بازی با زندگی؛ چرا جوانان تن به مهاجرت می‌دهند؟

دسته: تحلیل
نویسنده: حسيب‌الله ولی‌زاده
۱۴۰۳/۰۲/۱۰
۹:۳۶ ق٫ظ
بازدید: 53

پایگاه خبری تحلیلی روایت : آدمی یکبار زندگی می‌کند و هر کسی دوست دارد زندگی بهتر و خوب‌تری داشته باشد. آدم‌ها دوست دارند، طولانی‌تر عمر نمایند و به خاطر بقا و زنده ماندن مبارزه می‌نمایند. اما این‌که چرا گاهی برخی انسان‌ها آماده می‌شوند، تا گران‌بهاترین سرمایه خود ( حیات و زندگی) را به حراج بگذارند و بالای آن قمار بزنند، برای من شگفت‌آور است. جوانان زیادی را می‌شناسم که این قمار را زده‌اند و و یک شبه خانه و کاشانه‌ی ‌شان را رها نموده و به مهاجرت اجباری تن داده‌اند. سفر بدون مجوز و از راه قاچاق، به معنای بازی با زندگی است. کسی که حاضر می‌شود، از راه قاچاق به کشور دیگری برود، بدون شک جان خود را در خطر انداخته و زندگی خود را قمار زده‌است. اما چرا این جوانان به چنین قماری که در هر صورت بازنده‌ی واقعی آن اند، تن داده‌اند؟ در این مطلب می‌خواهم به این پرسش پاسخ بدهم.

