یکی از تابوهایی که در سرزمین مان بدبختانه ریشه‌ی عجیب و غریبی دارد، این است که زنان نمی‌توانند ورزشکار باشند یا به میزان مردها، بازی‌های ورزشی را دوست داشته‌باشند. میزان علاقه‌مندی زنان بدبختانه به دلیل عصیبت‌های مردان این سرزمین، تحت سانسور و در مواردی با حکم های مردانه، به شدت سرکوب شده است. هرچند در بیست سال جمهوریت، با این نگاه به شدت عقب‌مانده و سنتی، مبارزه صورت گرفت اما هنوز که هنوز است این نگاه در بسیاری از مردان، شوربختانه وجود دارد.
در افغانستان، در هر موردی متاسفانه جنسیت حرف اول را می‌زند و این، سرزمین ما را از پیشرفت‌های چشم‌گیر باز داشته است. میزان علاقه‌مندی زنان در افغانستان به ورزش، همانند میزان علاقمندی مردان آن است. در بیست سال جمهوریت، زنان قهرمان و مدال آور رشته‌های ورزشی بودند و گاهی هم با حضور در میدان های ورزشی، حامیان اصلی بازیکنان ورزش بودند. متاسفانه که امروز هیچ یک از این دو مهم را، به علت حکومت مردسالار، نداریم.
ما یک خانواده به شدت فوتبالی داریم. این گونه نیست که امروز فوتبال را شناخته باشیم. مادرم می‌گوید که ۳۶ سال پیش، در کابل به تماشای فوتبال می‌نشسته‌است. پدرم طرفدار فوتبال تیم‌های انگلیس به خصوص منجستر سیتی است، چهار برادرم از هواداران بارسلونا هستند و مادرم، من و یگانه خواهرم، هوادار ریال مادرید هستیم. شما تا یک خانواده‌ای به این شدت فوتبالی نداشته باشید، هیجان، شور و خاطرات ماندگاری که از تماشای این بازی‌ها، در میان خانواده به خاطر می‌مانند را نمی‌دانید.
مادر من، دختر روستایی است. دانش و مکتب را به حمایت پدر بزرگوار شان، که یکی از عالمان دینی برجسته‌ی منطقه‌ی ما بودند، آموزش دیده است. مادرم در خانواده ما، به عنوان بنیانگذار تماشای بازی های فوتبال است. او در سی و شش سال پیش، بازی های جام جهانی را از شبکه‌های روسی دنبال می‌کرده است. او تمامی قوانین بازی فوتبال را می‌داند، همواره در بازی‌ها، آنگونه کارشناسی می‌کند، که دقیقا شبیه یک مربی و بازیکن با تجربه در میدان فوتبال.
به طور معمول بیشترین بازی های لیگ‌های اروپایی در خانه ما، دیده می‌شود. در این اواخر به علت حضور کریستیانو رونالدو در لیگ عربستان و به علت حضور لیونل مسی در لیگ آمریکا، شماری از بازی های آنان نیز در خانواده ما بیننده پیدا کرده است. تماشای بازی های فوتبال در خانه ما، با شادی و شوخی، خنده و مزاح، جنگ و قهر همراه است که خود، یکی از لذت های دورهمی خانوادگی ما می‌باشد.
در سال های اول مهاجرت، وقتی شماری از خانواده هنوز در کابل حضور داشتند، هیجان و تماشای بازی‌های فوتبال آنقدر در وجود مان نمانده بود اما اکنون با یکجا شدن اعضای خانواده، آن شور و شوق دوباره موج می‌زند و هیچ ساعتی برای تماشای بازی‌ها، مهم نیست؛ زیرا همه با یک علاقه‌مندی خاص، به تماشای بازی می‌پردازند. امشب نیز یک الکلسیکو « بازی های میان ریال مادرید و بارسلونا»ی دیگر، برگزار گردید.
الکلسیکو امشب، ۲۹۹مین بازی رسمی و غیر رسمی میان تیم های آبی اناری‌ها و سپیدپوشان مادریدی بود. در مجموع بازی‌های رسمی، ریال مادرید تا هنوز توانسته است ۱۰۵ پیروزی داشته باشد اما بازیکنان بارسلونا در تمامی بازی های رسمی الکلسیکو، ۱۰۰ بار موفق به پیروزی شده‌اند. بازی امشب، از بازی های لالیگای اسپانیا به حساب می‌آمد. در لالیگای امسال، ریال مادرید تا این بازی، ۲۵ بازی بدون باخت داشت، اما بارسلونا فقط ۱۰ بازی آخر را بدون واگذاری به حریفان پشت سر گذاشته‌بود.
این بازی با ۳ گول شاگردان آنجلوتی در برابر ۲ گول شاگردان ژاوی به پایان رسید. گول های ریال مادرید را در این بازی ونیسیوس جونیور از روی نقطه پنالتی در دقیقه ۱۸ ، لوکاس واسکوز در دقیقهی ۷۳ و جوت بیلینگام در دقایق اضافی ۹۰+۱ به ثمر رساندند و در آن‌سو، بازیکنان بارسلونا توسط آندرس کریستین سین در دقیقهی ۶ و فرمینیو لوپز در دقیقهی ۶۹ موفق به گول‌زنی شدند. با پیروزی ریال مادرید در این مسابقه او به ۸۱ امتیاز لالیگا رسید و بارسلونا با ۱۱ امتیاز عقب‌تر از او، ایستاد. اگر چنین ادامه یابد
پیروزی ریال مادرید در بازی های لالیگا قطعی بوده و این ۳۶مین بار خواهد بود که کهکشانی‌های مادریدی به این جام، دست یابند.
از یک دید اگر نگاه کنیم؛ تماشای هر بازی ورزشی، بیشتر از هرجای دیگر در میان خانواده یک حلاوت خاص دارد. این که شما بتوانید، باور های متفاوت، پسند های متنوع و ظرفیت‌های دیگر را در کنار هم قرار دهید، خیلی در نگاه شما به جهان ماحول تان تغییر وارد می‌کند. برای خانواده ما، پیروزی و باخت تیم های که علاقه‌مند آنها هستیم، هم شادمانی می‌آورد هم جیگر خونی؛ به این دلیل که با دیدن خوشی و شادمانی در شماری از افراد خوشی و با دیدن شماری در آن حالت، غمگین می‌شویم. اما همواره دنبال کننده بازی ها بودیم و خواهیم ماند.
پیشنهاد میکنم ویژگی های فردی را در افراد خانواده پیدا کنید، در کنار خواهران و مادران تان، ورزش را دنبال کنید و بگذارید خوشحالی و شادمانی را که به خودتان حق داشتن آن را می‌دهید، خواهران و مادران تان نیز تجربه کنند. ورزش می‌تواند در رفاقت خانوادگی و صمیمیت بین افراد خانواده، نقش موثری داشته باشد و با آن می‌توانید خاطرات ماندگاری را کنار هم به یادگار بگذارید. همان گونه که فوتبال در جهان اتحاد و همدلی می‌آورد در خانواده نیز چنین پیامی از فوتبال می‌توانید داشته باشید.
ورزش دوستی بزرگترین پیام همدلی و اتحاد است که از خانواده ما بیرون داده می‌شود. تا باد چنین بادا…!
