فریاد زنی از دل زندان؛ مارشال، پرچم را زمین نگذار!

دسته: تحلیل
نویسنده: شهرام خراسانی
1404/05/04
9:04 ق.ظ
بازدید: 15

پایگاه خبری تحلیلی روایت : خبری را در پایگاه تحلیلی خبری روایت خواندم که حاکی از فریادی زنی در دل ظلمت، خفقان، تجاوز و شکنجه بود. فریادی که در قالب نامه‌‌ای به یک شخصیت سیاسی نوشته شده و از آن خواسته است برخیزد. زنی از دل زندان، با دستان لرزان اما قلبی پر از امید، نامه‌ای به مارشال عبدالرشید دوستم نوشته است. نامه‌ای نه فقط خطاب به یک رهبر سیاسی، بلکه پیامی برای همه آنان که روزی شعار «مبارزه» و «مقاومت» سر دادند اما امروز در سکوت، نظاره‌گر فروپاشی تدریجی یک ملت‌اند. این نامه، فریاد تنهایی دختری نیست که در زندان کابل در اسارت طالبان است؛ این نعره‌ خاموش‌شده‌ هزاران زن و دختری‌ست که در سایه حکومت طالبان، یا دفن شدند یا فراموش.

خبری را در پایگاه تحلیلی خبری روایت خواندم که حاکی از فریادی زنی در دل ظلمت، خفقان، تجاوز و شکنجه بود. فریادی که در قالب نامه‌‌ای به یک شخصیت سیاسی نوشته شده و از آن خواسته است برخیزد. زنی از دل زندان، با دستان لرزان اما قلبی پر از امید، نامه‌ای به مارشال عبدالرشید دوستم نوشته است. نامه‌ای نه فقط خطاب به یک رهبر سیاسی، بلکه پیامی برای همه آنان که روزی شعار «مبارزه» و «مقاومت» سر دادند اما امروز در سکوت، نظاره‌گر فروپاشی تدریجی یک ملت‌اند. این نامه، فریاد تنهایی دختری نیست که در زندان کابل در اسارت طالبان است؛ این نعره‌ خاموش‌شده‌ هزاران زن و دختری‌ست که در سایه حکومت طالبان، یا دفن شدند یا فراموش.

در این نامه، نه سیاست به زبان رسمی‌اش، بلکه درد به زبان انسانیت نوشته شده. زبانی که در آن از شکنجه، تحقیر و ناله‌ی شبانه‌ی زنانی گفته شده که تنها جرم‌شان «زن بودن» است. در این سطرها، واژه‌ها زخم‌ دارند و حروف، بوی خون می‌دهند. دختر زندانی، از دل تاریکی، از اعماق ظلم، با جسارتی کم‌نظیر، از مارشال دوستم می‌خواهد دوباره برخیزد. این خواست، صرفاً یک التماس سیاسی نیست؛ این آخرین تلاش برای حفظ آخرین نفس‌های امید است.

مارشال دوستم، مرد جنگ و سیاست، امروز در برابر وجدان تاریخی خویش ایستاده است. او که سال‌ها در میدان‌های جنگ علیه استبداد جنگید، حالا باید پاسخ دهد: آیا هنوز صدای مظلومان برایش معنا دارد؟ آیا هنوز غیرتش در برابر صدای زنانی که روزگاری در صف جهاد و مقاومت از پشت جبهه‌ها پشتیبانی‌اش کردند، بیدار است؟ یا او هم به جمع آنان پیوسته که امروز در آسایش‌گاه‌های دور، با لبخندهای سیاسی، از “وضعیت پیچیده افغانستان” سخن می‌گویند؟

ما امروز در لحظه‌ای ایستاده‌ایم که تاریخ، از نو نوشته می‌شود. اگر امروز صدای این دختر شنیده نشود، اگر این فریاد بی‌پاسخ بماند، فردا دیگر نه دختری باقی خواهد ماند که بنویسد، نه زنی که فریاد بزند. همه در سایه تاریکی طالبان، یا دفن خواهند شد یا فراموش. این سکوت، هزینه‌ای دارد: حذف کامل زنان از تاریخ افغانستان.

اما هنوز می‌توان برخاست. هنوز می‌توان پرچم مقاومت را برافراشت. این پرچم، نه متعلق به یک قوم است و نه یک حزب؛ این پرچم، پرچم زنانی‌ست که با دستان بسته و صورت خون‌آلود، از دیوارهای زندان بالا می‌نگرند و منتظرند کسی از «آزادگان» برایشان برخیزد. مارشال دوستم، برای بسیاری از مردم شمال افغانستان، نماد قدرت و ایستادگی بوده است. اما قدرت واقعی، امروز در پاسخ به این دختر آزاده معنا پیدا می‌کند. آیا او آماده است تا بار دیگر تاریخ را ورق بزند؟ یا این‌بار هم، صدای زن افغانستانی در میان بازی‌های سیاسی گم خواهد شد؟

این نامه، سندی‌ست که اگر امروز پاسخ داده نشود، فردا در محاکمه وجدان ملی، به عنوان مدرک سکوت و خیانت ثبت خواهد شد. همان‌گونه که نسل‌های آینده از خود خواهند پرسید: چرا هیچ‌کس برای آن زنانی که زنده‌زنده به گور خفقان سپرده شدند، کاری نکرد؟

ما نمی‌توانیم فقط تماشا کنیم. هرکسی، به سهم خود، باید صدای آن دختر را بازتاب دهد. اگر رسانه‌ای هستیم، باید فریادش را تیتر کنیم. اگر نویسنده‌ایم، باید قلم را در خون او بزنیم. اگر سیاستمداریم، باید پاسخگو باشیم. و اگر انسانی هنوز در درون ما زنده است، باید فریاد بزنیم: «ما هنوز زنده‌ایم، اما فردا شاید دیگر نباشیم.»

مارشال! پرچم را زمین نگذار. هنوز وقت هست.

زنانی که در تاریکی‌اند، به نور چشم دوخته‌اند.

اگر صدایشان را نگیری، فردا تاریخ صدای تو را هم نخواهد گرفت.

نوشته های مرتبط :