سخنان تازه‌ی نصیر احمد اندیشه؛ چشم‌ها به دو ماه آینده دوخته شده‌است

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالله دانش
1404/05/07
10:48 ق.ظ
بازدید: 35

پایگاه خبری تحلیلی روایت : نصیر احمد اندیشه، نماینده دایمی افغانستان در شورای حقوق بشر سازمان ملل، به‌تازگی با اظهارات پُر راز و رمز، افکار عمومی را به خود جلب کرد: «در دو ماه آینده تحولات سیاسی و دیپلماتیک مهمی در مورد افغانستان رخ خواهد داد.» این جمله‌ی به ظاهر امیدوارکننده، موجی از واکنش‌ها را در شبکه‌های اجتماعی به‌دنبال داشت. شماری آن را نشانه‌ای از آغاز تغییرات جدی در ساختار قدرت در افغانستان دانسته‌اند و شماری دیگر، آن را برداشت شخصی و دور از واقعیت‌های میدانی تفسیر کرده‌اند.اما پرسش اساسی این‌جاست که این تحول‌ها مهم چه می‌تواند باشد؟ و مهم‌تر از آن، آیا این تحول در راستای خواست واقعی مردم افغانستان خواهد بود؟

نصیر احمد اندیشه، نماینده دایمی افغانستان در شورای حقوق بشر سازمان ملل، به‌تازگی با اظهارات پُر راز و رمز، افکار عمومی را به خود جلب کرد: «در دو ماه آینده تحولات سیاسی و دیپلماتیک مهمی در مورد افغانستان رخ خواهد داد.» این جمله‌ی به ظاهر امیدوارکننده، موجی از واکنش‌ها را در شبکه‌های اجتماعی به‌دنبال داشت. شماری آن را نشانه‌ای از آغاز تغییرات جدی در ساختار قدرت در افغانستان دانسته‌اند و شماری دیگر، آن را برداشت شخصی و دور از واقعیت‌های میدانی تفسیر کرده‌اند.

اما پرسش اساسی این‌جاست که این تحول‌ها مهم چه می‌تواند باشد؟ و مهم‌تر از آن، آیا این تحول در راستای خواست واقعی مردم افغانستان خواهد بود؟

از زمان سقوط جمهوریت و روی‌کار آمدن دوباره گروه طالبان، افغانستان وارد دوره‌ بی‌سرنوشتی، فقر، سرکوب و بستن دهان‌ها شده است. زنان از کار و آموزش محروم‌اند، رسانه‌ها زیر تیغ سانسور و تهدید قرار دارند، و در نظام بسته و تک‌صدایی، شکاف میان ملت و حاکمیت روز به‌ روز عمیق‌تر می‌شود. در چنین شرایطی، هر سخن از تحول سیاسی امیدی است در دل مردم؛ اما تجربه گذشته نشان داده که شوربختانه این امیدها سراب بیش نبوده است.

اگر منظور آقای اندیشه از این تحولات، بازگشت چند چهره‌ی منفور و مفسد دولت پیشین به کابل و نشستن با طالبان بر سر میز مذاکره باشد، این نه تحول است و نه دستاورد. مردم افغانستان خواهان تفاهم شخصی میان چهره‌های سیاسی نیستند؛ خواهان پاسخ به خواسته‌های روشن و بنیادی خود هستند، خواسته‌هایی که سال‌هاست فریاد زده می‌شود و هنوز هم در سکوت و سرکوب پنهان مانده است.

خواست ملت چیزی جز این نیست: امنیت سراسری، آموزش برای همه، تشکیل یک دولت ملی و فراگیر، آزادی بیان، باز شدن دروازه‌های کار و معیشت، و یک مبارزه جدی با فساد و تبعیض. اگر تحولی که آقای اندیشه از آن سخن می‌گوید، شامل این خواست‌ها نباشد، تکرار همان چرخه‌ای‌ست که بارها امتحان شده و شکست خورده است.

از سوی دیگر، اگر این تحول‌ها به قیمت چشم‌پوشی از حقوق زنان، سکوت در برابر تبعیض قومی و زبانی یا معامله‌گری پشت درهای بسته به‌دست آید، نه‌تنها مشکلی حل نخواهد شد، که بحران مشروعیت و بی‌اعتمادی به اوج خواهد رسید.

افغانستان در وضعیت حساس از تاریخ خود ایستاده است؛ تنها از نظر سیاسی نه، بل از نظر هویتی و اجتماعی نیز در یک مرحله تاریخی قرار دارد. مردم دیگر وعده‌های پوچ و امیدهای کاذب را برنمی‌تابند.

اگر تحول‌های مورد نظر واقعن قرار است گره‌ای از کار فروبسته‌ی کشور باز کند، باید با صدای ملت هم‌آوا باشد، نه با منافع سیاسی اشخاص و گروه‌ها.

اگر قرار است همان بازی‌های پیشین در بسته‌بندی‌های نوین دوباره به میدان بیاید، مردم این‌بار خاموش نخواهند ماند. به‌روشنی باید گفت: بدون پاسخ به خواسته‌های اساسی ملت، هیچ تحول سیاسی واقعی نخواهد بود. هر چیزی جز این، ادامه‌ی بحران است، نه پایان آن.

نوشته های مرتبط :