پناه گاه های من در دشواری ها

دسته: تحلیل
نویسنده: حسیب الله ولی زاده
1402/09/27
10:22 ق.ظ
بازدید: 47

پایگاه خبری تحلیلی روایت : قرآنی کتابی است که با خواندن آن هر بار معناهای جدیدی را می یابم و از دریای بیکران آن صدف های گهرباری را بیرون می نمایم. به گوشه یی می روم قرآن کریم را باز می کنم و به دقت و تأمل می خوانم. آیت های قرآنی آدم را انگیزه می دهد و واقعیت زندگی را بازگو می کند. وقتی می خوانم:۱- «وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مَخۡرَجٗا و یرزقه مِنۡ حَيۡثُ لَا يَحۡتَسِبُۚ وَمَن يَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِ فَهُوَ حَسۡبُهُۥٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ بَٰلِغُ أَمۡرِهِۦۚ قَدۡ جَعَلَ ٱللَّهُ لِكُلِّ شَيۡءٖ قَدۡرٗا »«هر كسى از خدا بترسد، خداوند راه نجاتى برايش قرار مى دهد. و از جايى كه گمان نمى برد به او روزى مى رساند و هر كسى بر خدا توكل كند، خدا او را بس است؛ زيرا خداوند فرمانش بر همه چيز غلبه دارد و خدا براى هر چيزى اندازه اى قرار داده است»[سورهٔ طلاق، آیات ۲ و ۳] ۲- «إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا» «قطعا با هر سختى آسانى است»[ سورهٔ شرح، آیت ۶]

آدم ها در زندگی با سختی ها و دشواری های بسیاری روبر می شوند و این سختی ها گاهی آدمی را از پا می اندازد و او را به زمین می زند. حتا پیامبران الهی نیز از این امر مستثنا نیستند. در سیرت پیامبر بزرگ اسلام می خوانیم که آنحضرت گاهی دلتنگ می شد و از عملکرد کفار قریش ناراحت می گردید.«لَعَلَّكَ بٰاخِعٌ نَفْسَكَ أَلاّٰ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ»« (اى محمّد) تو مگر خويشتن را تباه خواهى كرد و خود را از اندوه بخواهى كشت كه چرا قريش ايمان نياوردند؟» [سورهٔ شعرا، آیت سوم]

هر آدم در سختی ها پناه گاهی دارد که به آن پناه می برد، تا اندکی آرام و آسوده گردد و سختی های زندگی را فراموش نماید.
بنده هم چنان زمانی که با سختی های دچار می شوم و یا حداقل از روزگار و زندگی خسته می گردم به پناه گاه های ذیل پناه می برم و دوباره انرژی تازه می گیرم :

۱- قرآن کریم

قرآنی کتابی است که با خواندن آن هر بار معناهای جدیدی را می یابم و از دریای بیکران آن صدف های گهرباری را بیرون می نمایم. به گوشه یی می روم قرآن کریم را باز می کنم و به دقت و تأمل می خوانم. آیت های قرآنی آدم را انگیزه می دهد و واقعیت زندگی را بازگو می کند. وقتی می خوانم:

۱- «وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مَخۡرَجٗا و یرزقه مِنۡ حَيۡثُ لَا يَحۡتَسِبُۚ وَمَن يَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِ فَهُوَ حَسۡبُهُۥٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ بَٰلِغُ أَمۡرِهِۦۚ قَدۡ جَعَلَ ٱللَّهُ لِكُلِّ شَيۡءٖ قَدۡرٗا »«هر كسى از خدا بترسد، خداوند راه نجاتى برايش قرار مى دهد. و از جايى كه گمان نمى برد به او روزى مى رساند و هر كسى بر خدا توكل كند، خدا او را بس است؛ زيرا خداوند فرمانش بر همه چيز غلبه دارد و خدا براى هر چيزى اندازه اى قرار داده است»[سورهٔ طلاق، آیات ۲ و ۳]
۲- «إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا» «قطعا با هر سختى آسانى است»[ سورهٔ شرح، آیت ۶]

همچنین بخوانید: واکاوی جدال علم و دین و بستر فکری علم‌ستیز طالبان در افغانستان

قدرت این آیات را در جملات بشری نمی یابم و به الهی بودن و اعجاز قرآن بیشتر از پیش پی می برم و می گویم برای حقانیت اسلام فقط همین کتاب جاویدان کافی است .

۲- کیمیای سعادت

با خودم کیمیای سعادت را دارم و هرزگاهی به آن سرمی زنم و آن را مطالعه می نمایم. این کتاب بسیار با ارزش است و پر از درس ها و حکمت های که در کتاب های دیگر کمتر به آن پرداخته شده است. به ویژه رکن سوم و چهارم این کتاب پر از سخنان حکمیانه و پندآمیز است و در باب اخلاقیات آدمی را به اوج فضایل اخلاقی می کشاند. امام غزالی پس از سال ها تجربه و طی مرحله های گوناگون در زندگی خودش از فقیه گری گرفته تا فرار از مدرسه این کتاب را نگاشته است. خواندن این کتاب برای پارسی زبان بسان نان شب واجب است و ای کاش این کتاب به جای کتاب های که وحشت، دهشت و نفرت از آن می بارد، مطالعه گردد و تدریس شود و فضایل اخلاقی جای رزایل اخلاقی را گیرد.

۳- اشعار پارسی

هیچ کسی نمی تواند، تاثیر شعر بر روح و روان آدم ها را انکار نماید. زمانی که خسته می شوم به دنیای شعر و به ویژه دیوان حافظ شیرازی و بوستان سعدی پناه می برم و در آغوش این کتاب ها تمام خسته گی های زندگی را فراموش می کنم. وقتی از حافظ می خوانم که می گوید:

دورِ گردون گر دو روزی بر مرادِ ما نرفت
دائماً یکسان نباشد حالِ دوران غم مخور

همچنین بخوانید: تعریف «شیعیان» از منظر والی طالبان در هرات

خوشحال و شاد می گردم و این شادی را در جسم و جانم حس می کنم. این سخن حضرت حافظ، آدم را از دنیای نا امیدی به سرزمین امیدها می کشاند و او را دلداری می دهد.

۴- موسیقی

زمانی که موسیقی را می شنوم،احساس آرامش می کنم. آهنگ های آرام را دوست دارم و بیشتر آهنگ های محمد رضا شجریان، همایون شجریان، ناشناس، ساربان، امیر جان صبوری، شیخ احمد الحویلی و سامی یوسف را می شنوم.
گاهی اوقات فکر می کنم اگر این پناهگاه های را نمی داشتم چه می کردم؟ کسانی که این پناه گاها را ندارند چه می کنند و چگونه با دشواری های زندگی کنار می آیند؟