شعار و گلایه‌گویی بس

دسته: تحلیل
نویسنده: نایب
1404/10/05
3:43 ب.ظ
بازدید: 7

پایگاه خبری تحلیلی روایت : سال‌هاست که قلم‌به‌دستان تاجیک، در نقد دیروزی‌ها می‌نویسند و این نقدها را آن‌قدر امتداد می‌دهند که از حال و آینده غافل می‌مانند. عزیزان دوست‌داشتنی! شخم‌زدن زمین‌های کهنه و فرسوده، جز برای آموختن و عبرت‌گیری، عملی تهی و بی‌ثمر است. اگر میلیون‌ها نقد دیگر هم درباره‌ی کارنامه‌ی گذشتگان تولید کنید و به خورد مردم بدهید، نه‌تنها دردی را درمان نخواهد کرد، بلکه زخم‌های جان‌سوز را عمیق‌تر ساخته و ناله‌ی نسل ما را بلندتر خواهد نمود.

سال‌هاست که قلم‌به‌دستان تاجیک، در نقد دیروزی‌ها می‌نویسند و این نقدها را آن‌قدر امتداد می‌دهند که از حال و آینده غافل می‌مانند. عزیزان دوست‌داشتنی! شخم‌زدن زمین‌های کهنه و فرسوده، جز برای آموختن و عبرت‌گیری، عملی تهی و بی‌ثمر است. اگر میلیون‌ها نقد دیگر هم درباره‌ی کارنامه‌ی گذشتگان تولید کنید و به خورد مردم بدهید، نه‌تنها دردی را درمان نخواهد کرد، بلکه زخم‌های جان‌سوز را عمیق‌تر ساخته و ناله‌ی نسل ما را بلندتر خواهد نمود.

گمان می‌کنم زمان پرسش از این‌که «چرا این شد و چرا آن شد» سپری شده است. امروز، زمانِ طرح پرسش اساسیِ «چگونه می‌توان این درد جان‌سوز را التیام بخشید» فرا رسیده است. نسل دانش‌آموخته‌ی ما باید بی‌باکانه مسائل روز را مطرح کند و با صدای رسا بگوید که عزت و هویت، با قدرت حفظ می‌شود نه با مظلوم‌نمایی؛ و در پرتو این فهم، برای فردا راه‌حل بتراشد، نه این‌که در گذشته متوقف بماند.

در همین راستا، اصلاح را باید از کوچک‌ترین رفتارها آغاز کرد و برای آینده، رهبران آگاه و کاربلد در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و مدیریتی تربیت نمود. آیا می‌دانید در همین چند سال گذشته، میلیون‌ها دلاری که صرف تیم‌های بزکشی شده است، می‌توانست برای پرورش ده‌ها کادر سیاسی، مدیر کارآزموده و دانشمند متعهد هزینه گردد؟ این سخن به‌هیچ‌وجه به‌معنای دشمنی با فرهنگ بزکشی نیست و نباید چنین تلقی شود؛ بزکشی بخشی از فرهنگ ماست و باید حفظ گردد، اما نه با هزینه‌هایی که هیچ دردی از دردهای امروز ما و نسل تاجیک را درمان نمی‌کند.

وقتی ما ظرفیت استفاده‌ی درست از منابع خود را نداریم و تمام توان‌مان را صرف واکنش‌های آنی، هیجانی و یقه‌گیری‌های زودگذر می‌کنیم، نتیجه‌ای جز زجر، پراکندگی و دربدری بیشتر نخواهد داشت.

بیایید صادقانه، در پرتو نقد کارنامه‌ی گذشتگان، راه آینده را ترسیم کنیم و تمرکز خود را از یاوه‌سرایی به‌سوی رفتارهای هوشمندانه و خردورزانه سوق دهیم؛ آن هم نه در صفحات مجازی، بلکه در میدان عمل. دیگر شعار، گلایه و مظلوم‌نمایی بس است. نه ملت توان شنیدن این واژه‌های تکراری را دارد و نه دشمن ذره‌ای به آن اهمیت می‌دهد.

از لاکِ راحت‌طلبی بیرون شوید. ظرفیت‌های انسانی و اقتصادی را بسیج کنید. آنانی که زمان کنش و اقدام‌شان است، در مسیر و هدف مشخص به‌کار گیرید؛ و آنانی که وقت آموزش و پرورش‌شان است، به‌طور جدی حمایت مالی و فکری نمایید. سایر امور را نیز با مدیریت درست سامان دهید تا آینده‌ای روشن ساخته شود؛ وگرنه با این روند، هرگز شاهد ظهور چهره‌ای در حد و اندازه‌ی یک رهبر مؤثر—حتی در سطح عبدالله عبدالله—در صحنه‌ی اقتدار سیاسی نخواهیم بود.

به گذشتگان صلوات بفرستید و با شعارِ «امروز از آنِ ماست و ما باید سرنوشت خود را به‌دست خود تعیین کنیم» به میدان بیایید؛

اما نه شعاری—بلکه با کار واقعی، پیگیر و از ته دل.

نوشته های مرتبط :