کتاب؛ آیینه برای خودشناسی و جهان‌بینی

دسته: تحلیل
نویسنده: سمیه شریفی «خزان»
1404/02/04
2:56 ب.ظ
بازدید: 16

پایگاه خبری تحلیلی روایت : اما کدام کتاب را گرامی می‌داریم؟ آن کتاب‌های رنگ‌ و رو رفته‌ی که بر طاقچه‌ها خاک می‌خورند و طعم فراموشی را چشیده‌اند، یا آن کتاب‌هایی که همچون شهابی درخشان، سیاهی جهل را می‌شکافند و آتش معرفت را در جان‌های‌مان شعله‌ور می‌سازند؟ بیایید صادق باشیم، ارزش کتاب به جلد زیبا و کاغذِ خوش‌رنگش نیست، بلکه به خوانده شدن، به فهمیده شدن و به دگرگون ساختنِ ماست. کتابی که خوانده نشود، حرفی برای گفتن ندارد، دریچه‌ای‌ست بسته به سوی جهانِ ناشناخته‌ها.

دوستان خوبم، روز جهانی کتاب مبارک!
اما کدام کتاب را گرامی می‌داریم؟ آن کتاب‌های رنگ‌ و رو رفته‌ی که بر طاقچه‌ها خاک می‌خورند و طعم فراموشی را چشیده‌اند، یا آن کتاب‌هایی که همچون شهابی درخشان، سیاهی جهل را می‌شکافند و آتش معرفت را در جان‌های‌مان شعله‌ور می‌سازند؟ بیایید صادق باشیم، ارزش کتاب به جلد زیبا و کاغذِ خوش‌رنگش نیست، بلکه به خوانده شدن، به فهمیده شدن و به دگرگون ساختنِ ماست. کتابی که خوانده نشود، حرفی برای گفتن ندارد، دریچه‌ای‌ست بسته به سوی جهانِ ناشناخته‌ها.
کتاب، دریچه‌ای‌ست به سوی بی‌کرانِ هستی، دریچه‌ای به سویِ دنیاهای نادیده و اندیشه‌های ناب. اما چه سود اگر در این دریچه، جز انعکاس خودبینی خویش، چیزی نبینیم؟ هزاران کتاب خوانده‌ایم، صفحه به صفحه، سطر به سطر، اما همچنان اسیرِ زندانِ «من» هستیم، در حصارِ تنگِ خودخواهی‌ها و پیش‌داوری‌های‌مان. اگر می‌خواهیم حقیقتاً از دریچه‌ی کتاب به جهان بنگریم، باید نخست از خود رها شویم. باید «من» را فراموش کنیم تا جهانِ بی‌کران پیش روی‌مان گشوده شود. یک احساس ناب را، عشقِ حقیقی را، دردی جانکاه را به تمام و کمال زندگی کنیم، بی‌آنکه در بندِ تعریف‌ها و تفسیرها اسیر شویم، آنگاه خود، کتابی زنده خواهیم شد، سرشار از حکمت و معرفت، نوشته شده با مرکبِ تجربه و زبانِ حال.
می‌پرسید چرا کتاب نمی‌خوانند؟ چرا عطرِ خوشِ کاغذ و لذت کشف دنیاهای تازه، برای بسیاری جذاب نیست؟ برای‌شان از زندگی بگویید، از رنج‌ها و شادی‌ها، از عشق و از درد، از امید و ناامیدی، از آنچه که در دلِ هستی می‌گذرد. از انسان بگویید، از پیچیدگی‌هایِ روح و جانش، از نبردهای درونی و کشمکش‌های ابدی‌اش. برای‌شان از طبیعت بگویید، از کوه‌ها و دریاها، از جنگل‌ها و بیابان‌ها، از آسمان و ستارگان. از تاریخ بگویید، از تمدن‌ها و فرهنگ‌ها، از جنگ‌ها و صلح‌ها، از فراز و فرودهایِ بشریت. آنگاه خواهند دید که هر لحظه از زندگی، هر رویدادِ کوچک و بزرگ و هر جدایی، خود، کتابی‌ست خواندنی، سرشار از درس‌ها و عبرت‌ها. آنگاه خواهند فهمید که کتاب، نه فقط در میانِ جلدها، که در جای جای هستی، در جریان است.
کتاب، شراب معرفت است، مستی‌آور و جان‌بخش، اما مستیِ حقیقی نه در خواندن الفبا و انباشتن ذهن از اطلاعات، که در بی‌خودی و غرق شدن در عشق است. در رها شدن از تمامی تعلقات دنیوی و فنا شدن در معشوق. در شکستن زنجیرهای «من» و غرق شدن در اقیانوس بی‌کران هستی.
پس روز جهانی کتاب و هر روز دیگری را فرصتی بدانیم برای رهایی از بند کتاب‌های نوشته شده و خواندن کتاب زنده‌ی هستی. با چشم دل بنگریم، با گوشِ جان بشنویم و با تمام وجود، حقیقت را تجربه کنیم.

نوشته های مرتبط :