آدمی یکبار زندگی می‌کند و هر کسی دوست دارد زندگی بهتر و خوب‌تری داشته باشد. آدم‌ها دوست دارند، طولانی‌تر عمر نمایند و به خاطر بقا و زنده ماندن مبارزه می‌نمایند. اما این‌که چرا گاهی برخی انسان‌ها آماده می‌شوند، تا گران‌بهاترین سرمایه خود ( حیات و زندگی) را به حراج بگذارند و بالای آن قمار بزنند، برای من شگفت‌آور است.
جوانان زیادی را می‌شناسم که این قمار را زده‌اند و و یک شبه خانه و کاشانه‌ی ‌شان را رها نموده و به مهاجرت اجباری تن داده‌اند. سفر بدون مجوز و از راه قاچاق، به معنای بازی با زندگی است. کسی که حاضر می‌شود، از راه قاچاق به کشور دیگری برود، بدون شک جان خود را در خطر انداخته و زندگی خود را قمار زده‌است. اما چرا این جوانان به چنین قماری که در هر صورت بازنده‌ی واقعی آن اند، تن داده‌اند؟ در این مطلب می‌خواهم به این پرسش پاسخ بدهم.
وقتی می‌خواستم، این مطلب را بنویسم تصمیم گرفتم تا از کسانی که تجربه چنین قماری را دارند، این پرسش مهم را بپرسم. از همین‌رو، پرسشی را به این مضمون به دو جوان مهاجر فرستادم: چه عواملی سبب گردید، تا درس و خانه را رها نمایید و به مهاجرت تن بدهید؟
احمد( نام مستعار)، دانشجوی دانشگاه پیام در کابل بوده‌است. او سال‌ها درس خوانده و تلاش نموده بود، تا روزی شاهد تحقق آرزوهایش باشد. اما سه سال پیش، با سقوط نظام جمهوری، بی‌خیال درس و مشق شد و تمام رویاهایش را در افغانستان گذاشت و با دلی مملو از درد و غم، به کشور دیگری مهاجر شد. او اینک در آنجا کار می‌کند و از این راه خرج خانواده‌ی خود را تأمین می‌نماید. زمانی که از او پرسیدم، چرا به این مهاجرت اجباری تن داده‌است، نوشت:
«دلایل زیادی دارد… اولین دلیل، شکم گرسنه است. شکم گرسنه، آدم را مجبور می‌سازد از یکجا به جای دیگری برود. این دلیل طبیعی است؛ چون پرنده‌ها هم به‌خاطر این‌که گرسنه نمانند از یک منطقه به منطقه‌ی دیگر سفر می‌کنند. دومین دلیل، نداشتن آزادی می‌باشد. فرق نمی‌کند این آزادی جسمی باشد و یا روحی. زمانی‌که آزادی آدم سلب می‌شود، مجبور می‌شود آشیانه‌ی خود را ترک کند. سومین دلیل، ناآرامی است. اما درشت‌ترین دلیل مهاجرت من اقتصادی است. سختی زیادی کشیدم. حتا نتوانستم دو سمستر دانشگاه را تمام نمایم. دلایل مهاجرت، شاید چیزهای دیگری هم باشد، ولی درد اصلی، ماندن در کشور بیگانه با آینده‌ی نامعلوم است. حالا ما زنده هستیم، ولی زندگی نمی‌کنیم. کلا نمی‌شود در مورد آینده فکر کرد.»
از منظر احمد( نام مستعار)عمده‌ترین دلایل مهاجرت، مشکلات اقتصادی، نداشتن آزادی و ناامنی کشور می‌باشد. او مانند هزاران شهروند افغانستانی نگران آینده است و در کنار همه‌ی دردها، غربت و آینده‌ی مبهم و نامعلوم را درد اصلی می‌داند.
امیر( نام مستعار) جوان مهاجر دیگری است. او را از سال‌ها پیش می‌شناسم. پسر مستعد، زحمت‌کش و لایق است. زمانی‌که کودک بود، پدرش را از دست داد و از نعمت پدر محروم گردید. او با سختی‌ها زیادی زندگی می‌کرد و گرفتاری‌های زیادی داشت. زندگی همواره طبق مراد او پیش نمی‌رفت، اما بازهم او تلاش می‌کرد، تا به آرزوهایش برسد و درس بخواند و روزی برای خودش و خانواده‌اش و به‌ویژه مادر پیرش، یاور و مددگاری شود و ناجی خودش و دیگران باشد. اما گویا سرنوشت او به‌گونه‌ی رقم خورده‌است که همواره ‌در تکاپو و تلاش باشد و در عمق مشکلات قرار بگیرد. زمانی‌که سال دوم دانشگاه البیرونی بود، طالبان کابل را تصرف نمودند و زندگی او مانند هزاران شهروند دیگر افغانستان دگرگون گردید. او در دو راهی ادامه دانشگاه و مهاجرت، سرانجام مسیر مهاجرت را در پیش گرفت و مادر پیرش را به خدا سپرد و دل به دریا زد و راهی دیار غربت شد.
از امیر پرسیدم: چرا مهاجر شده‌است، گفت: «عوامل اصلی مهاجرت من، مشکلات اقتصادی و ناهنجاری‌های اجتماعی و خانوادگی می‌باشد. در مجموع کسانی که تن به مهاجرت می‌دهند، دو دلیل دارد. یک: فقر و بیکاری دو: نا امنی. زمانی‌که کسی احساس خطر می‌کند و امنیت مالی و جانی ندارد، تن به مهاجرت می دهد. حالا هم احساس خوبی ندارم و چاره‌ا‌ی دیگری هم ندارم. پیش از این‌که به اینجا برسید، احساس خوبی می‌داشته باشید و می‌گویید: آنجا بروم زندگی‌ام تغییر می‌کند، اما چند ماه بعد، از غربت و مسافرت دل‌سرد می شوید.»
از آنچه این دو جوان مهاجر بیان نمودند، به درستی دانسته می‌شود که فقر و بیکاری، ناامنی و عدم آزادی از عمده‌ترین عواملی به‌شمار می رود که سبب می‌گردد، تا آدمی حاضر شود، با زندگی خودش بازی نماید و تن به غربت و مهاجرت اجباری بدهد.

همچنین بخوانید: هشدار امریکا به شهروندانش: گروه‌های تروریستی متعددی در افغانستان فعالیت دارند، سفر نکنید

نوشته های مرتبط :