از این خون ها چگونه پاسداری شود؟!

دسته: تحلیل
نویسنده: صدیق الله شجاع
1404/02/23
2:27 ب.ظ
بازدید: 45

پایگاه خبری تحلیلی روایت : مردم افغانستان در تاریک‌ترین دوره‌ی تاریخ معاصر خویش قرار دارند، دوره‌ی که تحجر قبیله های بدوی پشتون با حمایت مستقیم و آشکار پاکستان بر سرنوشت میلیون ها انسان حاکم گردیده و بزرگترین بحث علمی شان در سطح کشور اهمیت ریش و طریق تشناب رفتن است. ‎قبایل بدوی پشتون با استفاده از جهل سازمان یافته‌ی که پاکستان بر مناطق پشتون نشین تحمیل کرده است، نیروی عظیمی از جوانان جاهل و بیسواد را با تعبیر سوء و عِوَج از احکام و آیات الهی به حد خودکشی و توحش پیش‌مرگ ساخته و برای تحکیم سلطه‌ای قبیله تمامی ارزشهای مقدس دینی و دست آوردهای مدرن بشری را زیر پا کرده اند. ‎این لشکر کشی قبیله که در همآهنگی دقیق متفکرین پشتون در داخل و خارج از کشور طراحی و تدوین شده است و از بدو حاکمیت شان الی اکنون هیچ دغدغه‌ای جز تبعید، ترور و حبس بزرگان و نخبه‌گان سایر اقوام نداشته و در دولت داری بیشترین تمرکز را بر تغذیه پایه های قومیت پشتون با توصل به واگذاری معادن، فرصت های شغلی، امتیازات حکومتی و غصب زمین و اراضی استراتژیک در مناطق بومی سایر اقوام کرده اند. ‎تاریخ افغانستان مملو از این لشکر کشی های قبیلوی بوده است و ما روایت های دردناکی از خیانت، غدر و استفاده سوء از ارزش های عقیدتی و ملی داریم که سرانجام همه اش ضایع شدن حقوق حقه‌ی عام مردم افغانستان به نفع نظام های قبیلوی بوده است.

‎مردم افغانستان در تاریک‌ترین دوره‌ی تاریخ معاصر خویش قرار دارند، دوره‌ی که تحجر قبیله های بدوی پشتون با حمایت مستقیم و آشکار پاکستان بر سرنوشت میلیون ها انسان حاکم گردیده و بزرگترین بحث علمی شان در سطح کشور اهمیت ریش و طریق تشناب رفتن است.
‎قبایل بدوی پشتون با استفاده از جهل سازمان یافته‌ی که پاکستان بر مناطق پشتون نشین تحمیل کرده است، نیروی عظیمی از جوانان جاهل و بیسواد را با تعبیر سوء و عِوَج از احکام و آیات الهی به حد خودکشی و توحش پیش‌مرگ ساخته و برای تحکیم سلطه‌ای قبیله تمامی ارزشهای مقدس دینی و دست آوردهای مدرن بشری را زیر پا کرده اند.
‎این لشکر کشی قبیله که در همآهنگی دقیق متفکرین پشتون در داخل و خارج از کشور طراحی و تدوین شده است و از بدو حاکمیت شان الی اکنون هیچ دغدغه‌ای جز تبعید، ترور و حبس بزرگان و نخبه‌گان سایر اقوام نداشته و در دولت داری بیشترین تمرکز را بر تغذیه پایه های قومیت پشتون با توصل به واگذاری معادن، فرصت های شغلی، امتیازات حکومتی و غصب زمین و اراضی استراتژیک در مناطق بومی سایر اقوام کرده اند.
‎تاریخ افغانستان مملو از این لشکر کشی های قبیلوی بوده است و ما روایت های دردناکی از خیانت، غدر و استفاده سوء از ارزش های عقیدتی و ملی داریم که سرانجام همه اش ضایع شدن حقوق حقه‌ی عام مردم افغانستان به نفع نظام های قبیلوی بوده است.
‎اینبار نیز مثل همیشه نسل آزاده و سربلند از بدخشان تا هرات و از فاریاب تا نیمروز برعلیه این لشکر کشی قبیله قلم و قدم میزنند.
‎در این میان جان فشانی و ایثارگری فرزندان تاجک در قبال تمامیت خواهی های قبیله بیشتر از هر قوم و تبار دگری در افغانستان بوده است.
‎به ویژه در دور دوم حاکمیت مطلقه پشتون ها تحت نام طالبان مهد تاجکان سنگر داغ جهاد، مبارزه و فداکاری بود. دره های مرد خیز پنجشیر، فرزندان شجاع اندراب، آزاده‌گان تخارستان، مبارزین جان برکف سرزمین لعل و جواهر، فرزندان رشید سمنگان و یاران صادق غور و هرات؛ اینها کسانی اند که شیرین‌ترین ایام حاکمیت قبیله را به کام رهبران قبیله تلخ کرده و خواب راحت را از چشم این جانیان بدوی ربوده است.
‎هرچند ما هنوز خون های زیادی برای قصاص داریم که حساب آن تصفیه نشده است، امیر حبیب الله خادم دین رسول الله، استاد برهان الدین ربانی، قهرمان ملی افغانستان شهید احمدشاه مسعود، فرمانده دلیر هندوکش جنرال داود داود، فرمانده شاه جهان نوری، شهید مولانا عبدالرحمن سیدخیل و بسیاری از بزرگان که همه‌ی شان بابت اعتماد به فرزندان قبیله و پابندی به عیاری و جوانمردی جام شهادت نوشیدند.
‎این داغها هنوز تازه بود که لشکر کشی قبیله سبب شد ما شاهد یورش قرون وسطایی به خانه و کاشانه‌ی خویش باشیم و ببینیم که چگونه دشمن با نهایت وحشت یاران مان را به خاک و خون می‌کشانَد.

