رویای نیمه‌کاره، بر فراز هندوکش

دسته: تحلیل
نویسنده: شفیع الله شهزاد عزیزی
1404/06/04
8:52 ق.ظ
بازدید: 17

پایگاه خبری تحلیلی روایت : با همه این‌ها، زمان نتوانست ردپای رویا را محو کند. هنوز در کوچه‌ای از هرات، پیرمردی پیدا می‌شود که می‌گوید: «پسرم می‌خواست مهندس شود، هنوز کتاب‌هایش اینجاست.» در بدخشان، دخترکی دفتر مشق برادرِ از دست رفته‌اش را پر می‌کند و می‌گوید: «شاید من روزی برسم به جایی که او نرسید.» و در کابل، بر دیوارهای ترک‌خورده، نقاشی‌های رنگی از روزهای آزاد، زیر لایه‌ای از گرد و خاک تاریخ، هنوز لبخند می‌زنند.

۱-طلوع برف‌آلود

در سپیده‌دمی که ابر ها از شانه‌های هندوکش به زیر می‌لغزید، صدای اولین اذان در کوچه‌های باریک کابل با بوی نان داغ و دود هیزم قاطی می‌شد.
هندوکش، با قله‌های سپیدش، هزار سال داستان شنیده بود؛ داستان‌هایی از اسب‌های مغول، کاروان‌های جاده ابریشم، و سربازانی که از هر سو گذشته بودند. اما آن بامداد، داستان تازه‌ای در سینه کوه نشست: امیدِ نسلی که باور داشت می‌تواند از خاکستر تاریخ، شهری تازه بسازد.
مدارس و دانشگاه‌ها دوباره در و پنجره گشودند، دختران با دفتر و قلم برف‌های حیاط را زیر پا می‌گذاشتند، و پسران با بسته‌های کتاب، پا بر سنگلاخ می‌گذاشتند تا در کلاس‌های تنگ ولی زنده، آینده را تصور کنند.
در دشت‌های شمال، جاده‌ای که روزی گذرگاه فاتحان نبرد های طاقت فرسا بود، حالا با اتوبوس‌های کهنه و پر از مسافر به کابل می‌رسید؛ مسافرانی که در جیبشان عکس عزیزانی را داشتند که جنگ بلعیده بود.
در آن روزها، رویا ساده بود: هوای آزاد، مدرسه، نان کافی، و صدایی که در جهان شنیده شود.
همه باور داشتند که اگر از گردنه‌های هندوکش بگذری، دیگر بادهای سردی در راه نیست.

۲-بادهای سرد و سایه ی سقوط

اما کوه دروغ نمی‌گفت: هندوکش همیشه سرزمین بادهای ناگهانی بوده است.
در سال‌هایی که هنوز گل‌های امید بر دامنه‌ها جوان بود، خبرها از مرزها شروع کرد به طوفان‌آوردن. نیروهایی که هرگز در غیبت مردم خوابیده نبودند، دوباره سر برآوردند؛ با چهره‌هایی که از تاریخ بیرون آمده و با پرچم‌هایی که بیشتر به سایه می‌ماند تا به رنگ.
سیاستمداران، در تالارهای مرمرین شهر، به بازی شطرنج با قطعات بیگانه مشغول بودند، درحالی‌که روستاها آرام‌آرام در نقشه حوادث گم می‌شدند.
بودند کسانی که هشدار می‌دادند: «باد می‌آید، صخره‌ها سست‌اند.» اما هیاهوی وعده‌ها بلندتر بود.
وقتی باد رسید، نه به شکل یک نسیم بلکه چون برف‌کوچ، همه‌چیز در آن مدفون شد.
فرودگاه‌ها از اشک و ترس پر شدند، جاده‌ها از بی‌تابی، و خانه‌ها با دری که پشت سرش قفل شد از سکوت.
در یک چشم به‌هم‌زدن، رویا دستش را از صخره‌ها رها کرد، و سُر خورد تا در دره‌های تاریک گم شود.

همچنین بخوانید: سیلاب در غرب کشور جان چهار تن را گرفت

۳-انعکاس صداها در گردنه‌ها

با همه این‌ها، زمان نتوانست ردپای رویا را محو کند. هنوز در کوچه‌ای از هرات، پیرمردی پیدا می‌شود که می‌گوید: «پسرم می‌خواست مهندس شود، هنوز کتاب‌هایش اینجاست.»
در بدخشان، دخترکی دفتر مشق برادرِ از دست رفته‌اش را پر می‌کند و می‌گوید: «شاید من روزی برسم به جایی که او نرسید.»
و در کابل، بر دیوارهای ترک‌خورده، نقاشی‌های رنگی از روزهای آزاد، زیر لایه‌ای از گرد و خاک تاریخ، هنوز لبخند می‌زنند.

در فرجام:

هندوکش، با همه زخم‌ها، سر جایش است. سربلند، خاموش، و پر از داستان‌های نیمه‌تمامی که در سنگ‌هایش حک شده‌اند.
کوه می‌داند که رویاهای نیمه‌کاره هرگز نمی‌میرند؛ آن‌ها مثل چشمه‌های زیرزمینی‌اند که دیر یا زود راه خود را به سطح باز می‌کنند.
و شاید روزی، نسلی دیگر از پای همین کوه، با گام‌هایی سنگین اما خالی از ترس، مسیر را ادامه دهد تا جایی که رویا افتاد، عبور کند، و پرچم را بالاتر از همیشه بر شانه‌های هندوکش بکوبد.

نوشته های مرتبط :