در جستجوی حقیقت؛ نغمه‌های عشق شمس تبریز

دسته: تحلیل, فرهنگ
نویسنده: سمیه شریفی خزان
1403/12/29
9:50 ق.ظ
بازدید: 15

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در دل شب‌های تاریک، شمس به مولانا گفت: «عشق، دریایی است بی‌کران؛ هر چه بیشتر در آن غوطه‌ور شوی، بیشتر از آن سیراب خواهی شد.» مولانا با چشمانی پر از اشک پاسخ داد: «وای بر من اگر از این دریا دور شوم! زیرا در این دریا تنها نجات من است.» این دیالوگ‌ها نه تنها بین این دو بزرگوار، بلکه بین هر انسانی که به دنبال حقیقت است، جاری است.

ای دل، در جستجوی حقیقت، به کدامین راه می‌روی؟ در کدامین دشت‌ها و کوه‌ها، جستجو می‌کنی؟ آیا از خود پرسیده‌ای که این زندگی چه معنایی دارد؟ شمس تبریز، آن عارف بی‌نظیر، در دل شب‌های تاریک، چراغی از عشق بر افروخت و در سایه‌سار آن، حقیقت را جستجو کرد. او به ما آموخت که عشق، کلید گنجینه‌های پنهان دل است و تنها با دل‌دادگی می‌توان به رازهای نهفته در جهان پی‌برد.

در آن روزهای دور، شمس در میان مردم می‌گشت و با زبان عشق و محبت، دل‌ها را می‌گشود. او می‌دانست که انسان‌ها در دنیای مادی غرق شده‌اند و فراموش کرده‌اند که حقیقت در سادگی و عشق نهفته است. او به هر کس که می‌رسید، یادآوری می‌کرد که زندگی را باید با چشم دل دید و نه با چشم‌ سر. او می‌گفت: «ای انسان، اگر به دنبال حقیقتی، در دل خود جستجو کن؛ زیرا حقیقت در عمق وجود توست.»

شمس، همچون نسیمی ملایم، بر دل‌ها می‌وزید و زنگارهای غفلت را از چهره‌ها می‌زدود. او با هر کلمه‌ای که بر زبان می‌راند، آتش عشق را در دل‌ها شعله‌ور می‌کرد و آنانی که به او گوش می‌دادند، ناگهان احساس می‌کردند که زنده شده‌اند. او به آن‌ها می‌آموخت که زندگی را باید با تمام وجود تجربه کرد و هر لحظه را چون گوهری گرانبها ارج نهاد.

ای دل! به یادآور آن روزهای را که شمس در کنار مولانا نشسته بود و با هم از عشق و حقیقت سخن می‌گفتند. مولانا با اشعارش، دنیایی از احساسات را به تصویر کشید و شمس با کلامش، آن احساسات را به آتش عشق بدل کرد. آن دو، همچون دو ستاره در آسمان معرفت درخشیدند و هر یک دیگری را تکمیل می‌کردند. مولانا به عشق می‌سرود و شمس به عشق عمل می‌کرد. آن‌ها نشان دادند که عشق نه تنها یک احساس، بلکه یک راه زندگی است.

همچنین بخوانید: در دفاع از مولوی؛ نگاهی به کتاب نقش مولانا در بیداری اسلامی

در دل شب‌های تاریک، شمس به مولانا گفت: «عشق، دریایی است بی‌کران؛ هر چه بیشتر در آن غوطه‌ور شوی، بیشتر از آن سیراب خواهی شد.» مولانا با چشمانی پر از اشک پاسخ داد: «وای بر من اگر از این دریا دور شوم! زیرا در این دریا تنها نجات من است.» این دیالوگ‌ها نه تنها بین این دو بزرگوار، بلکه بین هر انسانی که به دنبال حقیقت است، جاری است.

و ای انسان! آیا می‌دانی که زندگی چه زیباست؟ آیا دیده‌ای که چگونه گل‌ها در بهار شکوفا می‌شوند و چگونه پرندگان با آوازشان خوشی را به دنیا هدیه می‌دهند؟ شمس به ما یادآوری کرد که باید از زیبایی‌های زندگی لذت ببریم و هر لحظه را غنیمت بشماریم. او می‌گفت: «زندگی یک سفر است؛ سفری به سوی خودت. هر گامی که برمی‌داری، تو را به حقیقت نزدیک‌تر می‌کند.»

در نهایت، شمس تبریز بر ما روشن ساخت که عشق، نه تنها یک احساس است بلکه یک انتخاب است. انتخابی برای دیدن زیبایی‌های زندگی و پذیرش همه چیز با آغوش باز. او به ما آموخت که باید از قید و بندهای مادی رها شویم و به سوی آسمان‌های بلندِ روح پرواز کنیم. او به ما یادآوری کرد که در دل هر انسان، دنیایی از عشق و نور وجود دارد و تنها کافی‌ست آن را کشف کنیم.

پس ای دل! در جستجوی حقیقت باش و اجازه نده که غفلت تو را از مسیر عشق دور کند. زیرا حقیقت همیشه در کنار توست؛ تنها کافی است تا با چشمان دل به آن بنگری. شمس تبریزی، همچنان در قلب‌های ما زنده است و نداهایش ما را به سوی عشق و حقیقت هدایت می‌کند. بیایید با هم دست در دست هم، در این سفر بی‌پایان قدم بگذاریم و زندگی را با تمام وجود تجربه کنیم.