‎پرسش این است که این خون ها چگونه پاسداری شوند؟
‎با آنکه در ۲۰ سال گذشته تاجکان به ویژه بسته‌گان شهدا و مبارزین تاجک موازی و در بعضی موارد کمتر از سایر اقوام در نظام سیاسی افغانستان دخیل بودند ولی هرگز جرأت پیگیری و قصاص خون این بزرگان و شهدا را نکردند.
‎رهروان این مبارزین فداکار بعد از شهادت آنها با دشمن ایدولوژیک خویش تعامل کرده و برای قرار گرفتن در پست های موقت دولتی فراموش کردند که این صلاحیت بابت رشادت و مبارزه‌ی چه کسانی به آنها داده شده است.
‎همان بود که دشمن به مرور زمان این همراهان شهدا را که دیگر از آرمان مردمی خویش غافل شده بودند به مرور زمان از عرصه‌ی زمامداری به دور کرده و اکثراً با حقارت و توهین منزوی، خانه نشین و تبعید کردند.
‎این امر نیز بسان سایر صدها تجارب تلخ تاریخ مملو از عبرت است که در هیچ حالتی و به هیچ قیمتی نباید بالای اهداف، خون و ارزشهای مردمی خویش با دشمن به مذاکره و تعامل پرداخت.
‎هیچ آرامشی، هیچ صلحی و هیچ پیشرفتی وجود ندارد مگر اینکه اهداف شهدا و مبارزین برآورده شده و جامه‌ی عمل بپوشد.
‎بنا برین فکر میکنیم با رعایت نکات آتی میتوان از خون، ارزشها و اهداف والای شهدای ما پاسداری کنیم و در صورت هر نوع تنازل و کوتاهی از این موارد باید بدانیم که هرگز همراه و هم‌سنگر صادق نبوده ایم بلکه انسانهای پست فطرتی هستیم که با ریختن خون برادران مان مقام و موقف بدست آورده‌ایم.
‎

