پاییز سیاه؛ پایان تاریخ دختران معارف!

دسته: تحلیل
نویسنده: حسین رسولی
1403/09/14
10:40 ق.ظ
بازدید: 21

پایگاه خبری تحلیلی روایت : این تصویر از مکتب نمبر اول ولایت تخار گرفته شده، کلاس ششم مکتب است، دختران سیزده ساله اند… دارند از مکتب فارغ می‌شوند… بدون این‌که شش سال دیگر بخواهند زحمت کتاب و دفترچه و مکتب و معلم را بکشند. پشت هر قطره اشک این‌ها دنیای وحشتناکی قرار دارد، کابوس های غرق کننده در لجنزار انسانیت را دارند تجسم می‌کنند، رعب، ترس، تهدید… بر خطوط ذهنی شان تسلط یافته است. از این پس دیوار های خانه شبیه سلول های زندان خواهند بود. این دختران تنها با مکتب وداع نمی‌کنند

دختران بعد ختم کلاس ششم، به صفوف خطرناک ترین جنگ بشری قرن ۲۱ فرستاده می‌شوند؛ جنگِ افسردگی، بی سرنوشتی، دوری از دانایی، تسلیم مرد سالاری، جدا شدن از صفوف انسانی و…

این تصویر از مکتب نمبر اول ولایت تخار گرفته شده، کلاس ششم مکتب است، دختران سیزده ساله اند… دارند از مکتب فارغ می‌شوند… بدون این‌که شش سال دیگر بخواهند زحمت کتاب و دفترچه و مکتب و معلم را بکشند. پشت هر قطره اشک این‌ها دنیای وحشتناکی قرار دارد، کابوس های غرق کننده در لجنزار انسانیت را دارند تجسم می‌کنند، رعب، ترس، تهدید… بر خطوط ذهنی شان تسلط یافته است. از این پس دیوار های خانه شبیه سلول های زندان خواهند بود. این دختران تنها با مکتب وداع نمی‌کنند و یا تنها از مکتب رانده نمی‌شوند. بلکه برای جنگ دودمان سوز عقل و قلب صف آرایی می‌کنند و به نبرد جانکاه دیدن خانه‌ی آرزو هایشان در حال آتش سوزی فرستاده می‌شوند. مگر چطوری می‌شود قانع شد که بدید «پایان تاریخ» خویش را آن‌هم تک تک لحظات اش را زنده، زنده؟.. دختران سیزده ساله بعد از ختم کلاس ششم به خطرناک ترین صفوف جنگی بشری قرن ۲۱ فرستاده می‌شوند و در خط مقدم نبرد، هم‌زمان هم می‌جنگند، هم تسلیم می‌شوند و هم تحمل می‌کنند، صفوف جنگِ؛ بی سرنوشتی، آینده‌ای سیاه، افسردگی، انهدام استقلال تصمیم گیری، حذف از صفوف انسانی، تسلیم مرد سالاری، معیوب رسیدن به دیوار دانایی، وادار به ازدواج اجباری، محروم از کلیت حقوق ذاتی و… .
چه کسی می‌تواند در قرن پانزدهم هجری اعتراف کند که درد، رنج و زجر ممانعت یک دختر از مکتب و مدرسه بدتر از زنده به گور کردن یک دختر در دوران جاهلیت عرب نیست؟ دیگر هیچ‌گاه مرگ با جسم انسان تعریف نمی‌شود. مرگ در اندیشه، در تفکر و در آزادی به معنای سکوت، سقوط و انهدام است. جامعه‌ای ده سال آینده فاقد زن بیسواد است، جبر فرهنگی برایش جامعه‌ای را خواهد زایید که عاری از تمام اصول انسانی، عاری از عشق، مهر، عطوفت، هم پذیری، مهربانی، شکیبایی، مدارا، تسامح و… خواهد بود. چون اگر انسانی را یک خانواده بخواهد با این پارامتر های انسانی، اسلامی و بشری به جامعه تقدیم کند، مراحل انسان سازی اش ابتدا از بطن مادر، بعد در گهواره و سپس در سر سفره‌ای یک مادر با سواد شکل می‌گیرد. پس چگونه می‌توان با دختری که توسط سیلی قبیله‌ی و با سیزده سال سن از کلاس ششم مکتب اخراج اش می‌کنید و با انبار از بغض، آه و حسرت به اسم زن ازش «تافته‌ای جدا بافته‌ای» از جنس انسان می‌سازید توقع داشتن یک جامعه سالم داریم، آینده برای ما جامعه‌یست، تاریک، بی مهر، خشن، خشک، بی مدارا، بی عشق و در کل پکیج اکاملز معلولیت های انسانی تمام عیار.

همچنین بخوانید: بازداشت یک نظامی پیشین از سوی طالبان

نوشته های مرتبط :