نباید چنین می‌شد

دسته: تحلیل
نویسنده: شب‌گرد بیابان
1404/09/23
10:08 ق.ظ
بازدید: 30

پایگاه خبری تحلیلی روایت : چند سال قبل صحبت‌هایی از سید مصطفی کاظمی، از برجسته‌ترین و باسوادترین رهبران جریان‌های جهادی درباره‌ی آمر صاحب شهید گوش داده بودم و امروز اتفاقاً دوباره گوش کردم، او پیرامون مکتب، اندیشه و میراث قهرمان ملی سخن می‌گفت؛ در واقع جهت سخنان کاظمی شهید بیشتر متوجه یاران و میراث‌داران آمر مسعود شهید بود، او به‌صراحت تأکید می‌کرد که «مسعود شدن تنها با سر کردن پکول و دستمال گردن نیست؛ مسعود شدن یعنی پاسداری از اندیشه، راه و مسئولیت تاریخی او.» که الحق و الانصاف چنین است.

چند سال قبل صحبت‌هایی از سید مصطفی کاظمی، از برجسته‌ترین و باسوادترین رهبران جریان‌های جهادی درباره‌ی آمر صاحب شهید گوش داده بودم و امروز اتفاقاً دوباره گوش کردم، او پیرامون مکتب، اندیشه و میراث قهرمان ملی سخن می‌گفت؛ در واقع جهت سخنان کاظمی شهید بیشتر متوجه یاران و میراث‌داران آمر مسعود شهید بود، او به‌صراحت تأکید می‌کرد که «مسعود شدن تنها با سر کردن پکول و دستمال گردن نیست؛ مسعود شدن یعنی پاسداری از اندیشه، راه و مسئولیت تاریخی او.» که الحق و الانصاف چنین است.

او درست می‌گفت، یاران و مدعیان میراث‌داری آمر مسعود شهید در بیست سال گذشته بیش از آن‌که به باز تولید فکری و سیاسی مکتب مسعود بیندیشند، صرفاً به تبلیغ ظاهری و استفاده‌ی ابزاری از پکول آمر صاحب مسعود به‌عنوان یک «کارت سبز» برای صعود در رده‌های بلند حکومتی بسنده کردند در حالی‌که می‌بایست تفکر مسعود را؛ هم به‌عنوان یک رهبر نظامی کاریزماتیک و هم به‌عنوان یک متفکر سیاسی آینده‌نگر برای خود و به‌ویژه برای نسل بعد بارور می‌ساختند؛ کاری که هرگز انجام نشد و شاید این مدعیان سیاه پندار توانش را نداشتند.

با وجود که؛ امروز جغرافیای سیاسی و تاریخی‌ی که آمر صاحب شهید با درایت و آینده‌نگری و قربانی‌های بی‌دریغ برای نسل خود به میراث گذاشته بود طعمه‌ی خام‌کَلگی‌ها، خودمحوری‌ها و قدرت‌بازی‌های همین جماعت شده است، شکستی که می‌توانست برای این جماعت یک عبرت تاریخی باشد، نه‌تنها عبرت نشد، بلکه به ابزاری برای تداوم همان اشتباهات کهنه بدل گردید، آنان به‌جای تکیه بر استقامت، پایداری و عمق مکتب مسعود باز هم به ظواهر باطل چنگ زدند چیزی که به قول نزدیکان مسعود بزرگ هرگز برای او اهمیت نداشت.

امروز با شگفتی می‌بینیم که جمع بزرگی از همین جماعت از پیروان گرفته تا عاشقان کور تصویر یک جوان لوگری را با افتخار بالا و پایین می‌کنند؛ گویی با یک شباهت چهره روح قهرمان ملی دوباره زنده شده است در حالی‌که عظیم‌گل نیز، همانند بسیاری از این پیروان کج‌پندار آمر مسعود شهید از شباهت چهره با قهرمان ملی دکانی ساخته و برای خود دم‌ودستگاه تدارک دیده است این جماعت عشق یک‌سویه و سیاه‌پنداری خود را چنان بازتاب می‌دهند که انگار تاریخ، تفکر و رنج یک ملت همگی در یک چهره‌ی مشابه خلاصه می‌شود.

آنچه که نباید می‌شد و متأسفانه شد این بود که پیروان و دکانداران نام و نشان آمر مسعود شهید صرفاً به تغییر قیافه، سبک پوشش، پکول و دستمال گردن مسعود کبیر اکتفا کردند و از تفکر، اندیشه و نگاه انسانی و ملی قهرمان ملی نسبت به مردم و سرنوشت آینده‌ی افغانستان غفلت ورزیدند این بی‌توجهی، افغانستان را در محور تنگ‌نظری‌ها، جاه‌طلبی‌ها و خودخواهی‌های سیاسی تا سرحد نابودی سوق دادند که امروزه همه بی‌نام و نشان و در تبعیدگاه زمان شب روز را سر می‌کنند.

اگرچه عظیم‌گل لوگری از شباهت چهره‌اش با آمر مسعود خرسند است احساس رضایت و حتی افتخار می‌کند و این ویژگی را برای خود محفوظ می‌داند؛ اما فاجعه این‌جاست که دکانداران نام مسعود، کسانی که از پدر و بابهٔ خود چیزی در بساط نداشتند ـ امروز صاحب قصرها، کاخ‌های مجلل و تجارت‌های کلان بین‌المللی‌اند و دیگر نمی‌توانند از ترس فرو ریختن سرمایه‌های بادآورده‌شان نام مسعود را از دوش خود کنار بگذارند؛ اما بر زبان آورده نمی‌توانند.

مسعود برای آنان نه یک مکتب، بلکه یک سپر، نه یک اندیشه، بلکه یک برند و نه یک مسئولیت تاریخی، بلکه ابزاری برای مشروعیت‌بخشی به ثروت و قدرت نامشروع‌شان شد و این دقیقاً همان چیزی‌ست که نباید می‌شد.

نوشته های مرتبط :