وحید عمر: هیچ‌ مهاجر افغانستانی در غرب خوش و راضی نیست

دسته: اخبار فضای مجازی
نویسنده: تحریریه روایت
1404/08/19
3:01 ب.ظ
بازدید: 8

پایگاه خبری تحلیلی روایت : وحید عمر، سخنگوی پیشین ریاست جمهوری افغانستان، در یادداشتی تازه درباره‌ی تجربه مهاجرت و زیست مهاجران افغان در کشورهای غربی نوشته است که «نسل اول مهاجر بودن، دردناک‌ترین مرحله این سفر است» و بسیاری از مهاجران در غرب احساس رضایت و امیدواری ندارند.او در آغاز نوشته‌اش آورده است:«دنیای غرب پر از مهاجرانی از جنوب و شرق است که آمده بودند تا روزی برگردند ولی برنگشتند.»عمر می‌گوید مهاجرت گرچه امتیازات زیادی دارد، اما این امتیازات بیشتر نصیب نسل‌های بعدی می‌شود، نه کسانی که نخستین بار خانه و کشور خود را ترک کرده‌اند:«نسل اول مهاجر بودن دردناک است. نسل اول نه به گذشته برگشته می‌تواند و نام‌ونشانی از نو ساخته می‌تواند و میان هر دو معلق می‌ماند. گذشته‌ای دارد که ممکن است تا آخر عمر از آن بریده نتواند.»

وحید عمر، سخنگوی پیشین ریاست جمهوری افغانستان، در یادداشتی تازه درباره‌ی تجربه مهاجرت و زیست مهاجران افغان در کشورهای غربی نوشته است که «نسل اول مهاجر بودن، دردناک‌ترین مرحله این سفر است» و بسیاری از مهاجران در غرب احساس رضایت و امیدواری ندارند.

او در آغاز نوشته‌اش آورده است:

«دنیای غرب پر از مهاجرانی از جنوب و شرق است که آمده بودند تا روزی برگردند ولی برنگشتند.»

عمر می‌گوید مهاجرت گرچه امتیازات زیادی دارد، اما این امتیازات بیشتر نصیب نسل‌های بعدی می‌شود، نه کسانی که نخستین بار خانه و کشور خود را ترک کرده‌اند:

«نسل اول مهاجر بودن دردناک است. نسل اول نه به گذشته برگشته می‌تواند و نام‌ونشانی از نو ساخته می‌تواند و میان هر دو معلق می‌ماند. گذشته‌ای دارد که ممکن است تا آخر عمر از آن بریده نتواند.»

او با اشاره به وضعیت روانی مهاجران افغان در کشورهای غربی نوشته است:

«من واقعاً نمی‌دانم که زندگی آن‌هایی که داخل کشور هستند سخت‌تر است یا آن‌هایی که به خارج آمدند، ولی در میان دوستان و آشنایانی که در خارج هستند، به ندرت کسی را خوش و راضی و امیدوار می‌بینم؛ به شمول کسانی که بدون هیچ اجباری این‌جا آمدند.»

وحید عمر بخشی از دشواری زندگی مهاجران را در «انکار از پذیرش واقعیت مهاجرت» می‌داند و تأکید می‌کند که بازگشت به گذشته ممکن نیست:

«اگر شما بیست ساله و بیشتر بودید که به غرب آمدید، حتی اگر به میل و رغبت آمدید، زندگی برای همیشه تغییر کرد. شما قربانی بی‌نام و بی‌نشان یک گذاری استید تا نسل دوم‌تان در محیط نو راحت و صاحب نام‌ونشان باشد.»

او درباره‌ی فاصله‌ی نسلی میان مهاجران و فرزندان‌شان هشدار داده است:

«نسلی که در تصمیم برگشت نه تنها همراه‌تان نخواهد بود، بلکه زنجیر پای‌تان خواهد شد. نسلی که کم‌ترین پیوند عاطفی با گذشته‌ی شما خواهد داشت.»

در پایان، عمر یادداشت خود را با جمله‌ای تلخ و تأمل‌برانگیز جمع‌بندی کرده است:

«این واقعیت دردناک است؛ پذیرفتن آن زندگی را آسان‌تر و انکار از آن این سفر را دردناک‌تر می‌سازد.»

نوشته های مرتبط :