روز جهانی کودک و واقعیت تلخ کودکان افغانستان

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالله دانش
1404/03/11
2:11 ب.ظ
بازدید: 18

پایگاه خبری تحلیلی روایت : امروز در شبکه‌های اجتماعی متوجه شدم که روز جهانی کودک است و کاربران این شبکه‌ها با انتشار عکس‌های کودکان‌شان این روز را تبریک گفته‌اند‌. در حالی که جهان امروز را با شعارهایی درباره حقوق کودک گرامی می‌دارد، میلیون‌ها کودک افغانستانی همچنان در سکوت و بی‌پناهی کامل، درگیر فقر، خشونت، کار شاقه و بهره‌کشی نظامی هستند. اول جنوری، روز جهانی کودک در حالی فرا می‌رسد که برای میلیون‌ها کودک افغانستانی، این روز نه یادآور لبخند و شادی که نمادی از محرومیت، رنج و بی‌صدایی است. افغانستان، کشوری که در بیش از چهار دهه گذشته با جنگ، ناامنی، فقر ساختاری و بی‌ثباتی سیاسی دست‌و‌پنجه نرم کرده، امروز به یکی از بدترین مکان‌ها برای کودک بودن تبدیل شده است. با بازگشت طالبان به قدرت در اگست ۲۰۲۱، وضعیت به شکل چشمگیری بحرانی‌تر شده و کودکان، که باید در مکتب باشند، اکنون یا در جاده‌ها کار می‌کنند یا در معرض شدیدترین اشکال خشونت، سوءاستفاده و بی‌توجهی قرار دارند.

امروز در شبکه‌های اجتماعی متوجه شدم که روز جهانی کودک است و کاربران این شبکه‌ها با انتشار عکس‌های کودکان‌شان این روز را تبریک گفته‌اند‌.
در حالی که جهان امروز را با شعارهایی درباره حقوق کودک گرامی می‌دارد، میلیون‌ها کودک افغانستانی همچنان در سکوت و بی‌پناهی کامل، درگیر فقر، خشونت، کار شاقه و بهره‌کشی نظامی هستند.
اول جنوری، روز جهانی کودک در حالی فرا می‌رسد که برای میلیون‌ها کودک افغانستانی، این روز نه یادآور لبخند و شادی که نمادی از محرومیت، رنج و بی‌صدایی است.
افغانستان، کشوری که در بیش از چهار دهه گذشته با جنگ، ناامنی، فقر ساختاری و بی‌ثباتی سیاسی دست‌و‌پنجه نرم کرده، امروز به یکی از بدترین مکان‌ها برای کودک بودن تبدیل شده است.
با بازگشت طالبان به قدرت در اگست ۲۰۲۱، وضعیت به شکل چشمگیری بحرانی‌تر شده و کودکان، که باید در مکتب باشند، اکنون یا در جاده‌ها کار می‌کنند یا در معرض شدیدترین اشکال خشونت، سوءاستفاده و بی‌توجهی قرار دارند.

پیش از سلطه دوباره طالبان نیز افغانستان در قعر جدول شاخص‌های جهانی حقوق کودک قرار داشت. اما امروز، این شرایط به مراتب وخیم‌تر شده است. کودکان، به‌ویژه دختران، به حاشیه رانده شده‌اند و از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند. هزاران دختر از آموزش بازمانده‌اند و به ازدواج‌های اجباری تن داده‌اند. پسران نیز در امان نیستند؛ کار شاقه، سربازگیری، سوءاستفاده جنسی، و شست‌وشوی مغزی در مدرسه‌های دینی، بخشی از واقعیت تلخ زندگی آنان است. فقر گسترده خانواده‌ها، کودکان را به ابزار بقا برای خانواده‌های‌شان تبدیل کرده است؛ ابزاری که به جای تحصیل، باید نان‌آور خانه باشند.

کودکان در افغانستان نه‌تنها از آموزش و تفریح و امنیت محروم‌اند، بلکه با خشونت‌هایی روبه‌رو هستند که روان و جسم آنان را می‌فرساید. قتل‌های ناموسی، تجاوز جنسی، اعتیاد، و کار کودک بخشی از چرخه‌ای است که نسل‌های متوالی را در این کشور گرفتار کرده است. کودکانی که هر روز از خانه‌های‌شان بیرون می‌روند، نه برای بازی و یادگیری، بلکه برای زنده‌ماندن.

از سوی دیگر، یکی از هولناک‌ترین وجوه وضعیت کنونی، استفاده ابزاری طالبان از کودکان در ماشین تبلیغاتی و نظامی‌اش است. کودکانی که به جای آموختن مهربانی، در مدرسه‌های دینی افراط‌گرایانه آموزش نفرت می‌بینند؛ کودکانی که به جای کتاب، تفنگ به دست می‌گیرند؛ کودکانی که نه رویا دارند، نه آینده. این روند نه‌تنها آنان را نابود می‌کند، بلکه سایه‌ای سیاه بر فردای افغانستان می‌افکند.

در چنین شرایطی، بزرگداشت روز جهانی کودک اگر تنها به چند پیام تبریک و عکس محدود شود، بیش از آن‌که دلگرم‌کننده باشد، نشانی از بی‌حسی جمعی است. جامعه جهانی باید از این روز برای نگاه کردن به چشمان دردکشیده کودکان افغانستان استفاده کند؛ چشمانی که فریاد می‌زنند، اما شنیده نمی‌شوند. چشم‌پوشی از سرنوشت این کودکان، به معنای پذیرش خاموش جنایتی است که در سایه سیاست، مذهب و سکوت در حال رخ‌دادن است.

کودکان افغانستان سزاوار زندگی، آموزش، امنیت و عشق‌اند؛ نه خشونت، سربازگیری و فراموشی. اگر امروز به فکر آن‌ها نباشیم، فردا با نسلی روبه‌رو خواهیم بود که چیزی جز رنج و خشونت نیاموخته اند.

نوشته های مرتبط :