‎۱. آزادی سرزمین شان پاسداری از خون شان است

‎نخستین و مهمترین آرمان این شهدا این بود که سرزمین شان از هرگونه غصب و اشغال آزاد باشد.
‎این شهدا از اشغال و غصب سرزمین ها و منابع شان تحت هر نام و برنامه‌ی ناراض بودند و برای آزاد سازی اراضی بومی خویش اقدام به مبارزه نظامی-سیاسی کرده بودند.
‎بنابر این آزاد سازی اراضی اشغالی در هر گوشه‌ی از جغرافیا و سرزمین این شهدا یکی مصداق های اساسی پاسداری از خون این شهدا است.
‎در عین حال هرگونه تساهل و تعامل با غاصبین و ناقلین و مشروعیت بخشی به این ظلم و غصب ضایعه کردن خون این مبارزین و خیانت به اهداف این شهدا خواهد بود.
‎

‎۲. پایان برتری قومی و محو مصادیق آن در تمام ابعاد

‎دومین موردی که این این شهدا را به میدان مبارزه کشانید برتری طلبی و انحصارگرایی یک قوم پشتون/افغان بر سایر اقوام در تمام انواع و مصادیق آن بود.
‎برتری طلبی در امتیازات دولتی، تمامیت خواهی شعایر و الگو های ملی، ترکیب ملیتی و رفتار تبعیض آمیز دولت های مرکزی در قبال اقوام غیر پشتون/ افغان از مواردی بود که این مبارزان جان برکف برای محو آن قیام کرده بودند.
‎اگر فرد یا سازمانی سنگ همراهی و پاسداری از خون شهدا را به سینه میکوبد نباید با هیچ یک از موارد فوق سر سازش داشته باشد.
‎در جغرافیایی به نام افغانستان یا همه برابر زندگی میکنند یا هیچ کسی زندگی نمیکند.
‎هیچ تعامل، مذاکره و گفتگو نمی‌تواند صلح و آرامش فراهم کند مگر این که برتری طلبی جاهلانه قبیلوی پشتون ها در تمام اشکال آن و در تمام ابعاد خاتمه یابد.
‎روی این ملحوظ حق پاسداری از این خون ها مبارزه همه جانبه با تمام انواع و مصادیق برتری طلبی و انحصار گرایی قومی و خانواده‌گی در افغانستان است.
‎

‎۳. ایجاد نظام اسلامی که همه اتباع کشور از حقوق یک سان برخوردار باشند

‎تمامی شهدای این خطه متفق بودند بر اینکه نظامی در روشنایی احکام اسلام شکل بگیرد که بتواند عدالت اسلامی را چنانچه الله متعال امر نموده است اقامه کند.
‎این مبارزان از اساس با هرگونه نظام غیر اسلامی و تحمیلی شرق و غرب مخالف بودند و در عین حال با هرگونه تعبیر بدوی و جاهلانه از اسلام مخالف بوده و آنرا با روح اسلام در تضاد می‌دانستند.
‎مستند های صوتی، تصویری و دست نوشته های باقی مانده این شهدا بیان کننده حق طلبی، حق خواهی و مخالفت با نظام های استعماری و در عین حال نظام های افراطی با استفاده از نام اسلام بودند.
‎بنا براین پاسداری از خون این شهدا همانا مبارزه برای ایجاد نظامی است که تحت سیطره شرق و غرب نبوده و به دور از افراطیت استخباراتی مبتنی بر احکام زنده‌گی بخش اسلام عدالت را در میان اتباع افغانستان تأمین نماید.
‎اگر ما به عنوان همراهان و هم‌رزمان این شهدا به هر نظامی غیر آنچه گفته شد تسلیم شویم در واقع به آرمان این شهدا خیانت و خون آنها را ضایع ساخته ایم.
‎

