ظ
بازدید: 44

پایگاه خبری تحلیلی روایت : نامه‌اش پریروز تازه به دستم رسید، نمی‌خواستم بازش کنم، خودت که میدانی دل کجا آرام گرفته که اینجا بگیرد. که بازش کردم شبیه مرده های کفن پوشیده، پوش های سفید داشت از دو طرف به طور منظم تا شده بود. چه بگویم اینبار متفاوت تر از هر باری بود، نه سلامی نه جویای حالی، خشک و خشک، بدون هیچ مقدمه ی به نوشتنش آغاز کرده بود. از گرمای بی پناه خانه نوشته، از زق زق پدر، از زخم دستش نوشته که در تهیه سبزیانه پاره شده، از بلاهای نوشته که این چند مدت به سرش سایه افکنده. می گوید بیرون هم هوا جهنم است جهنم، می‌گوید همین حالا هم که می‌نویسم عرق گرمی از پوستم می‌زند بیرون، آب که بخوری آب گرمتر از هواست.

نامه‌اش پریروز تازه به دستم رسید، نمی‌خواستم بازش کنم، خودت که میدانی دل کجا آرام گرفته که اینجا بگیرد.
که بازش کردم شبیه مرده های کفن پوشیده، پوش های سفید داشت از دو طرف به طور منظم تا شده بود.
چه بگویم اینبار متفاوت تر از هر باری بود، نه سلامی نه جویای حالی، خشک و خشک، بدون هیچ مقدمه ی به نوشتنش آغاز کرده بود.
از گرمای بی پناه خانه نوشته، از زق زق پدر، از زخم دستش نوشته که در تهیه سبزیانه پاره شده، از بلاهای نوشته که این چند مدت به سرش سایه افکنده.
می گوید بیرون هم هوا جهنم است جهنم، می‌گوید همین حالا هم که می‌نویسم عرق گرمی از پوستم می‌زند بیرون، آب که بخوری آب گرمتر از هواست.
می‌گوید غروب ها که بیرون بروی طالبان چهار چشمه و چارگامه جاده را می‌پایند، انگار بین هم پدر کشته‌گی داریم و با موهایم دارشان می‌زنم با اینکه دهن و دست آینده مان را که بسته اند این بدتر از پدرکشته گی است مگه نه؟
دانش که نمی‌گذارند بیاموزی، حالیا صدایم را هم می‌بایست حجاب کنم که عورت است.
نمی فهم جلوی خرد و وجدان شان را چه گرفته که هر چه در مغز متعفن و بدبوی شان می‌لود آنرا وحی الهی می‌دانند و ما را به کشتارگاه می‌برند و همان فکری که مثل کرم پلید و بد رنگ در سرشان لولیده، بالای ما عملی می کنند.
دیروز بعد از ظهر وقتی آموزشگاه رفتم استاد و یک طالب، با چهره‌‌ی پریشان داخل صنف شد وقتی می دیدیش سنگینی و خسته گی نان چاشت را در ماهیچه هایش حس می کردی که نمی گذارند راه برود.
طالبی که موهابش از کثیفی رنگ خرمایی را به خود گرفته بود، چهره اخمو، کلاشینکف به شانه بی آنکه طرف ما ببیند می گوید:
تا امر ثانی دختران دیگه آموزشگاه نیایند.
دلم شد تفنگش را بگیرم و لوله‌اش را در دهنش بچپانم، انگشتم را روی ماشه ببرم و یک خشاب گلوله را به دهنش شلیک کنم
حقم است، حقم است که بزنم به دهنش همان جا اعدامش کنم.
چاره هایم بیچاره شده، از زنده گی روی خاک خسته ام، چه کنم که دخترم در دیار دخترکُش.
می گوید می ترسم نگاه دختران بالغ به ماه ممنوع شود، یا تنها دختران هفت تا هشت ساله می توانند از نور آفتاب استفاده کنند.
همین تارتنگ های ترس مرا چون روح خبیث دنبال میکنند.
همه افکار شبگرد و مزاحم، دور هم میایند آتشی که هیمه آن حوصله ی من است روشن می کنند، مهمان خانه‌یشان، منظورم مغزم است، همهمه را آغاز میکنند.
یکی میرود دگری میلولد، به اندازه ی یک ویرگولکی ایست نمی زند. حوصله ام دستی لرزان دست دگرم( احساس) را میگیرد و هر دو سر از خاک بر می دارند.
جای من باشی بیمار می‌شوی و بی اراده میمیری.
باور بفرما! رویهمرفته این روز ها دهان خودت ترش میشود که چه خردی آنها را واگذار کرده تا دختران،
آوخ! این آفریده های زیبای خداوند را به بند بکشند. چرا به آزادی نگاه نمی کنند مگر به چشم هایشان ریش بستند؟
میگویم: نمی شود کمونیست های سبیل تابیده یا صوفی های پشمینه پوش را مقصر دانست چون که ریش هم پشم است مثل مو های زیاده یی بدن در ته چانه ی آدم، نه این مو خِرد را دانا تر میکند یا هم وارونه نادان شاید یک زیبایی را نمایان کند و تمام.
اما همه امید من در این کشتارگاه تویی
شاملو برای آیدا و من برای تو میگویم که : ای خوب من! تورا به گرانمایه ترین چیزت سوگند که مرا بین این آدمیزاد خر سرشت تنها مگذار. من نیازمند حرف های توام، حرف های مثل:
دوستت دارم، امیدم، عسلم، عشق و سرنوشت و شیشه ی عمرم، من نیازمندم که این همه را از زبان تو بشنوم باور بخدا بفرما که نیازمندم.
نه از بالای بام فرودگاه حامد کرزی را خیر شو، نه مطالعه کن، نه برقص، نه دنبال نان نانوایی برو، نه مهمانی برو. میدانی دوست دارم گلدان های بالکن تان را آب بدهی، آن بالکن مقدس آن وصلهگاه دو انسان آنجا باش کافیست.
راستش یادم آمد انگشتانش را با چه ظرافتی کنارهم قرار می دادی و یک قلب در زیر آسمان کبود درست روبروی من میساختی، قلبی میان خالی که که من از درونش لبهای زیبا و چشمهای گیرایت را می‌دیدم و چه بسا که ضربان داشت .نمیدانستم باید در برابر این قلب چه کنم .بی اختیار دستم روی لب‌هایم میرفت و بوسه ای را روانه ات میکردم. و چه مهربانانه بوسه ام را در مسیر راه میگرفتی و به گونه ات می نشاندی، گونه ی پُر از خالک های قهوه یی. نمی فهمی که آن خال های قهوه یی سپاهیان خوشبختی من اند فکرش را بکن هرچه بیشتر پشتم پُر تر، یا آن چشم های سیاه بسان کات کبود در روشنایی آفتاب میدرخشند، آن موهای خرمن سیاه سیاه، تو که ندیده یی در نور آفتاب چگونه اند ولی من که دیدم لای آن سیاهی ها دانه دانه موی رنگ رگ خرمایی هم است این چه قشنگ، یا آن گردن کشیده و زیبایت که قسمتی از آن همیش خودنمایی میکند حتا اگر لباس گلو پنهان زمستانی هم که بپوشی، وای چه سپید است و بی شباهت، چال روی گونه ات چه چال تر و بی همتا، راستش بگویم:
دارم به جای گور خودم فکر میکنم
کز گود روی گونه ات کجا گود تر؟