“غربت و حسرت وطن”

دسته: تحلیل
نویسنده: محمد ایوب ایوب زاد
۱۴۰۳/۰۵/۰۷
۲:۰۴ ب٫ظ
بازدید: 31

پایگاه خبری تحلیلی روایت : چه وحشتناک است که هر روز، تیره‌ای از خبرهای تلخ و اندوهبار بر ما فرود آید. جسد سنگسار شده زن در قندهار، خودکشی یک زن در خوست، خودکشی دخترِ جوان در بدخشان، کور کردنِ چشمان داماد و کشتن داماد در ولسوالی‌های کشور، شهادت دو نظامی پیشین به دست طالبان، جان باختن ده ها تن در سیلاب‌های مناطق مختلف، محرومیت دختران از حضور در آزمون کانکور، قتل دو مهاجر افغانستانی در ایران، کشته شدن پنج مهاجر افغان در مرز ترکیه، اخراج ده‌ها مهاجر افغان از سوی پاکستان، قتل خواهر بدست برادر در هرات، شکایت مردم از نبود آب در غرب کابل و…

چه وحشتناک است که هر روز، تیره‌ای از خبرهای تلخ و اندوهبار بر ما فرود آید. جسد سنگسار شده زن در قندهار، خودکشی یک زن در خوست، خودکشی دخترِ جوان در بدخشان، کور کردنِ چشمان داماد و کشتن داماد در ولسوالی‌های کشور، شهادت دو نظامی پیشین به دست طالبان، جان باختن ده ها تن در سیلاب‌های مناطق مختلف، محرومیت دختران از حضور در آزمون کانکور، قتل دو مهاجر افغانستانی در ایران، کشته شدن پنج مهاجر افغان در مرز ترکیه، اخراج ده‌ها مهاجر افغان از سوی پاکستان، قتل خواهر بدست برادر در هرات، شکایت مردم از نبود آب در غرب کابل و…
این همه فجایع و مصیبت‌ها، چه آوای نحیب و چه ناله‌های دردناکی را بر جای نهاده است. هویت و شخصیت هر یک از این قربانیان باید حفظ و گرامی داشته شود تا از ناپدید شدن آنان در دل این همه رنج و اندوه جلوگیری شود.سال های متمادی، از خانواده و وطن دور بودیم. برادر و خواهر کوچک را نمی دیدیم و شاهد پیر شدن پدر و مادر نیز نبودیم. صدای پر مهر پدر را که ندای فرزندان را سر می داد، به گوش نمی رساندیم.
آیا سرزمینی چون افغانستان، جرمِ ما بود که به آن تعلق داشتیم؟ آیا این همه بدبختی و مصیبت، بهای ناچیز بودن ما در این جهان است؟
باید این همه نابرابری و توهین را ما تحمل کنیم؟ آیا جسد ها ما باید در مرزها باقی بماند؟ تا به کی باید خادم و نوکر دیگران باشیم؟ آیا در این سرزمین، وجدانی بیدار و انسانیتی موج می زند؟ این سؤالات، چون خار در قلب ما فرو رفته و آرامش را از ما سلب کرده است.
ای کاش راهی برای نجات این جامعه از این همه مصیبت پدید آید.
فاجعه‌های متعددی که در سرزمینی به نام افغانستان روی می‌دهد، قلب هر انسان شرافتمندی را به درد می‌آورد. بدون شک، عوامل متعددی همچون فقر، محرومیت از آموزش و امکانات اولیه زندگی، نابسامانی اوضاع اجتماعی و سیاسی، نبود رهبری کارآمد و پاسخگو، و مواردی از این دست، دست به دست هم داده و این بحران انسانی را به وجود آورده‌اند.

همچنین بخوانید: بحران مهاجرت و ضرورت تشکیلِ حکومتِ فراگیر ملی

شرم و تأسف بر دلِ هر فردی که افتخار تعلق به این سرزمین را دارد، سنگینی می‌کند. هر بار که نام افغانستان به عنوان کشوری با چنین مشکلات جدی و فجایع‌بار مطرح می‌شود، همچون تیری بر دل می‌نشیند. چه بسا رهبران ناتوان و بی‌کفایت که در طول این سال‌ها نتوانسته‌اند کشور را از این وضعیت بیرون آورند و به روزهای بهتری هدایت کنند.

چند روز پیش با یکی از دوستان افغانستانی در تهران سر خوردم
برایم با بغض که در گلو داشت چنین گفت:
دوسال پیش، از میهن رهسپار سرزمین غربت گشتم.
اکنون، هنوز هم نتوانسته‌ام به آن آشیان بازگردم.
دخترکی کوچک دارم،
اما تاکنون نتوانسته‌ام او را در آغوش بگیرم.
مادرش تنها از رشد و شکوفایی او خبر می‌دهد؛
از آن که یک ساله شده و سخن گفتن آغاز کرده.

اما من در بند بدهی‌های انباشته‌ام،
در حالی که پدرم روزگار پیری می‌گذراند
و برادر کوچکم نیازمند حمایت من است.
هر شب، پس از بازگشت از کار، غم و اندوه بر من چیره می‌شود.
تصویر دختر و همسرم مرا به خواب نمی‌برد
و تنها دو ساعت صبحگاهی می‌خوابم،
پیش از آن که صدای زنگ در و ندای کارفرما مرا بیدار کند.

گفتم: خانواده‌ات را با خود بیاور.”
اما پاسخ داد: “پدر و مادرم نمی‌خواهند مرگ‌شان دور از وطن رقم خورد.
آنان معتقدند در خاک میهن باید جان سپرد.

این همان درد و رنج هر افغان است؛
غربت و حسرت میهن،
دوری از گرمای کانون خانواده،
و آرزوی آرام گرفتن در آغوش سرزمین مادری.
اما باید امیدوار بود که روزی این مصائب و رنج‌ها به پایان خواهد رسید. تنها با همدلی و همت جمعی، با برنامه‌ریزی درست و مدیریت کارآمد، با حرکت به سمت عدالت اجتماعی و توسعه پایدار، می‌توان چشم‌انداز روشن‌تری را برای این سرزمین متصور شد. مردمان این دیار لایق زندگی‌ای سرشار از آرامش، رفاه و پیشرفت هستند و باید به این امید چشم داشت که روزی این آرزوها تحقق یابد.