‎۴. افغانستان متحد، مستقل و مترقی

‎تمامی شهدای ما در حیات مبارزاتی خویش آرزوی جز اتحاد اقوام افغانستان مبتنی بر اسلام، استقلال افغانستان از سیطره غرب و شرق و ترقی افغانستان همگام با جهان؛ نداشتند.
‎قهرمانان مبارز و آزاده‌ی ما برای عدالت مبارزه کردند، برای استقلال افغانستان قدم زدند و برای ترقی افغانستان قلم زدند.
‎خودگذری امیر حبیب الله، تلاش شهید صلح استاد برهان الدین ربانی، انعطاف قهرمان ملی در قبال دشمنان، واگذاری صلح آمیز قدرت به کرزی و صدها مثال دیگری هیچ پیامی ندارند جز اینکه مردم ما همیش آماده خود گذری و فداکاری برای ایجاد یک افغانستان متحد، مستقل و مترقی بوده اند ولی آنچه در مقابل از دشمن دیدند سراسر خیانت، غدر، عهد شکنی و فریب بود.
‎ما برای پاسداری از آرمان شهدای ما همیشه به دنبال اتحاد، استقلال و ترقی کشور ما هستیم ولی هرگز در این خصوص به دشمنی که بارها ثابت کرده روی هیچ عهد و پیمان نیست روی خوش نشان نخواهیم داد.
‎ما هرگز به دنبال جنگ و خونریزی نبوده ایم مگر برای ارزشها و منافع تمام مردم افغانستان و این بار نیز با تمام توان برای تامین منافع مردم افغانستان و حفظ ارزشهای مردم افغانستان تا آخرین رمق حیات مبارزه خواهیم کرد.
‎ما معتقد هستیم گروه حاکم و تمام حامیان آنها بزرگترین عامل تفرقه، وابسته‌گی و عقب مانی افغانستان هستند.
‎بنا بر این مانند اسلاف خویش هرگز از مبارزه برای محو این عامل تفرقه، عقب مانی و وابسته ‌گی از هیچ نوع مبارزه دریغ نخواهیم کرد، با تفاوت اینکه اینبار جز نابودی دشمن هیچ هدف نداریم و دیگر تعهد و تعاملی وجود ندارد.
‎نمیتوان به قوم و تباری که در طول تاریخ پیمان شکنی و بدعهدی کرده اند یکبار دیگر روی سرنوشت نسل های آینده قمار زد و دست این جانیان را به سرنوشت نسل های آینده باز گذاشت.
‎

در نتیجه

‎ما بی هیچ انعطاف و تغیری در اهداف و آرمان های بزرگان و شهدای ما به مبارزه خویش ادامه خواهیم داد.
‎ما هرگونه اعتماد و تعامل با دشمنان را خیانت به خون شهدای خویش دانسته و آنرا از جانب هر شخص و سازمان که صورت گیرد خیانت میدانیم.
‎ما نمی‌توانیم با دشمنان خویش روی یک میز نشسته روی میکانیزم توزیع قدرت صحبت کنیم در حالی که اشک یتیم شهید ما هنوز روی گونه‌اش است و بیوه شهید هنوز عزادار شوهرش است.
‎ما نمی‌توانیم با دشمن مذاکره کنیم در حالی که اراضی ما اشغال شده و صدها هزار خانواده مجهول الهویه از ده‌ها سال بدینسو بصورت غیر مشروع در آن ساکن هستند.
‎ما نمی‌توانیم با دشمن مذاکره کنیم در حالی که قوانین ظالمانه نظام های مستبد قبلی هنوز بصورت مدون و شفاهی متضمن حفظ برتری پشتون ها/افغانها بر سایر اقوام افغانستان است.
‎تا این وقتی این موارد از بُن تغیر نکنند، هیچ مجالی برای صحبت و هیچ فرصتی برای مذاکره وجود نخواهد داشت.
‎هر فرد، سازمان و گروهی که حتی یکی از این اهداف را نقض کند و با دشمن از درِ تعامل وارد شود، یقیناً که از جانب مردم ما نیست و هیچ تعلقی به این قوم ندارد حتی اگر فرزند یکی از این شهدا باشد.
‎این شهدا برای امتیاز دهی به فرزند خویش وارد مبارزه سیاسی نشده بودند که امروز فرزندان شان با گرفتن امتیاز فکر کنند آرمان پدرشان برآورده شده است.
‎این شهدا از ملت ما بودند و آرمان های شان فراتر از یک ملت بود و محدود کردن آنها به فرزند، خانواده و ولایت شان حماقت نابخشودنی است.
‎

نوشته های مرتبط :