نشست دوحه؛ جهان در تلاش تطهیر طالبان و مخالفان منتظر عقب‌نشینی

دسته: تحلیل
نویسنده: ضیاضیایی
1402/11/12
11:30 ق.ظ
بازدید: 17

پایگاه خبری تحلیلی روایت : قرار است تا چند هفته دیگر نشستی به ابتکار سازمان ملل متحد برای بررسی موضوع افغانستان در دوحه قطر برگزار شود. طبق گزارشات منتشر شده در این نشست برخلاف نشست‌های مهم قبلی که در باره افغانستان برگزار می‌شد، طالبان نیز دعوت شده اند؛ اما از جبهات مخالف طالبان هنوز مشخص نیست که آیا فرد یا گروهی دعوت شده یا خیر.

قرار است تا چند هفته دیگر نشستی به ابتکار سازمان ملل متحد برای بررسی موضوع افغانستان در دوحه قطر برگزار شود. طبق گزارشات منتشر شده در این نشست برخلاف نشست‌های مهم قبلی که در باره افغانستان برگزار می‌شد، طالبان نیز دعوت شده اند؛ اما از جبهات مخالف طالبان هنوز مشخص نیست که آیا فرد یا گروهی دعوت شده یا خیر.

البته روز گذشته مطلبی را از آدرس شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان خواندم که این شورا اذعان کرده که در زمینه برگزاری نشست دوحه با این نهاد مشورتی‌ صورت نگرفته است. اگر این ابراز نظر شورای مقاومت را ملاک و فاکتور بگیریم، و اینکه این شورا حتی در روند چرایی این نشست قرار نگرفته، از همین حالا انگیزه و اهداف نشست دوحه تا حدودی قابل پیشبینی و تحلیل بوده و نکاتی چندی باید یادآوری گردد:

اول: جهان امروز، جهان بده و بستان، امتیازگیری و امتیاز دهی است؛ هیچ واقعیت و کنشی‌ در جهان امروز و سیاست بین الملل بدون بده و بستان انجام نمی گیرد. در قضیه افغانستان هم همین امر صادق است. این‌که طالبان به نشست دوحه دعوت شده اند و مخالفان نه، در واقع بر اساس امتیازاتی که آنان در دست دارند صورت گرفته است. طالبان امروز گزینه‌های مهمی مانند آموزش دختران، اشتغال زنان، ایجاد قانون اساسی و تشکیل حکومت که در آن برای اقوام و مذاهب سهمی را در نظر بگیرند، در اختیار دارند. اما مخالفان سیاسی و نظامی طالبان هنوز نتوانسته اند که بین خودشان و آنانی که مدعی چهل سال مبارزه و مجاهدت کنار هم هستند، به اجماع و تفاهم برسند. حالا این‌که هیچ امتیازی و اهرم فشاری را در دست ندارند، سر جایش باقی. با این اوصاف چطور می‌توان سر سفره امتیاز گیری و امتیازدهی با جهان و طالبان نشست، وقتی هیچ اهرم فشاری به صورت باالفعل در دست نباشد؟

همچنین بخوانید: چگونه می‌توان در نشست دوحه بر طالبان فشار بیشتری وارد کرد؟

دوم: باتوجه به مطلب نخست (جهان امتیاز گیری و امتیازدهی)، انتظار مخالفان طالبان از جامعه جهانی یک انتظار بی‌جا و غیر موجه در دنیای سیاست به نظر می‌رسد. زمانی‌که هیچ ابزاری برای معامله و بده بستان وجود نداشته باشد، جهان چگونه از شما حمایت کند؟ مسئله حقوق مردم، آزادی ها و … را فعلا کنار بگذارید، زیرا همه می‌دانیم که با این شعارهای زیبا چقدر بازی‌های کثیف سیاسی در جهان صورت گرفته است. بنا تا زمانی‌که ابزار مهم امتیازات در دست مخالفان سیاسی و نظامی طالبان نباشد، وضعیت از این‌که هست هم برای آنان بدتر شده و جهان به مثابه تخم مرغی خواهد بود که نه جای گریز باشد و نه پای ستیز. از این رو انتظار کشیدن از نشست‌های که این روزها برگزار می‌شود و اینکه مخالفان فکر کنند به نفع آنان باشد، بیهوده و بی‌جا است.

سوم: با توجه به اتفاقات دو سال و نیم اخیر و آنچه که طالبان و کشورهای جهان در تعامل باهم انجام داده اند، هیچ جای برای مخالفان در این معامله وجود ندارد. اگر مخالفان بخواهند که در روندها شریک باشند، اما و اگر‌ها را کنار گذاشته و منتظر چراغ سبز و سرخ جهان نباشند. حداقل کاری که آنان می‌توانند انجام دهند، انسجام داخلی است و ایجاد اتحاد کلان است که برای آنان مشروعیت نسبی را به میان می آورد. زیرا یکی از دلایل از جمله دو مسئله عمده که مخالفان را از چشم جهان انداخته، نبود اتحاد و انسجام در بین آنان است. اگر انسجام وجود می‌داشت و تمامی مخالفان که قبلا در یک جبهه بودند و در ۱۹۹۰ علیه طالبان جنگیده اند، می توانستند زیر چتر واحد گردهم آیند، شاید وضعیت این گونه نمی بود.

همچنین بخوانید: چگونه می‌توان در نشست دوحه بر طالبان فشار بیشتری وارد کرد؟

نوشته های مرتبط :