شعله‌ی‌های نژادگرا؛ از مظلوم‌نمایی تا منازعات قومی

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/01/26
3:28 ب.ظ
بازدید: 23

در روز‌های پسین بار دیگر مسئله قومیت و طرح گسترش دایره نفوذ قومی از سوی تعدادی از افراطیون قومی داغ شده است. این مسئله پس از نوشته «نجیب بارور» شاعر فارسی زبان که اخیرا تصمیم گرفته است اشعاری به سبک شهنامه در وصف و معرفی مردم و جغرافیای پنجشیر بسراید، مطرح گردید. البته روی بحث اخیر برخواسته از منشأ قومی (دره هزاره) پنجشیر آغاز گردید که در ادامه تعدادی از مدعیان روشنفکری و شعله‌ی‌های قومی در فضای مجازی به رد و بد و دشنام آقای نجیب بارور پرداخته و این موضوع را بیشتر دامن زدند. مدعیان قومی ما استدلال دارند که گویا مردمان «دره هزاره» پنجشیر با توجه به اسم و رسم آنان، همه هزاره هستند. البته بدون شک افغانستان سرزمین تنوع قومی است ولی نکته مهم این‌که تعدادی از روشنفکران قومی از این راه دوکان و بساطی بزرگ مظلومیت‌نمایی و تحمیل هویت قومی راه انداخته اند. البته ‌این موضوع از دهه‌ی هفتاد به این طرف باتوجه به جنگ‌های داخلی از طرف شعله‌ی‌های کویته نخست بین جامعه شیعه و بعد تمام افغانستان دامن زده شد؛ در ادامه و در بیست سال پسین و‌ دوران جمهوریت، با ایجاد پایگاه‌های نوشتاری و دستبردهای تاریخی و خلط و خبط تاریخ، این مسئله به یک موضوع حیثیتی و خط قرمز برای بعضی از آن‌ها بدل گردید؛ که نتیجه آن اینکه در کنار مظلوم نمایی به ایجاد دکان نژاد‌گرایی و طرح گسترش قومی انجامیده است.

تعدادی از شعله‌ی‌های کویته در کنار بعضی از افراطیون اقوام دیگر در افغانستان، در سال‌های پسین همواره برطبل نژادگرایی با هر وسیله و ابزاری کوبیده اند. آنان در حالی‌که مخالفت خودرا با هویت اقوام دیگر در قالب تفاوت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ابراز کرده اند؛ در عین حال تلاش کرده اند که هویت قومی خودرا بالای اقوام مانند سادات، بیات، قزلباش، بخشی از تاجیک و… تحمیل کنند. آنان در یک دهه اخیر تلاش کرده اند که با خلط مباحث تاریخی و تعریف انحرافی از قومیت و با استناد‌ و استاندارد‌های متناقض، ازجمله در رابطه به «دره هزاره پنجشیر، بخش‌های از ولسوالی‌های مختلف بغلان، بخشی از مردم بدخشان و بادغیس و غور و جاهای دیگر تعدادی از کسانی را که ریشه تاجیک دارند و سال‌هاست در آن جوامع زندگی می‌کنند به قوم محترم هزاره گره بزنند. البته بنده تا این مقطع هرگز وارد این مباحث سخیف نشده بودم و لازم نمی دیدم که وارد این موضوع شوم، ولی با توجه به چشم دریدگی و مظلوم نمایی و تحمیل این موضوع که فعلا شکل جدی‌تر به خود گرفته است لازم دیدم تا بعضی از نکاتی را که تناقض و بطلان ادعاهای شعله‌ی های قومی را اثبات می کند، بیان نمایم.

همچنین بخوانید: طالبان ساختمان یک مکتب را در پنجشیر منفجر کردند

۱- همه می‌دانیم که شیعیان بخش از جامعه افغانستان را تشکیل می‌دهد که در آن اقوام مختلف به شمول هزاره، سادات، بیات، قزلباش، تاجیک و بسیاری از تیره‌های دیگر شامل هستند. اما نکته مهم اینکه در طول بیست سال گذشته بجز یکی دو سال نخست، تنها این سران قوم هزاره بودند که با استفاده از نام مذهب و بعد اکثریت‌سازی و اقلیت‌سازی قومی تمامی امتیازات سیاسی را به عنوان بخشی از جامعه چند قومی و مذهبی تصاحب کرده و حساب خویش واریز کردند. درست است که هزاره‌ها در جامعه شیعه اکثریت اند ولی این به معنی غصب و نادیده گرفتن حقوق سایر اقوام شیعه از مجرای گرایش عقیدتی جفای بزرگی است که در سال‌های گذشته انجام شده است.

