افول اقتدار پدران

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1402/11/05
11:46 ق.ظ
بازدید: 14

پایگاه خبری تحلیلی روایت : و پس از آن‌که این مشکلات را مطرح می‌کند، می‌گوید اگر‌چه سرچشمه این مشکلات عشق به کودکان است، راه‌حل آن‌ها نیز عشق به کودکان است. ما برای آن‌که کودکان‌مان را دوست داشته باشیم، باید دوباره اقتدار حداقلی والدین را در خانواده‌ها احیا کنیم. این اقتدار، با اقتدار سنتی تفاوت خواهد داشت. اقتداری خواهد بود با تقدم عشق. خانواده‌ها باید تربیت کودکان را بر عهده بگیرند و در آن‌ها روحیه قانون‌گرایی را ایجاد کرده و آن‌ها را با آثار بنیادین تمدن غربی آشنا سازند. وظیفه آموزش بر عهده مکاتب گذاشته شود و از آموزگاران توقع تربیت کودکان را نداشته باشیم. از ستایش اغراق‌آمیز فرهنگ جوانی و کم ‌بهادادن به فرهنگ بزرگ‌سالی باید پرهیز کرد و دوباره شکل سلسله‌مراتبی نظارت را میان دانش‌آموز و آموزگار برقرار ساخت.

امروز ۵ بهمن، سالروز ولادت حضرت علی کرم‌الله وجهه، است. این روز را در ایران به نام «روز پدر» نام‌گذاری کرده‌اند.

وقتی به تقویم جهانی نگاه کنیم، ایام و مناسبت‌های مختلفی در آن می‌یابیم: روز زن، روز مادر، روز آموزش و … اما از «روز پدر» خبری نیست.

آیا بشریت در تقویم خود به «روز پدر» هم نیاز دارد یا خیر؟

من به مناسبت «روز پدر» در این‌جا نگاهی می‌اندازم به کتاب «در باره عشق: فلسفه‌ای برای قرن بیست و یکم» اثر لوک فری، فیلسوف و سیاست‌مدار فرانسوی.

لوک فری، ضمن آن‌که فیلسوف و استادِ دانشگاه و نظریه‌پرداز است، از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴ به حیث وزیر آموزش‌وپرورش فرانسه در کابینه ژان پیر رافارین فعالیت کرده است.

فعالیت او در سمت وزیر آموزش‌وپرورش فرانسه باعث می‌شود که از نزدیک شاهد پیامدهای منفی کاهش اقتدار پدران در خانواده‌ها در حوزه آموزش‌وپرورش باشد.

او می‌گوید تا دیروز اگر در خانواده‌ها پدرسالاری حاکم بود، امروزه «کودک‌سالاری» یا نظریه‌ی «کودک هم‌چون سلطان» حاکم است.

کودک‌سالاری یا «کودک هم‌چون سلطان» یعنی این‌که امروزه در خانواده‌ها سلسله‌مراتب و جایگاه افراد و اشخاص تغییر کرده و فرزندان و کودکان به تصمیم‌گیرنده مبدل شده‌اند. کودک‌سالاری، یعنی این‌که کودک هر چه را که بخواهد و هر کاری را که دوست داشته باشد، انجام بدهد و دیگر از اقتدار پدر خبری نباشد.

او بدین عقیده است که اگر‌چه دگرگونی سلسله‌مراتب و جایگاه‌ها در خانواده‌ها باعث شده که کودکان مجالی برای اظهارنظر و پرورش عزت‌نفس در خود پیدا کنند، اما این عشق مفرط به کودکان باعث شده که در تربیت آن‌ها، توجه به قانون و آثار کم‌رنگ شود. کودکان امروزی نه آن سخت‌کوشی نیچه را دارند که در پانزده‌ساله‌گی ۹۰ صفحه به زبان یونانی در‌باره مزیت‌های تطبیقی سوفوکل و اوریپید می‌نوشت و نه والدین‌شان آن اقتدار حداقلی بر فرزندان را دارند که بدون آن تعلیم و تربیت دشوار است. همچنان او بدین عقیده است که کودک‌سالاری باعث سه اشتباه در سطح تعلیمی نیز شده است که عبارت‌اند از: ستایش جوانی، ظهور کودک همچون سلطان و تعلیم «هویج/زردک و چماق». پیامد مجموع این اشتباهات این بوده که امروزه در فرانسه با این سه مشکل مواجه هستیم:

۱) افزایش عظیم بی‌سوادی. دانش‌آموزان از مکتب فارغ می‌شوند، اما همچنان بی‌سواد باقی می‌مانند؛

۲) افول مدنیت و خشونت در مکاتب؛

۳) هرساله ۱۵۰ هزار تن از نظام آموزشی بدون داشتن گواهی‌نامه یا آزمون عمومی خارج می‌شوند که این نشان‌دهنده شکست حقیقی نظام آموزشی فرانسه است.

او پس از آن‌که این مشکلات را مطرح می‌کند، می‌گوید اگر‌چه سرچشمه این مشکلات عشق به کودکان است، راه‌حل آن‌ها نیز عشق به کودکان است. ما برای آن‌که کودکان‌مان را دوست داشته باشیم، باید دوباره اقتدار حداقلی والدین را در خانواده‌ها احیا کنیم. این اقتدار، با اقتدار سنتی تفاوت خواهد داشت. اقتداری خواهد بود با تقدم عشق. خانواده‌ها باید تربیت کودکان را بر عهده بگیرند و در آن‌ها روحیه قانون‌گرایی را ایجاد کرده و آن‌ها را با آثار بنیادین تمدن غربی آشنا سازند. وظیفه آموزش بر عهده مکاتب گذاشته شود و از آموزگاران توقع تربیت کودکان را نداشته باشیم. از ستایش اغراق‌آمیز فرهنگ جوانی و کم ‌بهادادن به فرهنگ بزرگ‌سالی باید پرهیز کرد و دوباره شکل سلسله‌مراتبی نظارت را میان دانش‌آموز و آموزگار برقرار ساخت.

نوشته های مرتبط :