مشکل بی برقی کابل پسا ۲۰ سال وعده در مقابل اعتراض

دسته: تحلیل
نویسنده: غلام رضا سادات
۱۴۰۳/۰۴/۱۳
۱۰:۲۳ ق٫ظ
بازدید: 28

پایگاه خبری تحلیلی روایت : هرساله با گرم شدن هوا در تابستان و سردی فصل زمستان، شکایت شهروندان پایتخت از پرچوی های مکرر برق بلند می شود. در حالی‌که این روزها مانند سال‌های گذشته شهروندان پایتخت از افزایش پرچوی‌های برق شکایت نموده و می‌گویند که آنان‌ در ۲۴ ساعت فقط چند ساعت برق دارند؛ مسئولان شرکت برشنا بازهم وعده داده که به زودی با واردات یک هزار میگاوات برق از ترکمنستان، مشکل بی برقی شهر کابل مرفوع‌ می شود. به راستی چرا مشکل کمبود برق در کشور حق نمی شود و چه چیزی مانع این کار است!؟ برای پاسخ به این پرسش چند نکته مطرح است:

هرساله با گرم شدن هوا در تابستان و سردی فصل زمستان، شکایت شهروندان پایتخت از پرچوی های مکرر برق بلند می شود. در حالی‌که این روزها مانند سال‌های گذشته شهروندان پایتخت از افزایش پرچوی‌های برق شکایت نموده و می‌گویند که آنان‌ در ۲۴ ساعت فقط چند ساعت برق دارند؛ مسئولان شرکت برشنا بازهم وعده داده که به زودی با واردات یک هزار میگاوات برق از ترکمنستان، مشکل بی برقی شهر کابل مرفوع‌ می شود.
به راستی چرا مشکل کمبود برق در کشور حق نمی شود و چه چیزی مانع این کار است!؟ برای پاسخ به این پرسش چند نکته مطرح است:

اول؛ کابل تنها پایتخت جهان می باشد که ساعات پرچوی برق در اکثر مناطق آن از ساعات که برق وجود دارد، بیشتر است. حتی این مشکل در کشورهای فقیر افریقایی وجود ندارد. البته با این که در ۲۰ سال دوران جمهوریت و سه سال دوره طالبان وعده های زیادی در زمینه رفع مشکل کمبود برق در کشور به صورت کلی و پایتخت به صورت خاص آن داده‌ شد، ولی هیچ کاری در این زمینه تاکنون صورت نگرفته است.

دوم؛ در ۲۰ سال گذشته که ده‌ ها میلیارد دالر در کشور سرازیر شد، اما متاسفانه این کمک‌ها مدیریت نشد. به معنی دیگر این‌که این کمک‌ها در حالی‌که باید اکثر در بخش‌های زیربنایی هزینه و سرمایه‌گذاری می‌شد، اما با مدیریت نادرست و فساد گسترده پول های کمک شده اکثرا در پروژه های مقطعی و بدون دست آورد به مصرف رسید. به طور مثال من ده‌ها روستا و منطقه را دیده ام که برای تامین برق روستا‌ ها ماشین های دیزلی با هزینه هنگفت خریداری و پس از مدتی که هزینه مصارف نفت آن تامین نشده، به حال خود رها شده و پول کلان هدر رفته است. در حالی‌که اگر همین پول‌های اختصاص یافته به صورت جداگانه به روستا ها تجمیع می‌شد، در بسیاری از مناطق با استفاده از آب فراوان تولید برق صورت می‌گرفت؛ نیاز برق اکثر مناطق و ولایات از درون آن مرفوع‌ می‌شد. در کابل هم همین سیاست را با سرمایه گذاری روی پروژه های مهم مانند برق آفتابی می‌توانستند عملی کنند، اما بجای این کار چند میگاوات‌ برق از کشورهای همسایه با هزینه گزاف وارد کردند که با افزایش نفوس و کارخانه جات، مشکل بی برقی بیشتر شده است.

همچنین بخوانید: طالبان ده‌ها دختر جوان را از غرب کابل «به بهانه‌ی عدم رعایت حجاب» بازداشت کرده‌اند

سوم؛ در ۲۰ سال دوران جمهوریت شاید بیشتر از هر امر دیگر راجع به کمبود برق و پرچوی و موضوعات مربوط به انرژی اعتراض صورت گرفته باشد. جنبش روشنایی از متن همین معضل بی برقی و پروژه‌ی واردات برق که قرار بود عملی شود، بیرون آمد. ۱۰۰ کشته و صدها زخمی‌ و صدها گردهمایی اعتراضی و… هیچ کدام نتیجه نداد. امروز نه پایتخت برق دارد، نه بامیان و نه ولایات دیگر قرار برق از آن مناطق بگذرد.

چهارم؛ باید گفت که ریشه مشکلات افغانستان عدم راست‌گویی و صداقت و مشکل عملگرایی حاکمیت‌ها می باشد. در زمینه برق هم، پس از استقرار جمهوریت و طالبان یکی از وعده‌های مهم که بارها پس از هر اعتراض مردم در زمینه بی برقی پایتخت تکرار شده این‌که این مشکل به زودی رفع می‌شود. اما ۲۳ سال گذشته و هنوز گره مشکل برق کابل حل نشده است. اگر به قول معروف همین مشکل برق و وعده‌های داده شده را فاکتور بگیریم به این نتیجه می‌رسیم که سنگ‌بنای حاکمیت ها در افغانستان با دروغ و فریب گذاشته و تا افغانستان و حاکمیت‌های این‌چنینی است، معضلات کشور که نبود برق هم جزئی از آن است حل نخواهد شد.

نوشته های مرتبط :