کوکنار؛ بمب اتُم طالبان یا ابزار فشار برای به رسمیت‌شناسی؟

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1401/12/07
3:55 ب.ظ
بازدید: 10

عبدالحق مطیع، رییس سروی و تحلیل مبارزه با مواد مخدر وزارت امور داخله‌ی افغانستان، می‌گوید که ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر این گروه، دستور سروی کشت‌زارهای کوکنار در سال جاری در افغانستان را صادر کرده است. به گفته مطیع، این سروی به‌گونه فنی و تخصصی در سراسر افغانستان انجام خواهد شد تا مقدار کوکنار کشت شده در سال جاری معلوم شود. مقامات طالبان هدف از این سروی را مبارزه موثر با کشت و قاچاق مواد مخدر در افغانستان خوانده‌اند.

طالبان یک گروه سیاسی – مذهبی‌اند که قرائت سخت‌گیرانه‌ای از اسلام دارند. این گروه از هنگامی که در افغانستان به قدرت رسیده‌اند، فرمان‌های قاطعی در باره‌ی ممنوعیت بسیار چیزها صادر کرده‌اند. اما تنها فرمانی که صادر شده ولی هنوز عملی نگردیده، فرمانِ منع کشت و قاچاق کوکنار است.

عدم عملی‌شدن فرمانِ ممنوعیت کشت کوکنار در افغانستان می‌تواند علل و عواملِ بسیاری داشته باشد که از آن جمله می‌توان به قدرت‌مندی مافیای مواد مخدر و فقر مردم اشاره کرد. اما احتمالا پای دو علت دیگری نیز در میان است که باعث می‌شود فرماندهان طالبان فرمان منع کشت کوکنار را خیلی جدی نگیرند. من این دو علت را از لابلای کتاب فهمی هویدی به نام «طالبان؛ سپاهیان خدا در نبردی اشتباهی» می‌آورم. فهمی هویدی، روزنامه‌نگار اسلام‌گرای مصری، در دور نخست حاکمیت طالبان دوبار به افغانستان سفر کرده و با مقامات طالبان دیدار و گفتگو می‌کند. یکی از موضوعات گفتگوی هویدی با رهبران طالبان، مساله‌ی مواد مخدر است. در دور نخستِ حاکمیت طالبان نیز یکی از سیاست‌های چالش‌برانگیز این گروه عدم جدیت شان در مبارزه با مواد مخدر بود. او وقتی به کابل می‌آید متوجه می‌شود که شورای به نام «شورای مبارزه با مواد مخدر» وجود دارد ولی کوکنار هنوز در مناطق جنوبی کشت و زرع می‌گردد. با شماری از مقامات طالبان در باره‌ی تحریم مواد مخدر گفتگو می‌کند اما دو چیز تعجبش را برمی‌انگیزد. یکی تلقی برخی‌ها از مواد مخدر به عنوان ابزاری برای انتقام‌گیری از غرب است. او در جایی از کتاب خود این سخن انتقام‌جویانه را از قول امیرمحمد شیندندی نقل می‌کند: «من نمی‌فهمم چرا غربی‌ها و اسراییل اجازه دارند بمب‌های اتمی و گازهای سمی و سلاح‌های بیولوژیک و میکروبی بسازند، ولی ما چون خشخاش و حشیش می‌کاریم متهم می‌شویم و در همه‌ی محافل با انگشت نشان مان می‌دهند و مورد اتهام‌زنی قرار می‌گیریم.» او سپس می‌افزاید: «آن‌ها ما را می‌کشند و هر بلایی دل شان بخواهد در کشورهای ما بر سر مان می‌آورند و آن‌قدر سلاح ویران‌گر دارند که بتواند ما را خرد و نیست و نابود کنند، پس ما هم اگر انتقام گرفتیم، نمی‌شود ملامت‌مان کرد!»

همچنین بخوانید: وجدان شرقی؛ از همکاری بی‌شرمانه‌ای چاپلوسان، تا ذوق‌زدگی طالبان

و سخن دومی را که فهمی هویدی برای تعلل طالبان در مبارزه با مواد مخدر ذکر می‌کند، مساله‌ی به رسمیت‌شناسی حکومت این گروه توسط جامعه جهانی است. او از قول ملاعمر نقل می‌کند که به خبرگزاری باختر گفته بود: «اگر سازمان ملل نظام حکومتی جنبش طالبان را به رسمیت بشناسد، این جنبش هم به صورت جدی برای جلوگیری از کاشتِ مواد مخدر تلاش خواهد کرد.»

هویدی پس از نقل این سخن ملا عمر تبصره می‌کند که: «همین دوباره مرا به فکر برد و از خود پرسیدم: آیا رهبران طالبان می‌خواهند از موضوع کاشت تریاک به عنوانِ برگه‌ی فشاری در مواجهه با سازمان ملل و کشورهای غربی استفاده کنند؟»

اگرچه از مصاحبه‌های فهمی هویدی با رهبران طالبان بیش‌تر از دو دهه گذشته است، اما چیزی که تفاوت نکرده است وضعیت حکومت طالبان از لحاظ به رسمیت‌شناسی است؛ به گونه‌ای که در حال حاضر نیز حکومت طالبان را هیچ کشوری به رسمیت نشناخته است. آیا طالبان از موضوع مواد مخدر به حیث ابزار فشار برای به رسمیت‌شناسی استفاده می‌کنند؟ آیا هنوز گروهی از آن‌ها معتقدند که با مواد مخدر از غرب باید انتقام گرفت؟ گذشت زمان پاسخ خواهد گفت که قصه از چه قرار است.

نوشته های مرتبط :