روایت فرار

دسته: تحلیل
نویسنده: مریم میرزایی
1403/11/08
12:39 ب.ظ
بازدید: 29

پایگاه خبری تحلیلی روایت : شیدا همیشه می‌دانست که روزی خواهد آمد که در دل شب مجبور خواهد شد همه چیز را رها کند و از این خاکی که در آن زاده شده، فرار کند. روزهایی که از صبح تا شب در پناه دیوارهای خانه‌اش زندگی می‌کرد و هر قدم بیرون گذاشتن، برایش تهدیدی بود از آنچه که ممکن بود در انتظارش باشد.

:
شیدا همیشه می‌دانست که روزی خواهد آمد که در دل شب مجبور خواهد شد همه چیز را رها کند و از این خاکی که در آن زاده شده، فرار کند. روزهایی که از صبح تا شب در پناه دیوارهای خانه‌اش زندگی می‌کرد و هر قدم بیرون گذاشتن، برایش تهدیدی بود از آنچه که ممکن بود در انتظارش باشد.
در آن روزهای تاریک، که هر لحظه بر در و دیوار خانه‌شان گویا دست‌هایی نامرئی می‌نوشتند که نمی‌توانی قدمی بیرون بگذاری، شیدا هنوز در میان این سرنوشت‌های سیاه زنده بود. هر چند دختر جوان، با چشمان پر از آرزوهای بزرگ، می‌دانست که در جامعه‌ای که طالبان بر آن سلطه دارند، هیچ چیز جز ترس و سرکوب برایش نخواهد بود.
او همیشه در دلش آرزو می‌کرد که روزی بتواند آزادانه زندگی کند، بدون آنکه چشم‌ به چشم طالبان بدوزد، بدون اینکه مجبور باشد لباس‌های سیاه و سنگین به تن کند و بدون اینکه مجبور باشد قدم در پیاده‌روهای خالی از زندگی بگذارد، چرا که هر قدمی که می‌زد،باید حساب پس میداد..
او نمی‌خواست آن دخترکِ بد بخت‌ باشد که روزی به دست یکی از همان طالبان ها، که در پی خاک و خون و نابودی بودند، به نکاحی تحمیلی درآید. شیدا آن روزها را به وضوح در ذهن خود تصور می‌کرد که…
مرد کهن سالی با پاهای برزده و چشمان سرمه‌کشیده که انسانیت در چشمانش سوخته بود به او نزدیک‌ می‌شد. او نمی‌توانست خود را در دستان یکی از این‌های که همیشه از جنس زور و ظلم بودند بیبیند، این حقیقت دردناک، او را از درون می‌سوزاند..
آن شب، پس از چندین روز در خانه پنهان شدن و گوش دادن به صدای گریه های مادرش که برای دخترانش بود تصمیم گرفت که دیگر نمی‌تواند در این سرزمین بماند. باید می‌رفت، باید از این جهنم به دنیایی دیگر می‌رسید؛ جایی که دیگر نیازی به پنهان شدن نداشته باشد. جایی که دیگر کسی نمی‌توانست او را برای یک زندگی تحمیلی مجبور کند جای که دیگر مادر وپدرش مجبور به شب زنده داری و روز پیره داری برای حفظ دخترشان و عزت شان نباشد.
شب که فرارسید، شیدا دستانش را بر روی قلبش گذاشت وبا عالم از اهداف و تعهد های که برای ساختن یک زندگی خوب و زندگی کردن کنار فامیلش و ساختن میهنش کرده بود از خانه بیرون زد… دلش می‌لرزید اما راه برگشتی وجود نداشت. او فقط به جلو نگاه می‌کرد، به مسیر پر از خطر که در آن تنها شجاعت و اراده می‌توانست او را به مقصد برساند.
شیدا، با دل پر از اضطراب و قلبی که می‌لرزید،باپدرش به سمت مرز تورخم حرکت کرد. مسیری که از آن عبور کرده بود، همچون جاده‌ای بی‌انتها به نظر می‌رسید. در هر قدم، سرنوشت و آینده‌اش را می‌دید که در پیش روست. از دل کوه‌های بی‌پایان گذشت.پدرش که دست های کوچک ونحیف دختر ۲۲ ساله اش را گرفته بود سخت مظطرب بود و چشمانش هر لحظه موج از اشک میشد ولی اشک نمی ریخت…
موتر ساعت ها حرکت کرد و بعد از ۴ ساعت برای چند دقیقه برای نماز توقف کرد و لحظه ای ایجاد شد تا پدر با دخترش خلوت کند و دست او را برای مبارزه وموفقیت وبرآمدن از پس زندگی تنهایی‌٬ پدرانه بفشارد.
و این جمله را برای شیدا گفت که طالبان در دور اول مادرت را بی سواد کرد حالا نمی‌گذارم ترا نیز بی سواد کند.برو درس بخوان و موفق شو!خداوند پشت وپناهت..
دوباره به مسیر ادامه دادند و تااینکه رسیدن به آخرین دقایق خداحافظی.. شیدا ته دلش میگفت کاش مادرش هم تا اینجا می امد اما بنابر مشکلات اقتصادی زیادی که داشتند نشد…
شیدا پدرش را به آغوش کشید ودیگر از انها جدا شد وبرای بار هزارم طالبان را لعنت کرد که نه تنها او بلکه هزاران دختر دیگر را چنین از خانواده های شان دور ساخته یا باعث مرگ صدها دختر شده اند…
. دستانش از شدت ترس و اضطراب لرزید، زیرا از آنجا، وارد دنیایی ناشناخته می‌شد. او باید از مرز عبور می‌کرد و وارد خاک پاکستان می‌شد. در آن لحظه، هیچ‌چیز جز لبخندهای چند سرباز پاکستانی که به او نگاهی انداختند، نمی‌توانست او را آرام کند. ولی شیدا هیچ وقت خود را نباخت..
او به زحمت و در برابر تمام خطراتی که در مرز منتظرش بود، گذشت و وارد خاک پاکستان شد. هوا معتدل بود وهمه چیز برای شیدا جدید بود. صدای مردم در بازارهای کوچک پاکستان، برای او همچون موسیقی زندگی بود. اما در دل شیدا هنوز ترس از ناپایداری آینده وجود داشت.
در این دیاری که به آن پا گذاشته بود، همه چیز برایش بیگانه بود. هنوز هیچ کاری برای زندگی بهتر پیدا نکرده بود،که هیاهوی پولیس های پاکستان برای دستگیری مهاجران آغاز شد اما او در ذهن خود وعده داده بود که هیچ‌گاه فراموش نخواهد کرد که چطور طالبان باعث این همه درد وغم وغصه برایش شده بود…
و او بر این باور بود که روزی خواهد رسید که دیگر هیچ کس مجبور نباشد برای آزادی‌اش از خانه‌اش بگریزد…