سر بداران هندوکش؛ به‌یادی بصیر بی‌ قرار و امیر فصیح

دسته: تحلیل
نویسنده: ذکی شمال
1404/01/19
10:10 ق.ظ
بازدید: 121

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در آستانه‌ای فرارسیدن دومین سالگشت لاله‌ای شدن شهدای سالنگ فرمانده بصیر اندرابی، فرمانده اکمل امیر و یاران سربدارش قرار داریم. یادشهدا را گرامی می داریم. روایت تغییر نکرده. حتی نماد ها هم عوض نشده. همان است که صدها سال قبل از امروز، حکیم طوسی ابوالقاسم فردوسی در شاه‌نامه آورده است. همان کوه است. همان ضحاک ماردوش و همان فریدون‌ ورستم دستان سرزمین ایران کهن. آنچه اکنون تفاوت دارد تنها و تنها زمان است. راست گفتند تاریخ تکرار شده است. روزی گذشته دوستی از من خواست به خاطر شناخت که از این دو روستازاده‌ای دردمند دارم در گردهم‌ایی مجازی(اسپیس ایکس) حاضر بشوم و سخن بگویم. مایوس‌ام به دلیل مصروفیت که داشتم نتوانستم به آن مجلس شرکت کنم.

در آستانه‌ای فرارسیدن دومین سالگشت لاله‌ای شدن شهدای سالنگ فرمانده بصیر اندرابی، فرمانده اکمل امیر و یاران سربدارش قرار داریم. یادشهدا را گرامی می داریم. روایت تغییر نکرده. حتی نماد ها هم عوض نشده. همان است که صدها سال قبل از امروز، حکیم طوسی ابوالقاسم فردوسی در شاه‌نامه آورده است. همان کوه است. همان ضحاک ماردوش و همان فریدون‌ ورستم دستان سرزمین ایران کهن. آنچه اکنون تفاوت دارد تنها و تنها زمان است. راست گفتند تاریخ تکرار شده است. روزی گذشته دوستی از من خواست به خاطر شناخت که از این دو روستازاده‌ای دردمند دارم در گردهم‌ایی مجازی(اسپیس ایکس) حاضر بشوم و سخن بگویم. مایوس‌ام به دلیل مصروفیت که داشتم نتوانستم به آن مجلس شرکت کنم. بلی! هر دو جوان را می شناسم/می شناختم. دقیق می شناسم‌شان؛دوستان من بودن؛ دوستان هم بودیم؛ از روز ها و سال های نزدیک نه؛ از سال ها دور. امیر سلحشور همکارم بود. بصیر سر بدار وطن دار و هم سنگرم. از این که من باعث شدم که بصیر بی قرار و امیر فصیح با یک دیگر آشنا شوند نهایت خوش حال ام. دوستی آن دو سروآزاده به جای کشید که به گفته خودشان راه آزاده‌گی را به نسل های آینده ترسیم کردند. امیر و بصیر به نماد آزادی خواهی تبدیل شدند. آنچه که خودشان می خواستند. از هر دو خاطره ها دارم. از هر دو نوشته ها و یاداشت ها دارم. نمی دانم چرا؟ اما هر وقتی باهم دیدار می داشتیم از درون ام فرمان می گرفتم که سخن های شان را ثبت کنم. هر دو اجازه دادند که صدا های شان را ثبت کنم. این دو جوان روز وروزگار نورمال نداشتند. بی اندازه درگیر بودند. در گیر با کسانی که به حق انسانی و شهروندی باور نداشتند. این دو که خود را سربازان راه آزادی و عدالت خواهی می دانستند به مجرد که با ستمگر و زیاده خواه‌ای روبه رو می شدند درگیری شان آغاز می شد. زیاده‌خواهان و فاشیست ها در ارتش کم نبودند. به سخن قرآن مجید روز این ها پوره نشده بود ورنه آنچه من شاهد بودم باید وقت تر از حادثه سالنگ شهید می شدند. فرمانده فواد اندرابی، فرمانده سهراب عظیمی و ده ها کادر جوان دیگری نیروهای امنیتی دفاعی را فاشیستان افغان/پشتون داخل ارتش به جرم عدالت خواهی شان دسیسه چیدن و به شهادت رساندن تا راه طالبان را هموارتر سازند. همان ستون پنجم. از بیرون ارتشی و از درون طالبی! از اصل قصه دور نشوم.
در پایان هر رویا روی اگر در کابل می بودند قرار گذاشته و باهم دیدار می کردیم. اگر در ولایات می بودند، همین که فرصت مساعد می شد زنگ می کشیدن و قصه می کردیم. هر باری که باهم صحبت می کردیم، امیر نازنین در آغاز صحبت می گفت:«شمال صدایم را ثبت بکن یک روز به درد می خورد!» اکنون که آن صدا ها را دوباره و چند باره می شنوم واقعن به درد تاریخ می خورد. آن صدا ها در بیدار سازی جامعه نقش مهمی بازی خواهد کرد. از دوره جمهوریت گرفته تا سه روز قبل از شهادت، به من قصه گفتند.‌ مدتی است که در کنار مصروفیت دست وپاگیر دنیای غربت به ترتیب و تنظیم یاداشت ها و صحبت های این یاران سفر کرده خود وقت می گذارم. بابت این که حد اقل دین رفاقت را ادا کرده باشم آن قصه ها ‌و یاداشت ها را ترتیب وتنظیم کرده و در اختیار همه گان قرار خواهم داد. تا با توجه به آن چه که خود این دو فرمانده روایت می کنند، روشن شود که اکمل و بصیر کی بودند؟ چه کردند؟ چه‌می خواستند؟ کدام راه را انتخاب کردند؟ پیام شان به ما چه است؟