۲- در بیست سال گذشته تعدادی زیادی از شیعیان براساس گرایش مذهبی از سوی گروه‌های افراطی کشته شدند. اگر پنج نفر هزاره کشته شدند، در کنارش حتما یک سید و قزلباش و بیات و خلیلی هم بودند؛ متاسفانه گرایش نژادی عده‌ی از روشنفکر مآبان هزاره ما بسیار نشنلیستی بود و هست. در حالیکه کشتار و قتل براساس گرایش مذهبی انجام شده و می‌شود و تمام اقوام تشیع قربانی دادند، اما امتیازات آن با هشتگ و پشتگ به نام قتل عام و ژنوساید و هزاره کشی و… به نام هزاره‌ها ختم گردیده و اعتراضات و تجمعات و عدالت‌خواهی را رنگ بوی قومی دادند و کاملا اقوام دیگر را که آنان نیز قربانی شدند، کنار زدند.

۳- در یک دهه گذشته وقتی گروهی از افرادی با نفوذ سادات با توجه به حق تلفی‌ها و تحقیر و توهین‌ها که در زمان جمهوریت انجام می‌شد، تصمیم گرفتند کارزار هویت خواهی و رسمی شدن قوم سادات راه اندازی کنند و مستقلانه از امتیازات شهروندی برخوردار شوند، شعله‌ی ها با فحش و دشنام و گارد گرفتن و بالاخره نوشتن هتاکی نامه‌ها و ده‌ها کفت و مرضی دیگر، تا آخرین مرحله با این کار عناد کردند و مانع شدند. نویسندگان مشهور شان از دای فولادی گرفته تا حفیظ سحر و… همه دشنام نامه می‌نوشتند و علیه سادات موضع می‌گرفتند و آنان را به انحای مختلف توهین و تحقیر می‌کردند.

همچنین بخوانید: طالبان و پنجشیر

۴- در کنار دشنام‌ها، تعدادی دست به تعریف و تحریف قوم و تاریخ در افغانستان زدند. بسیاری از سکولارها و غیر سکولارهای پشتون، تاجیک، سادات و اما بیشتر هزاره این کار را کردند. شعله‌ی های هزاره ما پیش‌قراول این کار شدند و بیشتر شعله‌ی‌ها و آنانی که بلد بودند سیاهه‌ای را بخوانند و بنویسند، استدلال می‌کردند که ممیزه قوم، گرایشات فرهنگی و مناسبات اجتماعی است که سادات متأثر از هزاره است و جزئ قوم هزاره می‌باشد. اما بی خبر از این‌که اگر قرار است مناسبات فرهنگی بین جامعه اساس قومیت باشد هزاره‌ها باید بین تیره‌های آریایی همان قومی را که بیشتر بالای آن‌ها تأثیر گذاشته، به عنوان قوم انتخاب کنند.

۵- در زمینه مردمان دره هزاره پنجشیر که این روزها جنگ اصلی فضای مجازی شده است؛ شعله‌ی های هزاره‌ی‌ما با نقض تمام موارد مطرح شده قبلی در زمینه هویت قومی که بیشتر از سوی خود آنان طرح گردیده، مبنا را منشأ نژادی و نسب و تبار قرار داده اند. البته نکته مهم و اول اینکه معلوم نیست که واقعا مردمان دره هزاره پنجشیر، از نگاه نسب با هزاره‌ها پیوند خونی و نسبی دارند یا خیر که نیاز به بررسی تاریخی دارد؛ و نکته مهم دیگر اینکه بر فرض چنین باشد و تبار آنان با نژاد هزاره یکی باشد، پس چرا این شعله‌ی ها در مقابل تاجیک‌های دایکندی و سادات و قزلباش و بیات که براساس نسب می‌خواهند هویت مستقل داشته باشند، گارد گرفته و می‌گیرند؟ در حالیکه اصولا نسب مردمان دره هزاره اثبات شده نیست و بیشتر این نظریه مطرح است که اکثریت آنان از نژاد هندو وآریایی اند و در قرون میانه از بخارا و سمرقند امده اند و تعداد اندک شاید پیوند هزارگی داشته باشند؛ اما سادات و قزلباش و بیات و خلیلی و… که نسب شان مثل آفتاب روشن است.

همچنین بخوانید: سازمان عفو بین‌الملل: طالبان در پنجشیر دست به جنایت جنگی زده اند

نوشته های مرتبط :