باران بهانه بود که…

دسته: تحلیل
نویسنده: تقی سعادت
1403/12/08
9:01 ق.ظ
بازدید: 16

پایگاه خبری تحلیلی روایت : باران بهانه بود که امروز خودم را در میان کوچه و پس‌کوچه‌های برچی؛ میان قطره‌های سرشار از محبت باران بیندازم و خودم را شستشوی روحی و معنوی بدهم؛ دلم می‌خواست که گناهانم پاک شود، آخر گناه من خیلی زیاد بود و خسته‌گی‌ام هم‌چنان مرا از پا در می‌آورد؛ ولی باران امروز روح و تمام وجود مرا شستشو داد و زیباترین روز می‌باشد که با باران خلق شده باشی و هم‌ذات‌پنداری کنی و این چه نعمت و مرحمت بزرگ است.

باران بهانه بود که امروز خودم را در میان کوچه و پس‌کوچه‌های برچی؛ میان قطره‌های سرشار از محبت باران بیندازم و خودم را شستشوی روحی و معنوی بدهم؛ دلم می‌خواست که گناهانم پاک شود، آخر گناه من خیلی زیاد بود و خسته‌گی‌ام هم‌چنان مرا از پا در می‌آورد؛ ولی باران امروز روح و تمام وجود مرا شستشو داد و زیباترین روز می‌باشد که با باران خلق شده باشی و هم‌ذات‌پنداری کنی و این چه نعمت و مرحمت بزرگ است.
جاده‌ها خلوت و کوچه‌ها خلوت؛ من خودم را درمیان کوچه‌های گِلی انداختم و با تمام وجود خودم را به باران سپردم و برایش گفتم تو همان روزی استی که من می‌خواهم و لحظه‌های با تو بودن را مثل قطره‌هایت دوست دارم و امروز را گرامی می‌دارم؛ چون آدم‌ها کمتر دیده می‌شد و کمتر امواج منفی نزد دیگران موجود است و همه سرشار از لب‌خند بود و آن لب‌خندها چه معصومانه خودش را با گونه‌های یاقوتی و آٰژنگ‌های زیر چشم، پنهان می‌کرد و آن دانه‌های مروارید که از لابه‌لای موهایم پایین با شعور و شعف می‌چکید و خودش را میان قدم‌هایم پنهان می‌کرد.
زمانی‌که برخورد دانه‌های باران را در صورتم حس می‌کردم؛ طوری برایم تلقی می‌شد؛ گویا تازه به این دنیا قدم گذاشتم و خودم را در میان ابرهای تاریک و قطره‌های باران با هزاران مروارید در هر پنجره‌ای شهر حس می‌کردم و شهر را مال خودم می‌دانستم و باران را و همه‌چیز در آن لحظه‌ مال من بود و نه هیچ‌کسی دیگر و تنها سهم من ازین زندگی، دوست دارم باران باشد؛ با باران اندیشه‌ها زیاد و زیباست و دانه‌ها، گران‌بها و قیمتی است و چه یک صورت نرگس مانند دارد و خودم در ته زمزمه‌های تنهاییم به یک وجود با روح و با احساس می‌دیدم.
عشق و احساس را از باران باید آموخت و چه ملایمت و صبوری از خودش در کنار نفرت آدم‌ها نشان می‌دهد و نمایان‌گر آن است که هنوز امید و زیبایی درین کره‌ی خاکی پیداست و هنوز می‌شود برای تحقق رویاها دست گذاشت و هنوز می‌شود به لب‌خندها اعتماد کرد و هنوز می‌شود صداقت را از زبان شان شنید و هنوز می‌شود آن دست‌های سرشار از امید را فشار داد و این مرا خوش‌حال می‌کند و این باران است و باران.
زندگی در کنار تلخی‌ها و حسرت‌های به دل مانده هنوز برای زیستن است و راستش این را من از باران آموختم و هیچ‌ آدمی برایم یاد نداد؛ اما قهوه‌ی شیرین ابرها برایم گفت می‌توانی به طبیعت اعتماد کنی و خودت را به طبیعت بسپاری و این تنها راهی است که زندگی را با تمام وجودش می‌پذیری و خودت را با همه‌ی بدی‌هایت مقایسه می‌کنی و آن وقت است که به باران، جاده‌ها و کوچه‌ها؛ وعده‌ی عشق را می‌دهی و خودت را می‌سپاری برای همیشه.
من زندگی را به مصابه‌ی تمام نیکی‌ها می‌دانم و این‌که این نیکی‌ها معلم روزهای دشوار است و می‌آموزاند که چطوری با آدم‌های دو پهلو بگذرانی و من راستش آدم صاف و ساده‌ی هستم و چندان زبان ملایم و چرب هم ندارم و هرچیزی هم می‌گویم از ته دلم می‌گویم و در فکر این نیستم که دیگران این باور مرا می‌پذیرد یا نه و مطمیناً از همین کارم هیچ‌کسی خوشش نمی‌آید؛ چون‌که من آدای آدم خوبا درآورده نمی‌توانم و اما اگر روزی معلم دشواری‌ها انتخاب شدی بفهم که چطوری دیگران تو را پرت می‌کرد و چطوری درباره‌ات می‌گوید و چطوری از تو استفاده می‌کند و آیا به نفع شان هستی یا نه؟ و تو باید این آدم‌ها را برای همیشه از زندگیت بلاک کنی و نگذاری کسی ناراحتت کند و اگر نویسنده‌ی خوبی باشی از تجربه‌ات به دیگران بنویس و خودت را تنها در زیر سایه‌های خوردن و خوابیدن و سکس پنهان نکن و حتا این نفست هم دروغ می‌گوید و تو زیاد باورش نکن اما در اندیشه‌ات باورکن چون دروغ نمی‌گوید و اگر زندگی را عاقلانه بپذیریم زندگی مثل قطره‌های باران است.
این حرف همیشگی‌ام است که آدم‌ها در نهایت کلام به سکس شان می‌اندیشند و خودشان را متمایز و بهتر از دیگران می‌بیند و چراهای شان را مغالطه با عقل نفسانی شان می‌کند و ازین ناحیه همیشه پا پیش می‌گذارد و تا یکی دیگری را با عقل شهوانی‌اش در میدان حاضر کند و هر قولی از او بگیرد؛ آخر کجای این عدالت و کجای این خرد ورزی است و این‌که خودشان را در معرض فروش برای نفس شان قرار بدهد.
ما همیشه ازین‌که درباره‌ی دیگران تصمیم بگیریم خوش‌حال می‌شویم؛ اما هیچ‌وقت دوست نداریم که درباره ما تصمیم گرفته شود؛ همان کسانی‌که خودشان بلندتر از دیگران می‌بیند؛ مطمینا روزی در کمین تلکِ دیگری خواهد افتاد و آن‌وقت است که نبایدهای زیادی در درونش جاری می‌شود و اما خیلی دیر می‌شود و باید برای دیگران فرصت داد و زندگی را به یک به چند ثانیه وابسته نکنیم و بگذاریم گل‌ها نفس بکشد و عطر خودشان را تولید کند و این صمیمت بزرگی است و من در نهایت به باران می‌اندیشم و ای‌کاش من باران بودم و باران…

همچنین بخوانید: یافته‌های مجلس نماینده‌گان امریکا: سقوط کابل به دست طالبان کاملاً قابل پیش‌بینی بود

نوشتن عشق من شده.

نوشته های مرتبط :