بابت این که سخن دراز نشود با نقل یک یک خاطره از هر کدام قضاوت را به خوانندگان می سپارم:
«روزی پس از صرف نان چاشت از طعام خانه وزارت دفاع با اکمل امیر یکجا بیرون شدیم. در فضای سبز وزارت چند دقیقه ای نشستیم. حس کردم که امیر گپ دارد. امیر جوان مرد، افسر ریاست اوپراسیون وزارت بود. پیش از این که آغاز بکند، گفتم: امیر ! ترفیع ات بکجا رسید؟ گفت: شمال من می خواستم از جریان ترفیع ام بگویم! گفتم: ادامه بدهید. گفت: فاشیست ها از فکر ما خبر شدند. جای صحبت هایم را شنیدن. همین دانشگاه گفتن ها، همین خراسان گفتن ها و عدالت خواهی ها سبب شده که ترفیع ام را بند انداختند. اجرا نمی کنند. فاشیست ها خبر شدند که در نشست های«جنبش رستاخیز تغییر» اشتراک کردم به همین دلیل زحمات من را نادیده گرفتند و ترفیع ام را اجرا نکردند. برایم ترفیع زیاد مهم نیست. ما را از ترفیع تیر حالی خبر شدی به سارنوالی معرفی ام کردند. ممکن به زندان بیندازنم. شمال ناچارم اوپراسیون را رها کرده و به قطعات بروم. وضعیت را که می بینم سارنوال رد ما را ایلادادنی نیست…»
شهید بصیر اندرابی آدم نا قرار بود. نمی توانست بی عدالتی را بنگرد و بگذرد. روان عجبی داشت افسر بی تفاوت نبود.
پس از یک برخورد شدید لفظی با قراردادی گوشت در قطعه اش و رسانه ای شدن آن ویدیو در آن زمان، رهبری وزارت دفاع در مقابل بصیر خان عقده جدی گرفتند. به همین بهانه به آستان فراه تبدیلش کردند بعد بزودی منفک وتا سقوط خانه بدوش بود. همه می دانیم که فساد پیشه‌گان در دوره جمهوریت در هر نهاد دست بالا داشتند. چند روز پیش از فرار اشرف‌غنی ‌و تسلط دوباره طالبان جنگ میان نیروهای امنیتی و طالبان در ساحه کوتل مرغ مرز میان دره‌ای اندراب و حوزه‌ای نهرین بغلان شدت گرفت. فرمانده بصیر احساس مسوولیت کرده و در حالی که موقف رسمی دولتی نداشت باجمعی از خیزش های مردمی به مقابله علیه طالبان به کوتل مرغ رفت و در جریان جنگ از ناحیه چشم زخم برداشت. جهت تداوی به کابل برگشت و پزشکان توصیه کردند که باید بیرون از کشور برود. قرار شد که بصیر خان راهی کشور هند شود. من به پاس رفاقت در جایگاه پای واز و هم مترجم او را تاهند همراهی کردم. در هند بودیم که غنی در معامله ای سرزمین ما را به هم باوران خودش سپرد و از کشور فرار کرد. متاسفانه نور چشم بصیرخان برنگشت. تداوی پایان یافت و ما همچنان در دهلی جدید ماندیم… در یکی از شب ها صدای هق هق گریه به گوشم رسید. به ساعت نگاه کردم ساعت از دو شب گذشته بود. متوجه شدم که صدای بصیر شهید است. صدای او به گوش هایم آشنا بود. از جایم بلند شدم و رفتم کنار تخت خوابش. فکر کردم که حتمن کابوس دیده. خواستم بیدارش کنم. پارچه ای به صورت اش انداخته بود. وقتی سرش صدا زدم. با گلوی پر از بغض بلی گفت. گفتم: الماس بیدار هستی؟
اسم مستعار بصیرخان شهید در چینل های مخابر‌وی ووظیفه «الماس» بود. من نیز دوست داشتم الماس صدایش بزنم. او واقعن الماس بود به معنی واقعی کلمه.
باگلوی پر از بغض گفت: شمال خواب نیستم. بیدار هستم. من برای امروز تربیه و تعلم نشده بودم که خواهران ما را در کابل نوکران بیگانه به بهانه های مختلف کوچه به کوچه بدوانند و باز داشت کرده و شکنجه کنند وما این جا آرام بخوابیم. غرور ما کجاست؟ من این روز را از خدای خود نخواسته بودم. به همین خاطر گریه دارم. دوباره شروع کرد هق هق هق به گریستن…

نوشته های مرتبط :